Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

η χρεοκοπία μας είναι πνευματική



.....- Γιατί δεν κάνατε μεγάλες σχέσεις στη ζωή σας;

«Μου λείπει η αφοσίωση. Μια νεαρή φίλη μού είπε πρόσφατα σε ένα ταξίδι ότι ο λόγος που δεν θέλω καμία σχέση είναι ίσως η απώλεια της μητέρας μου όταν ήμουν πολύ μικρός, 15 χρόνων. Δεν το είχα σκεφθεί ενώ είναι τόσο απλό: ότι μπορεί, δηλαδή, να με καθοδηγούσε ο τρόμος για την απώλεια και έτσι δεν ήθελα ποτέ να δεσμευτώ. Πάντως νοιάζομαι για αυτές τις γυναίκες που αγάπησα κάποτε και τηλεφωνιόμαστε, κάποιες έχουν παιδιά, είναι η οικογένειά μου, μπορεί να μην έκανα οικογένεια αλλά αυτές είναι η οικογένειά μου».

.....- Η σχέση σας με το θέατρο; Θα ξαναπαίζατε σε κάποια παράσταση τώρα ή δεν σας ενδιαφέρει πια;

«Τρομοκρατήθηκα λίγο μετά την περιπέτεια της υγείας μου το 2004- ένα λέμφωμα- και σκέφτηκα ότι από εδώ και πέρα δεν θέλω να κάνω μια ανθυγιεινή εργασία όπως η ηθοποιία που κοστίζει τα πάντα και δεν έχει κανένα νόημα πλέον- και δεν εννοώ μόνο από πλευρά εργασιακών σχέσεων και οικονομικών απολαβών. Εννοώ ότι μεγαλώνοντας το μόνο που έχει ενδιαφέρον για τον ηθοποιό είναι το κλασικό ρεπερτόριο. Αλλά το κλασικό ρεπερτόριο είναι γεμάτο από καθάρματα και εγώ δεν θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου παίζοντας καθάρματα, είναι περίεργο πράγμα. Δεν ξέρουν τι θα πει συγγνώμη, πηδάνε τις μανάδες τους, στραγγαλίζουν τα παιδιά τους, σκοτώνουν τους πατεράδες τους για να καθήσουν στον θρόνο. Είναι η χρεοκοπία του δυτικού κόσμου. Είναι αυτό που λούζεται σήμερα ένα σωρό κόσμος εξαιτίας αυτών των καθαρμάτων που ηγούνται κάθε φορά, είτε λέγονται Χίτλερ είτε Στάλιν είτε δεν ξέρω τι. Δεν θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου υποδυόμενος ανθρώπους που δεν με αφορούν, δεν με γοητεύουν καθόλου...».



Κωνσταντίνος Τζούμας, συνέντευξη στην Λουΐζα Αρκουμανέα (εφημ. Το Βήμα, Κυριακή 16 Μαΐου 2010. Ολόκληρη εδωδά).


6 σχόλια:

το θείο τραγί είπε...

"Δεύτε πάντα τα έθνη,
εν φωνή αγαλλιάσεως,
την Παναγία Παρθένον, και Θεοτόκον
ανευφημήσωμεν,

της ανθρωπίνης ουσίας το χωνευτήριον,
των απορρήτων θαυμάτων το εργαστήριον∙

εν αυτή γαρ γέγονε καινά∙
ο Αναρχος άρχεται,
ο Λόγος παχύνεται,
ο Θεός άνθρωπος γίνεται,
ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται,
ου τροπή των φύσεων,
αλλ' ενώσει τη καθ' υπόστασιν∙

προέρχεται γαρ εις εκ δύο
των εναντίων,
εν δυσί τελείαις ταις φύσεσιν,
αδιαιρέτως γνωριζόμενος,
θεληματικώς τε και ενεργητικώς,
καθ' ετέραν ουσίαν,
ο αυτός το αληθές πιστούμενος,
της σωτηρίου οικονομίας,
Χριστός ο Θεός ημών,
ο παρέχων τω κόσμω ιλασμόν,
ειρήνην,
και το μέγα έλεος
".

Διακρίνω τούτο το ως άνω δογματικό θεοτοκίο των αποστίχων του μικρού εσπερινού του Σαββάτου του πλαγίου του δευτέρου ήχου της εβδομάδος που διανύουμε για την πολλή θεολογία του. Είναι ποίημα Ιωάννου του Δαμασκηνού του δογματίσαντος;


"Η πάναγνος Δέσποινα,
η τεκούσα τοις βροτοίς, τον κυβερνήτην Κύριον,
των παθών μου τον άστατον και δεινόν,
κατεύνασον τάραχον,
και γαλήνην
παράσχου τη καρδία μου
".

Θεοτοκίο κι αυτό, αλλά στην έκτη ωδή του αναστάσιμου κανόνα του όρθρου της Κυριακής της εβδομάδος του πλαγίου του δευτέρου ήχου.

το θείο τραγί είπε...

Την Δευτέρα ως γνωστόν τα τροπάρια είναι κατανυκτικά. Αντλώ από την έκτη ωδή του κατανυκτικού κανόνος του όρθρου της ημέρας στον ίδιο ήχο:

"Ναμάτων ζωοποιών,
μετανοίας έμπλεων ποίησον,
Οικτίρμον την ψυχήν μου,
ποταμούς διδούς δακρύων μοι
".

Και ακολουθεί το σμικρό τούτο μαρτυρικό τροπάριο (στην ίδια συνάφεια) που είναι πραγματικά ένα μαργαριτάρι με εικονοπλαστική δύναμη, μυριστική:

"Κοιλάδες μαρτυρικαί,
κρίνα ιαμάτων εκφύουσι,
και πάντων τας καρδίας,
ευσεβώς ευωδιάζουσι
".

Από τα απόστιχα των αίνων του ίδιου όρθρου διακρίνω τα εξής κατανυκτικά τροπάρια:

"Τα της καρδίας μου τραύματα,
εκ πολλών αμαρτημάτων φυέντα μοι
,
ιάτρευσον Σωτήρ,
ο των ψυχών και σωμάτων ιατρός,
παρέχων τοις αιτούσι,
πταισμάτων την συγχώρησιν∙
αεί παράσχου μοι δάκρυα μετανοίας,
διδούς μοι την λύσιν των οφλημάτων
Κύριε,
και ελέησόν με
".

"Γυμνόν με ευρών των αρετών ο εχθρός,
τω βέλει της αμαρτίας έτρωσεν∙
αλλά συ ως ιατρός ψυχών τε και σωμάτων,
τα τραύματα της ψυχής μου θεράπευσον,
ο Θεός και ελέησόν με
".

Για να μην αναφερθώ και στα κατανυκτικά στιχηρά προσόμοια δεσποτικά που ψάλλονται εις το Κύριε εκέκραξα του εσπερινού της ημέρας, ων η αρχή "'Ολος εκ νεότητος, ταις ηδοναίς εδουλώθην της σαρκός και γέγονα παθών καταγώγιον τυραννούντων με...".

Στα δε απόστιχα του ίδιου εσπερινού το θεοτοκίο είναι πάνυ παρακλητικό, το γνωστό:

"Μεταβολή των θλιβομένων,
απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα,
Θεοτόκε Παρθένε,
σώζε πόλιν και λαόν,
των πολεμουμένων η ειρήνη,
των χειμαζομένων η γαλήνη,
η μόνη προστασία των πιστών
".

Αντίστοιχα πάνυ παρακλητικό είναι και το θεοτοκίο των κατανυκτικών αποστίχων των αίνων του όρθρου που ακολουθεί, δηλαδή του όρθρου της Τρίτης, της εβδομάδος πάντα του πλαγίου του δευτέρου ήχου που διανύουμε:

"Ουδείς προστρέχων επί σοι,
κατηισχυμμένος
από σού εκπορεύεται,
αγνή Παρθένε Θεοτόκε∙
αλλ' αιτείται την χάριν,
και λαμβάνει το δώρημα,
προς το συμφέρον της αιτήσεως
".

Απαντα εκ της Παρακλητικής. Αυτός και άλλοι δυο ήχοι έμειναν. Ο ίδιος.

Ανώνυμος είπε...

Τζούμας, πατερημα, τροπαρια, βοηθεια σας, περαστικα και οτι άλλο λενε σ αυτές τις περιπτωσεις δεν ξερω

το θείο τραγί είπε...

Ναι, ανώνυμε, Τζούμας, αλλά δες και τί λέει!

Κατά τα λοιπά, από τον σταυρώσιμο κανόνα (ου η ακροστιχίς: "Σώζεις με, Σωτήρ προσπαγείς επί ξύλου" - του Ιωσήφ) του όρθρου της Τετάρτης της εβδομάδος του πλαγίου του δευτέρου ήχου, διακρίνω ένα τροπάριο της τετάρτης ωδής:

"Σταυρώ ετάθη η αληθής, άμπελος
Χριστός
ο φυτουργός
και γλυκασμός
των ψυχών ημών,
γλεύκος αποστάζων,
και μέθην άπασαν, της πλάνης
αναστέλλων
του πολεμήτορος
".

Εκ της Παρακλητικής. Ο ίδιος.

Harouf είπε...

Τζούμ ντε λα τζούμ ντε λα φουέντες και άγιος ο Θεός! Είναι κατά-πληκτικός τον παρακολουθώ χρόνια τόσο στα θεατρικά-κιν/κά όσο και στα ραδιοφωνικά δρώμενα. Σταθερή αξία. Να σαι καλά τραγάκι μου!

το θείο τραγί είπε...

Μένω στο αρχικό κατηγόρημα: "η χρεοκοπία μας είναι πνευματική", αν και θα το χρωματίζει, νομίζω, με άλλο νόημα αυτό το "πνευματική". Ο ίδιος.