τα παιδιά της πόλης

ΠΡΑΞΗ 3η - Το ταξείδι

»Αισθάνομαι πτώμα τούτη τη στιγμή που σού γράφω. Δεν ξέρω αν τα πόδια μου θα με βαστήξουν άλλο σήμερα, κι έτσι εδώ θα ξαποστάσω. Το ξέρω, δεν με ήθελες περισσότερο κοντά σου. 'Αλλωστε κι εγώ τό 'χα πολύ δύσκολο να περάσω κι άλλες τόσες στιγμές στο πλάϊ σου, άπραγος. Πίστεψέ με. Μόνο που, όπως στο είπα, με μπέρδεψες με την άκαιρή σου ερώτηση. Δεν άφησες να έρθει ήρεμα, φυσιολογικά. Κι έτσι έχασες την παραμυθία που σού επεφύλασσα. Εγώ με τη σειρά μου, όπως είδες, έχασα τη λαλιά μου. 'Οταν την επανέκτησα, δεν μού ήταν πλέον εύκολο να σού εξηγήσω. Δεν μού ήταν εύκολο να μιλήσω ξεκάθαρα, ανεπιτήδευτα, όπως ζητάς. Να σού περιγράψω τί ακριβώς στοχεύω. Να σού πώ για το ταξείδι μου αυτό και το τί σήμαινε για μένα... Είναι φανερό πως δεν συνεργούμε στο να συναντηθούμε. Είναι φανερό πως δεν εκβιάζουμε τα πράγματα και τις υποθέσεις τις ύστερες και πάντα πρώτες. Είναι φανερό πως δεν επιδιώκουμε άλλο, εξόν την επαφή, το πρώτο άγγιγμα... των ψυχών, αγλάϊσμα της δόξης της ψυχής φυγής, πνοής θερμότατης... το πεντζίκειο εκείνο ταξείδι – «περίπατος των ψυχών έξω από τις κάμαρες».

»'Ηρθα, το λοιπόν, στην πόλη ετούτη, 'Επαχτο, σήμερα 22 τ’Απρίλη. Πήρα ένα δωμάτιο στο ίδιο πάντα το ξενοδοχείο. 'Οπως και τότε... πριν από έξι τόσα χρόνια. 'Ιδια πάλι εποχή, όπως και τότε... που τριγυρνούσες ντυμένος στα λευκά. Βγήκα να συλλέξω τις απαραίτητες πληροφορίες. Είμαι, -ναί, το βλέπω πως είμαι τυχερός. Αύριο μόνον και το Σάββατο, ξανά, έχει λεωφορείο για τα απόμακρα εκείνα μέρη. Αύριο, στις δώδεκα το μεσημέρι, για Αμπελακιώτισσα. Θα περπατήσω κιόλας. Για τον γυρισμό δεν γνωρίζω τίποτα. Θα έχω σίγουρα πολλές δυσκολίες. Δεν ξέρω τί θα βρώ εκεί απάνω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να είμαι εδώ ξανά στο ραντεβού μας. Εσύ, φυσικά, θα έχεις ήδη περάσει και θα έχεις φύγει πίσω. Θα με βόλευε να γυρνούσα μαζί σου, τώρα μάλιστα που άλλος σού πληρώνει τα έξοδα για το ταξείδι... Μα και σύ τούτο τ’ απόγευμα, χωρίς δουλειά, θα τό 'ριξες στον ύπνο. 'Ετσι δεν είναι; Ναί, βέβαια, σού λείπει ο ύπνος από χθες το βράδυ... Θα το πώ. διακρίνω την ηθική σου σύσταση αυστηρά κλεισμένη στα πλέγματα του λογικού που αναθρέφεις...

»Προκρίνω, ωστόσο, πως κάτι θα ετοιμάζεις μόνος σου στο Μεσολόγγι. Κάποιον νέον ύμνο πάλι... κάτι θα γράφεις τούτη τη στιγμή για τον χαμό του Βύρωνα... 'Ετσι δεν είναι; 'Ενα ποίημα που θα μού διαβάσεις μεθαύριο, ίσως, γυρνώντας στην Αθήνα. Μην περιμένεις να σε πάρω τηλέφωνο... Με τρομάζει πολλές φορές το φέρσιμό σου. Το πώς έχεις δοθεί στην ζωή του κόσμου. Απόκοσμος εγώ. Σού 'χα πεί πως δεν πρόκειται ποτέ αυτόχειρας να γίνω. Να όμως που η μοίρα το προστάζει. Μοίρα να εννοήσεις την συμφορά μου με τον κόσμο, ταξείδι εγώ του πελαργού στον νότο».

(Αντλημένο από κάποιο τεύχος της ΟΔΟΥ του ΠΑΝτΟΣ. Κάτι μού πήγαινε καθώς το πρόβαρα βγάζοντας τις ναφθαλίνες από την ντουλάπα και το αντιγράφω στην ταξειδιάρικη ιστοσελίδα μου, την και: άωρον).