επί τ' ημύει ασταχύεσσιν

-εννέεααα... οκτώωω... επτάαα... έξιιι... Τα πίκολα στην πλατεία ουρλιάζουν δυνατά μιάν αντίστροφη μέτρηση. Σηκώσαν όλην τη γειτονιά. Κάποιο παιχνίδι χαίρεται η συντροφιά στην παιδική έξω χαρά με τα θεόρατα κορμιά των ευκαλύπτων, που φύλλα των ξεροψημένα έτι φουμάρουν στη Φραγκιά.
Νέα Σελήνη μέσα στον Θεριστή. Φέτα λεπτή. Στίγμα το φως μιάς, δύο, επιτέλους τριών... κάποτε σώμα έξι ημερών. Καθώς η νύχτα πληρώνει με προβολείς το φέγγος της μέρας, πέφτει η αυλαία έκθεσης της εικαστικής· έκθεσις των ημερών. Κόσμος πολύς. Για να δούμε, θα θερίσουμε τους καρπούς μόχθου τόσων μηνών; Ο ήλιος κάβει. Τ' αστάχυα είν' έτοιμα... Κατακίτριν' η θάλασσα, σαν τον πίνακα που κράζει εκ βάθους: uaetcoC. Αμέσως φάντασμα στη μνήμη εγείρεται Van Gogh ο ολλανδός και σχετικές εικόνες ομηρικές (βλ. Β 144-9, Σ 550-6)· την μιά πλέκει μετ' εγκωμίων μεγαλέξαντρος ο Παπαδιαμάντης της νεωτέρας παράδοσης, σ' έργο με τίτλον: Η Μαυρομαντηλού. Εδώ ενδιαφέρουν οι στίχοι· "οξείας δρεπάνας εν χερσίν έχοντες" (Σ 551) ..."επί τ' ημύει (=θερίζαν) ασταχύεσσιν" (Β 148).


------
Από την ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, ίνα το μήλον της έριδος γίνει αρνάκι, όπως και πρώτα.