Αυτή η ευχή, όταν την λες με το στόμα διαρκώς, την συνηθίζη ο νους με τον ενδιάθετον λόγον.
Ο νους, επειδή είναι τροφοδότης πασών των εννοιών και των διανοητικών κινήσεων, ή καλόν ή κακόν θα το κατεβάση εις την καρδίαν. Η καρδία, επειδή είναι το κέντρον, εάν είναι κακόν, αισχρόν, πονηρόν, θα διαδράμη παντού σαν ηλεκτρισμός, να ποτίση ηδονήν πονηράν όλα τα μέλη, εξεγείρουσα την επανάστασιν των επιθυμιών πάσης κακίας. Εάν λοιπόν εσύ λέγης την ευχήν διαρκώς, γίνεται το ενάντιον. Την κατεβάζει ο νους εις την καρδίαν, και διά της εδικής σου βίας να κρατήσης τον νουν καθαρώς εις τα λόγια, χωρίς να δέχεσαι φαντασίαν καμμίαν, μόνον τα λόγια να εννοής. Τότε, μην προλαμβάνων ο νους να σχηματίση κακόν όπου είχεν συνηθίσει, καθαρίζει και ευχαριστείται να λέγη μονάχα την ευχήν.
Διά της συνεχούς λοιπόν επικλήσεως γίνεται διαδρομή στην καρδίαν διά της εισπνοής και εκπνοής, και νους, λόγος και καρδία γίνεται ένα, όπου καθαρίζεται η καρδία και δέχεται την επισκιάζουσαν Χάριν. Τότε γίνεται ουρανός μέσα σου, παράδεισος.
Μέχρι αυτού είναι η πράξις, ύστερον γίνεται θεωρία. Φθάσε μέχρι αυτού, και αν ο γλυκύς Ιησούς μέσα σου ενεργήση, θα σού είπω πολλά πιο υψηλότερα· μόνον βιάζου. [...]
γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, “Επιστολή προς Μοναχό Παντελεήμονα”, Άγιον Όρος 17.09.1958, στον τόμο Θείας χάριτος εμπειρίες (έκδ. Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου, 2005, σ. 198).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου