Πώς να αποδεχθεί κανείς ότι το θείο έγινε έμβρυο, ότι μετά την γέννησή του σπαργανώθηκε, βρωμισμένο από αίμα, χολή και χειρότερα ακόμη.
[...] ο φαλλός (σταθερή αναφορά στο εν διεγέρσει πέος των ιθυφαλλικών τελετουργιών της αρχαίας Ελλάδας) δεν είναι το σύμβολο του ανδρικού σεξουαλικού οργάνου αλλά της γονιμότητας, της ναρκισσιστικής πληρότητας και της ερωτικής επιθυμίας. Γίνεται, λοιπόν, το θεμελιώδες σημαίνον της ανθρώπινης επιθυμίας για τα δύο φύλα. Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η λέξη σύμβολο είναι ελληνική και αρχικά υποδήλωνε ένα αντικείμενο κομμένο στα δύο, σημάδι που ύψωναν δύο άτομα για να αλληλογνωριστούν. Με βάση αυτό μπορούμε να πούμε ότι καθένα από τα δύο φύλα διαθέτει το μισό αυτού που λείπει στο άλλο για να συμπληρωθεί το σύνολο. Το εν διεγέρσει πέος συνδέεται στενά με τον δεκτικό κόλπο και η σύντροφος απαντά σ’ αυτό το σήμα με κολπική διέγερση, σημάδι αμοιβαίας επιθυμίας.
[...] το εν στύσει πέος: σύμβολο της ναρκισσιστικής πληρότητας, της γονιμότητας και της επιθυμίας. Ως τέτοιο, ο φαλλός-σύμβολο δεν ανήκει ούτε στο ένα ούτε στο άλλο φύλο, αλλά οργανώνει τον ενδοβλητικό αστερισμό και τις θεμελιώδεις φαντασιώσεις που καθορίζουν τα σεξουαλικά σχήματα της ενήλικης ζωής και των δύο φύλων.
Καταλαβαίνουμε τετριμένα με τη λέξη [ενν. «baiser»] την κατοχή του άλλου σώματος (το πάρσιμο, τη συνουσία)· αλλά, για να δηλώσουμε αυτό το ζευγάρωμα (που είναι συχνά ο βαθμός μηδέν της ερωτικοποίησης), χρησιμοποιούμε έναν όρο που είναι ουσιαστικό μαζί και ρήμα, και καταρχάς ονομάζει την ενέργεια ενός στόματος που μισάνοιχτο αγγίζει μιαν άλλη σάρκα – για να δώσει στον άλλο τη σάρκα του. Αλλά μ’ αυτό τον τρόπο η τετριμένη εκδοχή στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει πλήρως τη φαινομενολογική κατάσταση, όπου βέβαια η σάρκα μου δεν περιορίζεται στο στόμα μου, ούτε η σάρκα του άλλου στο στόμα του, αλλά όπου, στόμα με στόμα οι δύο σάρκες μας αφήνουν να περάσει ένα κύμα που διαπερνά τα σώματά μας για να τα μετατρέψει ολόκληρα σε δύο σάρκες, χωρίς υπόλοιπο· το στόμα αρχίζει τη διαδικασία επειδή, ανοιχτό ήδη, χωρίς διάκριση εξωτερικού και εσωτερικού, προσφέρεται εξαρχής ως σάρκα· ενσαρκώνει πρώτο την αδιακρισία επαφής και αφής, αίσθησης και συναίσθησης μιας συναίσθησης.
Αλλά, αν τίποτε δεν τού αντιστέκεται (και ακριβώς η σάρκα που αρχίζει να δίνει στον άλλο ορίζεται από το ότι δεν αντιστέκεται), επομένως αφού τίποτε δεν του αντιστέκεται, το φιλί του στόματός μου πάνω στο στόμα του άλλου (όπου καθένα δίνει αδιακρίτως σάρκα στον άλλο) εγκαινιάζει την άπειρη σάρκωση [prise en chair]. Δεν μένει παρά να επεκταθεί το φιλί πέρα από το στόμα που φιλάει και φιλιέται για να σαρκωθεί το παν στον άλλο και σε μένα.
'Ολα πρέπει να ερωτικοποιηθούν, ακόμα κι αυτό που φαινόταν στο ιατρικό ή θεωρητικό βλέμμα το λιγότερο πρόσφορο να γίνει δικό μου, σάρκα μου – τα γενετήσια όργανα. Διότι, κατ’ αρχήν, θα έπρεπε να μείνουν εντελώς ξένα στην ερωτικοποίηση: ανάγονται στο σώμα, όχι στη σάρκα· εργάζονται για το είδος, χωρίς εμένα, ακόμα και εναντίον μου· δεν διαθέτουν καν μια ανεξάρτητη πραγματικότητα, δανείζονται τη δίοδο άλλων λετουργιών, μάλιστα των πιο ζωικών· και κυρίως ιδωμένα εν ψυχρώ είναι τα λιγότερο ερεθιστικά για την επιθυμία. Αλλά η σάρκωση φτάνει ώς αυτά, φτάνοντας να τα σκεπάσει σαν με ένα είδος ερωτικής κένωσης· όχι μόνο δεν προκαλούν τα γεννητικά όργανα την όλη διαδικασία, αλλά θα ‘πρεπε να μας προξενεί έκπληξη που το φιλί μπορεί να φτάσει και ώς αυτά και, ακόμα και αυτά, να τα σαρκώσει. Η συνουσία επίσης φιλάει, μ' ένα φιλί από το στόμα της – η διείσδυση παίρνει (ή τουλάχιστον το μπορεί ενίοτε) τη σάρκα και τη δίνει.
113. Λοιπόν οι Αμαζόνες το μεσημέρι έκαναν κάτι τέτοιο· διασκορπίζονταν κι η καθεμιά τους χωριστά ή δυό δυό απομακρύνονταν από τις άλλες, για να ξαλαφρώσουν με την άνεσή τους. Βλέποντας αυτό οι Σκύθες, έκαναν κι αυτοί το ίδιο. Κι ένας τους πέτυχε μιά τους ξεμοναχιασμένη κι άρχισε να τής βάζει χέρι, κι η Αμαζόνα δεν τον έκανε πέρα, αλλά τον άφησε να κάνει τη δουλειά του. Να τού μιλήσει βέβαια δεν μπορούσε (γιατί ο ένας δεν καταλάβαινε τη γλώσσα του άλλου), όμως τού έλεγε με χειρονομίες νά 'ρθει την άλλη μέρα στο ίδιο μέρος και να φέρει μαζί του κι άλλον ένα, εννοώντας να γίνουν δυό οι νεαροί, κι αυτή θα φέρει κι άλλη μιά. Κι ο νεαρός, όταν γύρισε πίσω, διηγήθηκε αυτά στους υπόλοιπους, και την άλλη μέρα ήρθε στο γνωστό μέρος κι ετούτος που λέμε κι έφερε κι έναν άλλο, και βρήκε την Αμαζόνα να τον περιμένει μαζί με μιά άλλη. Κι όταν τά 'μαθαν αυτά οι υπόλοιποι νεαροί, με τη σειρά τους κορφολόγησαν τις υπόλοιπες Αμαζόνες.
[...] ο άλλος μού δίνει αυτό που δεν έχει – τη σάρκα μου. Και τού δίνω αυτό που δεν έχω – τη δική του. Η πιο δική μου σάρκα (χάρη στην οποία γίνομαι ο εαυτός μου, τον οποίο αγνοούσα πριν από αυτήν) μού έρχεται και μεγαλώνει στο μέτρο που την προκαλεί η σάρκα του άλλου. Ο καθένας ανακαλύπτει ότι είναι ο θεματοφύλακας του μυχιαίτερου του άλλου.
