Χαβιάρι κανείς παιδιά;

'Εχω μείνει ακόμη να κοιτώ σε προηγούμενο post την ρήση του μακρυνού lazopolis με την επιστημοσύνη που τον διακρίνει: Η Θρησκεία είναι χόμπυ. Συμφώνησα. Καβάλησα το καλάμι, άνοιξε το σουσάμι και μού ‘δειξε σχετικό ντοκυμαντέρ με τους λαούς στο Καρακορούμ και τα Κουενλούνια εκ της πολλής χιόνος αποκλεισμένους να σώζουν την ώρα τους βυθισμένοι στο χόμπι τους. Είναι το μόνο που μπορεί να τους κρατήσει συντροφιά, αποκλεισμένοι στα υψίπεδα και τις χαράδρες. Αν δεν είχανε τη θρησκεία τους ο χειμώνας δεν θα έβγαινε. Από τη ρήση αυτή πιάστηκα που με εντυπωσίασε. Ασυναίσθητα ανέσυρα από τα βάθη της θλίψης μου κι έφερα μπροστά-μπροστά στα μάτια του ταξειδιάρη νού μου, τις δύο εκείνες συνεντεύξεις στο ΤΕΤΑΡΤΟ, ανάμεσα 1978 και 1984 -δεν μπορώ να θυμηθώ με ακρίβεια πότε- με τους χαρακτηριστικούς τίτλους: Ο Θεός είναι σαν το καλό χαβιάρι & Ο Θεός είναι σαν ηρωΐνη δωρεάν. Δυό δυνατές τζουρίτσες για όσους ζητούν ακόμη την νηφάλιο μέθη και την ησυχία στου Εξηκία τα πινάκια. (Ο άνθρωπος που πήρε αυτές τις δύο συνεντεύξεις είναι γνωστός και ακόμη έχει πέραση στις μέρες μας, μον’ το όνομά του δεν θα αποκαλύψω και θα ήθελα να μην τον αποκαλύψει κι όποιος τις θυμηθεί. 'Ε, ας μείνει κάτι να μάς συνέχει μυστικά...). Μα, αν κάποιος έχει πρόχειρα τα κείμενα αυτά ας μπεί στον κόπο να μού τα στείλει να τα ξανα-ματα-χαρώ. Μεταξύ άλλων αναφέρεται: τα μακρυά μαλλιά είναι συναισθήματα, όχι τα γένεια... Χαβιάρι κανείς παιδιά;