Ο Ρωμηός δεν έχει ενοχές· έχει τύψεις. Τύψεις, οι Ερινύες των αρχαίων τραγικών, τύψεις, η θλίψι για πράξεις και φρονήματα εφάμαρτα των ανά τους αιώνας πιστών και ιερώς ησυχαζόντων. Αν η ενοχή συνιστά εσωτερικήν ομολογία εκπτώσεως, η τύψις ελέγχει την συνείδησι για κάτι που διέπραξα εις βάρος άλλων. Η τύψις γεννιέται στους κόλπους της κοινωνικής προσωπικότητος, τις εκτροπές της οποίας και επιπλήττει, οπότε αντιμετωπίζεται με την παιδαγωγική αυστηρότητα και την συγγνώμη. 'Εχω τύψεις και ντρέπομαι· ενοχές και αυτοτιμωρούμαι. Οι τύψεις εξαλείφονται καθαρτικά όταν εξομολογούμαι την ντροπή μου, υποχωρούν ανακουφιστικά, πλην παθογόνα, όταν κατορθώνω να κρύβωμαι. Εξ ού και η έκτασι της διπλής μας ζωής. Οι ενοχές όμως είναι ανεξάλειπτες και όταν παίρνουν διαστάσεις γυρνούν εκρηκτικά και δημόσια σε απίστευτη επιθετικότητα. Η μετάνοια και η συγγνώμη που εξαλείφουν την τύψι εδώ δεν ισχύουν, διότι καθώς ο νούς είναι αιχμάλωτος του λόγου, αδυνατεί να επιστρέψη κατά μόνας στην ομαδική συγγνώμη και ηρεμεί προσωρινά με μιά δικανική αθώωσι. Η επιστροφή του νού στην καρδιά είναι συγχρόνως ψυχική επιστροφή του αιωνίου ασώτου στην θέρμη της κοινότητος, την ζωή της Εκκλησίας.
Στέλιος Ράμφος, Ιλαρόν φώς του κόσμου (Το όραμα της αλήθειας από το πλατωνικό σπήλαιον στους ευρωπαίους φιλοσόφους των Νέων χρόνων και από εκεί αναδρομικά, στις Τριάδες υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), [έκδ. Αρμός 2006, σ. 312].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου