Από την εποχή του Κωνσταντίνου, αυτή η διακονία της μεσιτεύσεως στον πόνο, και της ανιδιοτελούς αγάπης, συγκεντρώθηκε κατά μεγάλο μέρος στον μοναχισμό, προπάντων της Ανατολής. Η Ρωσία γνώρισε σ' όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα τη χριστιανική μορφή του στάρετς, του μεγάλου «γέροντα» που έχει γίνει ολόκληρος καλωσόρισμα και στοργή, που ξέρει να διακρίνη τα πνεύματα, να διαβάζη στις καρδιές, κα σαν το Χριστό των Ευαγγελίων και μαζί του, ελευθερώνει τον άνθωπο από τις αμαρτίες του: Είσαι κάτι περισσότερο από την αμαρτία σου, είσαι πρόσωπο, «πορεύου και μηκέτι αμάρτανε».
Ο τελευταίος τεκμηριωμένος στάρετς της ρωσικής ιστορίας είναι ο π. Αλέξης Μέτσεβ που πέθανε το 1923. Δεν ήταν μοναχός αλλά έγγαμος ιερεύς. Στη σύγχρονη [όταν γράφτηκε το δοκίμιο] Ρωσία, όπου οι οργανώσεις της χριστιανοσύνης εξαρθρώθηκαν βάναυσα τόσο από τις συστηματικές επιθέσεις του κρατικού αθεϊσμού, όσο και από την απότομη, χωρίς μεταβατική περίοδο, ανάπτυξη της βιομηχανικής κοινωνίας, ο οργανωμένος μοναχισμός έχει μειωθή στο ελάχιστο. Η «σχεδόν αόρατη» επέμβαση στην ιστορία βρίσκεται σήμερα στα χέρια ανωνύμων δικαίων. Ταπεινών αλλά που χωρίς αυτούς, μάς θυμίζει ο Σολζενίτσυν «δε στέκεται χωριό. Ούτε πόλη. Ούτε γη ολόκληρη» (Το σπίτι της Ματριόνας, 60).
Olivier Clement, Το πνεύμα του Σολζενίτσυν (μτφρ. Ελ. Δαλαμπίρα, έκδ. Εστία, Αθήνα χ.χ., σ. 299).
-----
Κι ένα ανάλογο παράδειγμα, εδωδά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου