Είναι ωραία τα μάτια σου
ανοίγουν πρωϊνά
‘ςτις εσοχές του ουρανού.*
[...]
Η τέχνη
νεωκόρος εξόριστη
θεραπεύει την αρχαία πληγή.
Θα γραφούν ωραίοι στίχοι.
Ο άνεμος τους ταξιδεύει σαν κύματα ‘ςτα ξένα.
Κάποιοι θα γίνουν άγαλμα
θα το χαζεύει ένα παιδί μέχρι τον έρωτά του.
Θα βασιλεύει η σιωπή.
Οι άνθρωποι τεχνολογούν δοξάζοντας
Ιερείς που κατεβάζουν τον ουρανό ‘ςτα χέρια τους
και τον μοιράζουν σε κομματάκια ψωμί
· -τα πουλιά μαζεύουν τα ψίχουλα
και φεύγουν πάλι ‘ςτα μέρη
που τούς δίνουνε μιλιά-
Φτάνουμε ‘ςτο ανείπωτο κάποτε
κι επιστρέφουμε
‘ςτις κοινότατες λέξεις.
*
Ο Θεός είναι μια αύρα
που κάποτε κατοίκησε
‘ςτο σώμα μιας γυναίκας.
Άγγελος Καλογερόπουλος, “Κοινός λόγος”, ποίημα από την συλλογή Αργά Μαθήματα (έκδ. Το κοινόν των Ωραίων Τεχνών, Αθήνα 2002, σ. 33). - Το motto εκ του ιδίου, (σ. 10). Αλλά και το μοιράδι εκ του “Ύστερον”, εκ του ιδίου (ό.π., σ. 31). Κι ο τίτλος ακόμη στιχάκι εκ του ιδίου (ό.π., 30).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου