ένθετο

Τις προάλλες που κλείστηκα στον Μικρόκοσμο για την φετινή ταινία - ντοκυμαντέρ της Αννέτας Παπαθανασίου "Καντίρ, ένας αφγανός Οδυσσέας", ήρθαν νωρίς το απόγευμα να δούν την ταινία και μια παρέα νεαρών εν Ελλάδι Αφγανών προσφύγων. Η σκηνοθέτις περίμενε στην έξοδο και συζήτησε μαζί τους. Αλλά μέσα κατά την στιγμή της συνάντησης του ήρωα της ταινίας με την μητέρα του πέρα στις ερημίες πια της πατρίδας, ο έφηβος που καθόταν στο πλάι μου πλάνταξε στο κλάμα ακούγοντας στη γλώσσα του τη φωνή της γηραιάς εν κακουχίαις μάνας. Η δύστυχη ζούσε ως την στιγμή της συγκινητικής συνάντησης έχοντας χάσει τα ίχνη του γιού της ήδη από τον καιρό, προ δεκαετίας, του εμφυλίου με τους Ταλιμπάν στην χώρα...


P.S. Για τις κακουχίες Κούρδων προσφύγων έγραφα κι εγώ προ δεκαετίας. Βλ. Νέμεσις (1997) και Οδός Πανός (2006).