Ο κόσμος του «κρέατος» είναι αυτός όπου ο πατέρας εγκαταλείπει το γιο του ή τον υποδουλώνει, κι όπου ο γιος σπρώχνεται στην πατροκτονία. Ο κόσμος της συνειδήσεως είναι αυτός όπου ο πατέρας «μορφώνει» το γιο στην κυριολεξία κι ο γιος σέβεται τον πατέρα γιατί δέχεται απ' αυτόν μια δημιουργική πιστότητα. Ο κόσμος του «κρέατος» γνωρίζει μόνο τη νεότητα και την απομίμηση της νεότητας γιατί δεν έχει άλλον κανόνα από την ένταση της ζωϊκής ορμής. Ο κόσμος της συνειδήσεως είναι εκείνος όπου η βιολογική παρακμή κάνει δυνατή τη διαφάνεια σ' ένα άλλο φως, όπου ο ηλικιωμένος άνθρωπος γίνεται κάποτε μάρτυς σοφίας.
Στην πνευματική παράδοση της χριστιανικής ανατολής ο μοναχός ονομάζεται «καλόγερος», γέροντας ωραίος από το φωτεινό κάλλος που πηγάζει απ' την καρδιά στο τέλος μιας μακριάς ζωής περισυλλογής και υπηρεσίας. Είναι ο στάρετς για τον οποίο η «σωτηρία» δεν είναι πίστη αλλά γιατρειά. Δεν είναι σύμπτωση πως στα έργα του Σολζενίτσυν, στο Περίπτερο Καρκινοπαθών όπως και στον Πρώτο Κύκλο, οι φωτεινοί αυτοί γέροντες είναι γιατροί για τον άνθρωπο ολόκληρο, ψυχή και σώμα.
Olivier Clement, Το πνεύμα του Σολζενίτσυν (μτφρ. Ελ. Δαλαμπίρα, έκδ. Εστία, Αθήνα χ.χ., σσ. 58-59).
2 σχόλια:
Υπάρχουν άραγε (βιολογικοί)πατέρες που να ανήκουν όντως στον δεύτερο κόσμο;
Ίσως μόνο ο άγαμος να μπορεί να γίνει καλό-γερος...
A.
"ο και Δημιουργός πάντων των γεγονότων..."
Αντιγράφω τούτον τον στίχο για σάς από τα αναστάσιμα καθίσματα μετά την α' στιχολογία του όρθρου της Κυριακής, προχθές, του γ' ήχου. Μ' αρέσει κείνο το "γεγονότων" που λέει...
Θα δούμε και άλλο απόσπασμα όμως από το ίδιο βιβλίο που και σεις εδώ σχολιάζετε, που θα το λέει ρητώς πως ο σεβασμός στον πατέρα (τον βιολογικό [...το ξέρω είναι δύσκολο] γεννά τήν συνείδηση! Το βρίσκω πολύ δυνατό αυτό να λέγεται. Την μάνα είναι φυσικό να την σέβεσαι. Σε γέννησε. Για σεβάσου και τον πατέρα, έναν εξ ορισμού 'ξένον' και τρίτον!) Κι αυτό ισχύει και είναι το ζητούμενο για κέθε έναν που έχει βιολογικό πατέρα, δηλαδή για όλους μας.
Συνεχίζω με αποστάγματα εκ την Παρακλητικής...
"Η κρήνη η το ύδωρ της αφέσεως βρύουσα,
τας εκβλύσεις των εμών πταισμάτων ξήρανον,
παρεχομένη μοι όμβρους δακρύων,
όπως σε αεί ως Θεοτόκον υμνώ".
Αυτό το καταπληκτικό και κατανυκτικό θεοτοκίο κλείνει την ζ' ωδή του κατανυκτικού κανόνος του όρθρου της Δευτέρας του γ' ήχου.
Και ένα ακόμη καταπληκτικό και κατανυκτικό τροπάριο το οποίο προέρχεται από τα απόστιχα των αίνων του ίδιου όρθρου:
"Πολλάκις την υμνωδίαν
εκτελών,
ευρέθην την αμαρτίαν
εκπληρών∙
τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος,
τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος∙
αλλ' εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός,
διά της μετανοίας
και σώσον με".
Στον εσπερινό της Δευτέρας του ίδιου ήχου στο πρώτο τε και δεσποτικό στιχηρό προσόμοιο εις το Κύριε εκέκραξα βρίσκω ενδιαφέρον:
"Τα πάθη της ψυχής Σωτήρ μου
και του σώματος,
δεινώς επαναστάντα,
βυθίζουσί με άμφω∙
και προς βάθος απογνώσεώς με έλκουσιν∙
αλλ' ως ποτέ θάλασσαν,
ταύτα κατεύνασον,
και γαλήνην μοι δίδου".
'Απαντα, ως είπαμεν, εκ της Παρακλητικής. Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου