Δράκοντες εμφανίζονται και σε τοιχογραφίες εκκλησιών της Δωδεκανήσου, όπως στον Άγιο Γεώργιο Βάρδα της Ρόδου (1289-90), στην Αγ. Παρασκευή και στον Αγ. Αββακούμ στο Παραδείσι της Ρόδου, στον Αγ. Νικόλαο στα Χείλη του Μεγάλου Χωριού Τήλου (14ος-15ος αι.) και πάντοτε στην παράσταση της βαπτίσεως του Χριστού, επειδή το θέμα προέρχεται από την υμνολογία της εορτής του Μεγάλου Αγιασμού σύμφωνα με την ευχή που απευθύνεται στον Χριστό «Συ και τας κεφαλάς των εμφωλευόντων δρακόντων συνέτριψας».
Οι θρησκευτικές αυτές επιδράσεις αναμίχθηκαν με λαϊκές αντιλήψεις και παραδόσεις περί φιδιών με κέρατα -ίσως εδώ πρέπει να βασίσουμε την εμφάνιση κεράτων στα τερατόμορφα που υποστηρίζουν τα λυπηρά του τύπου Β- και περί φτερωτών δρακόντων-φιδιών που κατατρώγουν ζὠα και ανθρώπους, όπως απηχούνται στο θαύμα του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος σκοτώνει τον φτερωτό δράκοντα ή, όπως οι ιστορικοί της Ρόδου αναφέρουν για όμοιο τέρας-ερπετό το οποίο σκότωσε ο ιππότης Dieudoné de Gozon στα 1346, χἀρη στο οποίο αναγορεύτηκε Μεγάλος Μάγιστρος του Τάγματος των Ιωαννιτών της Ρόδου.
Χαρ. Κουτελάκης, Ξυλόγλυπτα τέμπλα της Δωδεκανήσου μέχρι το 1700 (διδ. διατριβή, έκδ. Δωδώνη, Αθήνα-Γιάννινα 1986, σ. 168).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου