κβ. Ερείς ουν μοι· Συ φης τον θεόν εν τόπω μη δειν χωρείσθαι, και πώς νυν λέγεις αυτόν εν τω παραδείσω περιπατείν; Άκουε ό φημι. Ο μεν θεός και πατήρ των όλων αχώρητός εστι και εν τόπω ουχ ευρίσκεται· ου γαρ εστι «τόπος της καταπαύσεως αυτού» (πρβλ. Ησ. 66,1 και Πράξ. 7,49). Ο δε λόγος αυτού, δι' ού τα πάντα πεποίηκε, δύναμις ών και σοφία αυτού, αναλαμβάνων το πρόσωπον του πατρός και κυρίου των όλων, ούτος παρεγίνετο εις τον παράδεισον εν προσώπω του θεού και ωμίλει τω Αδάμ.
Και γαρ αυτή η θεία γραφή διδάσκει ημάς τον Αδάμ λέγοντα της φωνής ακηκοέναι (πρβλ. Γεν. 3,10). Φωνή δε τί άλλο εστίν αλλ' ή ο λόγος ο του θεού, ός εστι και υιός αυτού; Ουχ ως οι ποιηταί και μυθογράφοι λέγουσιν υιούς θεών εκ συνουσίας γεννωμένους, αλλά ως αληθεία διηγείται τον λόγον τον όντα διά παντός ενδιάθετον εν καρδία θεού. Προ γαρ τι γίνεσθαι τούτον είχε σύμβουλον, εαυτού νουν και φρόνησιν όντα.
Οπότε δε ηθέλησεν ο θεός ποιήσαι όσα εβουλεύσατο, τούτον τον λόγον εγέννησε προφορικόν, πρωτότοκον πάσης κτίσεως, ου κενωθείς αυτός του λόγου, αλλά λόγον γεννήσας και τω λόγω αυτού διά παντός ομιλών.
Όθεν διδάσκουσιν ημάς αι αγίαι γραφαί και πάντες οι πνευματοφόροι, εξ ών Ιωάννης λέγει· «Εν αρχή ήν ο λόγος και ο λόγος ήν προς τον θεόν» (πρβλ. Ιω. 1,1), δεικνύς ότι εν πρώτοις μόνος ήν ο θεός και εν αυτώ ο λόγος. Έπειτα λέγει· «και θεός ήν ο λόγος· πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέν έν» (πρβλ. Ιω. 1,1,3). Θεός ουν ων ο λόγος και εκ θεού πεφυκώς, οπόταν βούληται ο πατήρ των όλων πέμπει αυτόν είς τινα τόπον, ός παραγινόμενος και ακούεται και οράται, πεμπόμενος υπ' αυτού, και εν τόπω ευρίσκεται.
Θεόφιλος προς Αυτόλυκον, βιβλίον β΄, εν Νικ. Τζιράκης, Απολογητές. Συμβολή στη σχέση των Απολογιών με την αρχαία ελληνική γραμματεία (έκδ. Αρμός, Αθήνα 2003, σσ. 212-213).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου