Μια πρόταση οντολογικής ερμηνείας της πραγματικότητας, ανοιχτή στη δυνατότητα κοινωνούμενης εμπειρικής επαλήθευσης, προτείνει νόημα (αιτία και σκοπό) του υπαρκτού. Η πρόταση νοήματος επαληθεύεται ή διαψεύδεται, παρακάμπτεται ή κοινωνείται από τα μέλη μιάς συλλογικότητας –δεν γίνεται αναγκαστή με απόφαση της πλειοψηφίας ούτε βέβαια είναι δυνατό να επιβληθεί από μερικούς σε όλους. Γι' αυτό και η μεν εφαρμογή ιδεολογιών παράγει τύπους πολιτευμάτων ή καθεστώτων, ενώ ο εμπειρικός συντονισμός με προτάσεις νοήματος παράγει πολιτισμό, διαφορές πολιτισμικών «παραδειγμάτων».
Η προσωποκεντρική οντολογία είναι μια πρόταση νοήματος που παρήγαγε, σε μια διάρκεια δεκαπέντε περίπου αιώνων (από τον 4ο ώς τον 19ο), τον πολιτισμό της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης» (του ψευδωνύμως λεγόμενου «Βυζαντίου») και των όποιων επιβιώσεών του (στους σλαβικούς λαούς και στις υπόδουλες, κάτω από την οθωμανική κυριαρχία, κοινωνίες των Ορθοδόξων). Μιλάμε για πολιτισμό, δηλαδή για κοινό τρόπο του βίου: για Τέχνη, κοινωνικούς θεσμούς, αισθητική της καθημερινότητας και πρακτικές της καθημερινότητας, εθισμούς σε ιεραρχήσεις αναγκών και κριτήρια ιεραρχήσεων.
Χρήστος Γιανναράς, 'Εξι φιλοσοφικές ζωγραφίες (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2011, σσ. 222-223).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου