Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

πράμα λέμε το αιδοίον




Ν.Γ.Π.: [...] πράμα λέμε το αιδοίον. 'Αμα τό 'χεις, είναι σαν να μιλάς για έναν αγρό και τις περιπέτειες της καλλιέργειάς του. 'Οταν δεν τό 'χεις, η λαχτάρα σού δίνει μιαν άλλη αντίληψη, πιο μόνιμη. Γι' αυτό ήταν παρθένος η Παναγία, για να δεχτεί τα λόγια και να μη γίνει μια νοικοκυρά της σειράς. Πώς θα μπορούσε η Αριάδνη να βοηθήσει τον Θησέα, αν δεν ήταν παρθένος; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να τον βοηθήσει, βρίσκοντας τη διέξοδο μέσα απ' τον λαβύρινθο των διαδρόμων;

Σ.Τ.: Αν σας άκουγε η Μποβουάρ τώρα...
Ν.Γ.Π.: Κι όμως, η παρθενία είναι κάτι βασικό, γιατί αξιοποιεί το πράμα της γυναικός, αξιοποιεί το σώμα μέσα απ' τη λαχτάρα για το σώμα.

Σ.Τ.: Γράφετε κάπου ότι μέσα απ' το σώμα αξίζει να υμνούμε τον Θεό. Η παρθένα θα τον υμνεί μέσα απ' τη νοσταλγία του σώματός της;
Ν.Γ.Π.: Πάρε παράδειγμα τη Θεοτόκο: υμνεί τον Θεό μέσα απ' τη θνητότητα του σώματός της που παραδέχεται από τα πριν. Καταλάβατε;

Σ.Τ.: Ομολογώ πως όχι. Το σώμα το αντιλαμβάνομαι όχι μέσα από το θνητό του μέλλον, αλλά μέσα από το αισθησιακό παρόν του - με καλεί σε άλλες χαρές.
Ν.Γ.Π.: Μα, βέβαια, καλό μου παιδάκι, δίκιο έχεις. Κάθε άνθρωπος είναι φυσικό να θέλγεται από αυτές. Αλλά ο πνευματικός αγώνας είναι να καταλαβαίνουμε αυτά τα θέλγητρα μέσα από τη βεβαιότητα του τάφου που τα περιμένει. «Ο θάνατος εννοούμενος παρ' ανθρώποις αθανασία εστί». 'Ετσι παίρνει νόημα η ζωή, γιατί «εν σώμα εσμέν».



κυρ-Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Προσεύχομαι στα πράγματα, για να με δώκουν ζωή, συνέντευξη στον Στ. Τσαγκαρουσιάνο τον Μάιο του 1985, δημοσιευμένη κατόπιν στον τόμο: Αντίο παλιέ κόσμε. Συνομιλίες με αξιοσημείωτους ανθρώπους (4η έκδ. 01 Κείμενα, Αθήνα 2007, σ. 56).

8 σχόλια:

Αντώνης Χρονικιώτης είπε...

ἐσπέριον ἄστρον

Εντυπωσιακό το εδάφιο, εμορφότερη η επισήμανσις του

το θείο τραγί είπε...

Σάς ευχαριστώ. Οπότε, γιατί όχι, περάστε κατά σειράν και απ' εδώ: [1], [2], διότι [3] και [4]. Για να καταλήξετε εδωδά... Ο ίδιος.

Αντώνιος Χρονικιώτης είπε...

Χάνομαι σε λαβύρινθο λέξεων, ο τάλας! Και ούτε βοσκός χοίρων δε με σώνει.
Το Πεντζικικόν "Μα, βέβαια, καλό μου παιδάκι...κτλ.κτλ." έχει τα γράδα της αρεσκείας μου.

αἰδοῖος, α, ον, (αἰδώς)
having a claim to regard, reverence, or compassion (cf. αἰδώς), in Hom., Hes. only of persons, sts. of gods, θεῶν γένος Hes.Th.44, cf. Op.257, Il.18.394

αντώνιος κτλ.

ΥΓ Πολλές ευχαριστίες για το "Σαλού..."

το θείο τραγί είπε...

Κυρ-Χρονικιώτη Αντώνιε τε και Αντώνη, [και μόνον εκ του δοθέντος πεζικού ονόματος: αντ-ώνη! αντί τίνος αλήθεια [ερωτώ];]

Καλημέρες! Το σχόλιό σας θα ημπορούσα αυτούσιο να υπέγραφα κι εγώ, δεδομένου μεν ετούτου εκ των Ευμενιδών σχολίου του πολύ μετρημένου Αισχύλου, καταχωρισμένου ανενδοιάστως στο άωρον τετράδιόν μου, αλλά, πρωτίστως, διότι το ίδιον γλυκύν λογάδιον του γέροντος, κείνο το: «παιδάκι μου», σε προπαρελθόν postάκι της 12ης Ιουνίου [ίδετε παρακαλώ πιο κάτω] μού τράβηξε τόσον την προσοχή που έδωσα πλαγιότιτλο ποίον, ει το: [είπε γέρων]! φυσικά! Μετρήσατε παρακαλώ και ίδετε, λοιπόν, και τα γράδα της εμής αρεσκείας!.

Οπόταν, εάν είστε μέτοχος σαλότητος [μου/σου/του], ως λέτε, θα αντιπαραβάλατε κιόλας την έκφραση του γέροντος «πράμα λέμε το αιδοίον» με τον τίτλο της συνεντεύξεως του όντως, επιμένω, γέροντος [+13 Ιαν. 1993] «προσεύχομαι στα πράματα για να με δώκουν ζωήν»!…

Το επ' εμοί, δεν πετώ τίποτα, διότι το συναμφότερον μάς συνέχει και δη και ως πλάσματα χοϊκά. Της πορείας αυτής λάβετε παράδειγμα, παρακαλώ, απ' το στιχάκι του τούρκου Ισμαήλ Εμρέ στον βραχίονά μου δεξιά. 'Ολους μας περιμένει στην γωνία.

Επιμένω, ωστόσο, στο post της 6ης Οκτωβρίου 2007 με τον τίτλο φθινοπωρινή γλύκa, ότε εμνήσθην και πάλιν του κυρ-Νίκου, συμπληρώνοντας το αγαπημένο του συναξάρι με το μύχιον... το μουνάκι σου έχω για φυλαχτό, μωρό μου... Τί να κάνω;

'Αλλωστε, ο υπότιτλος του όλου blog είναι εγκαύματος ενδεικτικός: Πάρε με αγκαλιά και συλλάβισέ με. 'Αλλως, πώς θα συλλάβει τις, τις έννοιες;

«'Ολα τα πράγματα αλέθονται», αγαπητέ, για να υπομνήσω και τον σημερινόν [post 30ης Ιουνίου 2012] Πεντζίκη, «ότι αλέθεται η αλήθεια», για να θυμίσω στιχάκι του πολύ Β.Ν. Μπόνου, που παραπέμπει βέβαια σε κείνο που υπέγραφε περί σίτου στις επιστολές του ο ποτέ Αντιοχείας Ιγνάτιος καθ' οδόν προς τα λιοντάρια της αιωνίου Ρώμας και των οδόντων αυτών...

Εύχαρις
Ο αυτός [γλυκύς] εις τους αιώνας.


Υ.Γ. Εν τέλει, παραβάλλατε, παρακαλώ, «όπου σας βρίσκει το κακό» [που θά 'λεγε και ο άλλος μας ποιητής], το συναξάρι του μέλλοντος αιώνος! Τό 'χετε βρεί; Ο ίδιος.

Αντώνιος Χρονικιώτης είπε...

Λίαν αγαπητέ και φίλτατε,

επιστρέψας από χωρική πανήγυρη και με χαρά αναγνώσας τα υπό σου γραφέντα αισθάνομαι να έχω κουτουλισθή υπό τραγιού λογιοτάτου. Και δικαίως.

Ορθόν:
Το επ' εμοί, δεν πετώ τίποτα, διότι το συναμφότερον μάς συνέχει και δη και ως πλάσματα χοϊκά.

Ορθότερον:
Αλλως, πώς θα συλλάβει τις, τις έννοιες;

Το -επ' εμοί- στενάχωρον:
Το συναξάρι του μέλλοντος αιώνος! Τό 'χετε βρεί;

Αλλίμονο, όχι και μακάρι να συλλάβιζα μόνο τους πρώτους στίχους.

Χαίρου και αγάλλου
Αντώνιος ο και Χρονικιώτης

ΥΓ wild Duiven: ευφρόσυνη αφήγηση

το θείο τραγί είπε...

Λίγο πριν από την καθ' ύπαρ βίωση της πτώσης στον αναστάσιμο απόψε εσπερινό, εύξασθε, να πώ, ότι καλόν. Ο ίδιος.

Ανώνυμος είπε...

Αν μου επιτρέπετε, είστε πολύ ερωτικός.

το θείο τραγί είπε...

Απλά ανθρώπινος, θα έλεγα!

Σάς ευχαριστώ.
Ο ίδιος.