per te....
Μόνο τα βιβλία ακυρώνουν τον θάνατο, τα σώματα φθείρονται.
Γιώργος Βέλτσος, outré tombe [πέραν του τάφου] (έκδ. Πατάκης, Αθήνα 2008, σ. 40. - Aρχικά στο: "Ο Πάνθηρας", ΤΑ ΝΕΑ 1-4-2000).
*
Πρβλ. του ιδίου, Πομπές (έκδ. 'Ινδικτος, Αθήνα 2008, σ. 13):
Τη θεωρεί νεκρή. Τον χρόνο που απαιτεί η κήρυξή της σε αφάνεια, αντιπαρέρχεται και αρχίζει ανάποδα το πένθος της ζωής: γράφει. Καιρό δεν έχει, έως ότου και αυτός αφανιστεί σταδιακά από τον εαυτό του. Διαπίστωσε ότι ήδη την πενθεί, πολύ προτού τη χάσει.
Μετήλθε το στρατήγημα του μελαγχολικού: ο μόνος τρόπος να την έχει, ήταν να τη θρηνεί σα να μην έχει τίποτα. Τί κέρδισε με τη γραφή;
-----
s.u. ~ μονόδρομος
7 σχόλια:
Και τα βιβλία φθείρονται και γίνονται σκόνη σαν τα σώματα. Ίσως είμαι πολύ κακός μα διακρίνω έντονη αλαζονεία σε αυτή τη δήλωση. Όταν γλυκαίνω βλέπω μόνο την εναγώνια ελπίδα των γραφιάδων να αφήσουν κάτι σημαντικό πίσω τους. Πολύ φοβάμαι ότι ο Βέλτσος πέφτει στην μεγάλη λούμπα όπου έφαγαν τα μούτρα τους πολλοί (δυτικοί κυρίως) λογοτέχνες: αντικαθιστούν τη ζωή που φεύγει και χάνεται με το γράψιμο και γεύονται μια (επίπλαστη) αθανασία φτιαγμένη από τα χεράκια τους. Ο χαμένος χρόνος της ζωής ξανακερδίζεται με το γράψιμο. Είναι δυνατόν κάποιο ανθρώπινο δημιούργημα να αντικαταστήσει ή να υπερβεί το δώρο της ζωής; Η ζωή που (ξανά)πλάθει η φαντασία η (επί)πλαστή ζωή μοιάζει κάπιες στιγμές πιο αληθινή από την πραγματική την αιμάτινη ζωή. Η μεγάλη παγίδα να ζω στο κόσμο που χτίζω με τη φαντασία μου, μέσα στο κεφάλι μου και να χάνω τον πραηματικό κόσμο...
Δεν έχεις άδικο. Ωστόσο το πρώτο χωρίο (που δημιουργεί αυτά τα προβλήματα) συμπληρώνεται κάπως με το δεύτερο απ' τις Πνοές του, πως το φωτίζει ως ένα βαθμό. Γράφουμε, λοιπόν, για μιάν νεκρή ερωμένη(;) προσπαθώντας να κερδίσουμε τί ακριβώς με τη γραφή; Την ίδια, που κιόλας έφυγε;
Το πρώτο απόσπασμα είναι όντως αλαζονικό, ταιριάζει νομίζω στην φύση του. Τον χαρακτήρα του. Του ίδιου του Βέλτσου. 'Εδωσε άλλωστε τίτλο στο βιβλίο πιασάρικο, το είπε "αλληλογραφία" (με τον Γιώργο Χειμωνά) ενώ πρόκειται απλώς για δημοσιεύματα εκατέρωθεν που αφορούνε το έργο του ενός ή του άλλου, και διόλου αλληλογραφία προσωπική, όπως π.χ. του Σεφέρη με τον Ζη. Τί να πεί κανείς; Ωστόσο στέκομαι, όπως το δήλωσα, στο αρχικό ερώτημα. Γράφουμε για μιάν που έφυγε, ενώ προσπαθούμε τί ακριβώς να κερδίσουμε με την γραφή; Εμάς που χανόμαστε;
Νά 'σαι καλά φίλε.
Ο ίδιος
[με το χέρι εκτάκτως στο γύψο].
"που το φωτίζει", όχι "πως"...
Εύχομαι περαστικά και γρήγορη ανάρρωση. χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λες είναι η περίπτωση του Γιάννη Κιουρτσάκη, ο οποίος έγραψε μια τριλογία στην προσπάθεια να ξαναβρεί τον χαμένο του αδελφό. Το έργο του είναι σοβαρό, αλλά παγιδεύεται σ' αυτό και δεν μπορεί να βγει. Γιατί έξω από το βιβλίο ο αδελφός υπάρχει μόνο ως απουσία, ενώ κατά τη διάρκεια του γραψίματος είναι μια «ζωνατνή» λογοτεχνική περσόνα, ένα άδειο πουκάμισο, μια ψευδαίσθηση που γλυκαίνει την ψυχή.
Χαίρομαι για την κουβέντα που κάνουμε και απολαμβάνω τα κείμενα που αναρτείς.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια -μον' πρέπει να σημειώσω πως το σχόλιό σου δείχνει σαφώς ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον [ως εκ του επαγγέλματος ή της σπουδής] και βέβαια περιεχόμενο. Μοιάζεις φίλος από διαδικτύου [σύμφωνα με μία μου παλαιά διατύπωση -κάνεις κλικ στα εδώ κι εκεί τονισμένα σημεία] καλός είτε γερός να πώ. 'Ο,τι αποζητάμε. Σ' ευχαριστώ. [Αυτά είναι παιχνίδια της ανωνυμίας].
Για την νεκρή ερωμένη κι εδωδά. Με ένα "τραγάκι" για το οποίο δεν θα δήλωνα σήμερα υπερήφανος για ό,τι απ' ανάμεσα έγραφε για την σεβαστή μου τίποτα.
Για τον πολύ τον Ζη άλλος γράφει κάτι σήμερα εδώ πέρα.
Και πάλι σε ευχαριστώ.
Ο Leonardo δεν έζησε να δει το Αλογο του. Μάταια δεν είναι όλα;
Senso unico σε φωτισμό chiaroscuro ή του ήλιου το φως;
Πως μπορεί να διαλέξει κανείς;
Η γραφή είναι φωτιά! Δές και εδωδά και σύγκρινε.
Είσαι παλαιά στο blogging, μάλλον θα το είχες προσέξει. Thanks για το σχόλιο. Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου