μακρινή μουσική

πιπιλογατούλης *

Ο Γκάμπριελ δεν είχε κατέβει στην πόρτα με τους άλλους. Στεκόταν σε μια σκοτεινή γωνιά του χωλ και κοίταζε καταπάνω στη σκάλα. Μια γυναίκα στεκόταν κοντά στο πρώτο πλατύσκαλο, κρυμμένη επίσης στο σκοτάδι. Δεν μπορούσε να δεί το πρόσωπό της, αλλά διέκρινε τα καφετιά και ροζ φύλλα της φούστα της που το σκοτάδι τα έκανε να φαίνονται μαύρα κι άσπρα. 'Ηταν η γυναίκα του. Ακουμπούσε στο κάγκελο κι έδειχνε ν' αφουγκράζεται κάτι προσεχτικά. Τού φάνηκε περίεργη η ακινησία της και τέντωσε κι αυτός τ' αυτί του. Αλλά δεν μπορούσε ν' ακούσει και τίποτα, μόνο τα γέλια και τις φωνές απ' το κατώφλι, και λίγες νότες του πιάνου και μιάς αντρικής φωνής που τραγουδούσε.
Στεκόταν ακίνητος στο σκοτάδι, προσπαθώντας να πιάσει το σκοπό του τραγουδιού και κοιτάζοντας ψηλά τη γυναίκα του. Υπήρχε χάρη και μυστήριο στη στάση της, σαν να συμβόλιζε κάτι. Αναρωτήθηκε τί νά 'ναι μια γυναίκα που στέκεται ψηλά στη σκάλα στο σκοτάδι, κι ακούει μια μακρινή μουσική – είναι σύμβολο του...; Αν ήταν ζωγράφος, θα την ζωγράφιζε σ' αυτή τη στάση. Το μπλε τσόχινο καπέλο της θα τόνιζε τα κοκκινόξανθα μαλλιά της και τα σκούρα φύλλα της φούστα της θα τόνιζαν τ' ανοιχτά. Μακρινή Μουσική θα ονόμαζε τον πίνακα, αν ήταν ζωγράφος.

Τζέημς Τζόϋς, Οι νεκροί [The Dead, 1906-1907, έκδ.1914] (μτφρ. 'Αρης Μπερλής, έκδ. Κρύσταλλο, Αθήνα 1984, σσ. 68-69).



-----
* Στα καλιαρντά ο τρυφερός εραστής. Εκ του Θωμάς Κοροβίνης, Ο γύρος του θανάτου (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2010, σ. 171 σημ.2).