και των ψυχών

στραβά που σ' έραψα στραβά

στραβά θα με ξηλώσεις *

Σάββατο των ψυχών
Κάνει πάλι Σάββατο έξω
Και γω κλεισμένος σ' ένα κάτι κλιματιζόμενο
Μετρώ κοινωνικότητα σε κλεμμένους αναπτήρες
Πόλη γεμάτη Σάββατο
Στα δάχτυλά σου μετρώ τις ημέρες μου
Σάββατο των ψυχών
Στην πολιτεία της Άλμπα

Θωμάς Τσαλαπάτης, «Άλμπα» (έκδ. Εκάτη, Αθήνα 2015).

*

ΜΕΔΟΥΣΑ
Κατ' αρχήν
είναι το βλέμμα
κι εκείνη το 'φερνε από μεγάλα βάθη
Δεν ξέρω αν εξηγεί η μοναξιά
μα ωστόσο η μοναξιά –
που δυο χαλίκια δεν ενώνονται ποτέ
και τα βουνά μια μέρα θα μας γίνουνε χαλίκια
Ήταν πικρή κι αμίλητη
που όλα την ίδια τύχη μες τα μάτια της
από ένα μυρμήγκι
ώς τη δημοκρατία
κι ανάμεσα σ' αυτά τα δυο
πλήθος κορμιά συρρέανε
κόρες εκπάγλου καλλονής
οι μάγκες με τις λεοντές
–να σημειώσουμε πως τότε δεν υπήρχαν φωτογράφοι–
Ήταν καλή
και την εσκότωσαν
ο μανιακός ο θαυμαστής
με τη λεπίδα
Ξεσπάσαν μαύρες ταραχές
σειρήνες
μπάτσοι
πετροπόλεμος
από παντού συνθήματα:
Νεκρή μου φύση σού 'ρχομαι
Ψωμί
Παιδεία
Ελευθερία
σ' όλα δοκίμασα τα δόντια μου
σ' όλα μού σπάσανε
Λοιπόν;
Εκεί που η τάξη αδυνατεί
έρχεται ο μύθος
Αυτά.
Δεν σώθηκε τίποτα δικό της
Κρίμα.
Πρέπει να ήτο
εξαίσια γλύπτις

Γιάννης Στίγκας, από την ποιητική συλλογή· Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο (έκδ. Μικρή Άρκτος, Αθήνα 2014). - Στο motto, εκ του ιδίου, αρκτικοί στίχοι από το ποίημα "Φρανκεστάιν ή καλύτερα άτιτλο".

Απ' εδωδά ειλημμένα!