μaλέαν δε κάμψας...

Κάποιες ιδιωτικές εντυπώσεις καθώς σκόρπισα στους δρόμους της Αθήνας - rider on a tiger. Είπα ν' ανεβώ την Κηφισσίας μέχρι το Στάδιο σχεδόν. 'Υστερα πέρασα στην απέναντι όχθη και βγήκα στo "Σωτηρία". Μετά κατέβηκα από το ρέμα της Καλλιρρόης και την Συγγρού ώς το Φάληρο και τον Περαία (κέντρο) πέρα. Ανέβηκα τέλος την Γρηγορίου Λαμπράκη πίσω και την Πειραιώς, μεθυσμένος σχεδόν από την όψη του 'Ακρου της Πόλης. Σκέφτηκα, μα βέβαια, τούτη η οδός εις μνήμην φέρει τα Μακρά Τείχη. Μπροστά σου ευθύς προβάλλει ο ύψιστος ναός. Και πώς τον συλλαμβάνει η ματιά! Το κάδρο κεντράρει. 'Αγγελος πρωτοστάτης στα δεξιά του οράματος σέβει ο Λυκαβηττός. Φαντασία που δεν διαρκεί για πολύ. Λίγο πριν την ΑΣΚΤ η οδός λοξεύει, δεν κονταροχτυπά πλέον τον ιερό βράχο. Κάθε πολίτη την εποχή εκείνη σαν ύψωνε την κεφαλή, τον τύφλωναν οι κατοπτρισμοί του ηλίου πάνω στην χρυσή πανοπλία της σοφίας αθήνης και Παρθένου. Τέτοιος αυστηρός δίκην κεραυνού τιμωρός ο θεός της κρατικής τότε θρησκείας. Σμπαράλιασμα... κι η μηχανή, σαράβαλη, προσκομίσθη στο συνεργείο, τέρμα Μεσογείων, για την λίπανση και τα λοιπά. 'Ανευ λόγου.