.....'Ω Θεέ μου, θυμάμαι κείνα τα σκοτάδια που τα ζήσαμε οι δυό μας, ο ένας αντικρύ στον άλλον, κείνα τα σκοτεινά χειμωνιάτικα απογέματα μέσα στο Ναό της Παναγίας,
.....Εγώ ολομόναχος, μπροστά-μπροστά, καθώς φωτίζονταν το πρόσωπο του μεγάλου μπρούντζινου Χριστού, μ' ένα εικοσιπεντάλεπτο κεράκι.
.....Τότε όλοι οι άνθρωποι ήταν εναντίον μας, η επιστήμη, το λογικό, κι εγώ τίποτα δεν αποκρινόμουν.
.....Η πίστη μονάχα κρυβότανε μέσα μου, κι εγώ σε παρατηρούσα σιωπηλά σαν κάποιον που καταφεύγει στο φίλο του.
.....Κατέβηκα μέσα στον τάφο σου, με σένα μαζί.
Πωλ Κλωντέλ, Πέντε μεγάλες ωδές και ένας 'Υμνος για να χαιρετίσουμε τον καινούργιο αιώνα (μτφρ. Μ. Ζουμπούλη – Ε. Μόσχος, έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2000, σσ. 162-163, 5η Ωδή).
4 σχόλια:
Μόνο η κάθοδος στον τάφο κάνει τελική την μεταστροφή... και κοστίζει μόνο 25 λεπτά...
Α.
Πόσο δίκιο έχετε! Η κατραπακιά που τρώει ξάφνου κανείς τον συνέχει για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Εύχαρις. Ο ίδιος. (Από το περιθώριο).
Υ.Γ. Ευχαριστώ και για την διάκριση της ανωνυμίας σας. Ειλικρινά.
εξαιρετικό το σχόλιο του ανώνυμου..τα λέει όλα!
'Ορος κατάσκιον προβλέπει Δανιήλ σε,
αχειρότμητος εξ ου ετμήθη λίθος∙
την λιθώδη διό, κατάνυξον ψυχήν μου,
πεπωρωμένην Δέσποινα,
ταις πικραίς φιληδονίαις.
Το καταπληκτικό αυτό και κατανυκτικό Θεοτοκίο ανήκει στην ζ' ωδή του κανόνος των αποστόλων (και όχι του αγίου Νικολάου του εν Μύροις) του όρθρου της Πέμπτης του πλάγιου του τετάρτου ήχου (προχθές), ου η ακροστιχίς «Χορός με σώζεις των σοφών Αποστόλων».
Εκ της Παρακλητικής. Σάς ευχαριστώ για την παρέμβαση. Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου