μόνο από κοινού με όλους

Την πραγματική σωτηρία, δηλαδή την αναγέννηση και διαιώνιση τής ατομικής ζωής στον αληθινό έρωτα, ο μεμονωμένος άνθρωπος μπορεί να την επιτύχει μόνο από κοινού με όλους.

Έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να υπερασπιστεί την ατομικότητά του έναντι τού ανόητου νόμου τής κοινής ζωής, όχι όμως να απομονώσει το αγαθό του από το αληθινό αγαθό όλων των ζώντων.

Λόγω τού ότι η πιο βαθιά και εντατική εκδήλωση τού έρωτα εκφράζεται στην αλληλοπεριχώρηση δύο υπάρξεων οι οποίες πληρώνουν η μια την άλλη, δεν σημαίνει ότι η αλληλοπεριχώρηση αυτή θα μπορούσε να τίς διαχωρίσει και να τίς απομονώσει από όλα τα υπόλοιπα ως κάτι το αύταρκες.

Αντιθέτως, η απομόνωση αυτή είναι ο θάνατος τού έρωτα, γιατί αυτή καθαυτή η σαρκική σχέση, παρόλη την υποκειμενική της σημασία, αποδεικνύεται (αντικειμενικά) ένα απλό, εφήμερο, εμπειρικό φαινόμενο.

Το ότι ακριβώς η απόλυτη ένωση αυτών των μεμονωμένων υπάρξεων παραμένει πάντα βάση και αλήθεια τής ατομικής ζωής, δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτή η κλεισμένη στην ατομική της τελειότητα μορφή ζωής θα πρέπει να παραμένει κενή, όταν, απεναντίας, από την ίδια την φύση τού ανθρώπου είναι ικανή και προορίζεται να πληρωθεί από οικουμενικό περιεχόμενο.

*

[...] η συμπαντική διαδικασία καταλήγει στη δημιουργία τής ζωντανής ατομικότητας, για την οποία η ενότητα τής ιδέας υπάρχει στην μορφή τού γένους και γίνεται αισθητή με όλη της τη δύναμη τη στιγμή τής σαρκικής έλξης, όταν η εσωτερική ενότητα ή κοινωνία με τον άλλον (με το «όλον») ενσαρκώνεται συγκεκριμένα στη σχέση προς το μοναδικό πρόσωπο τού άλλου φύλου, το οποίο εκπροσωπεί αυτό το πληρωματικό «όλο» σε έναν άνθρωπο.

Η ίδια η ατομική ζωή τού ζωντανού οργανισμού περιέχει ήδη μέσα της ένα μερικό, έστω και περιορισμένο, ομοίωμα τής παν-ενότητας, στο βαθμό που πραγματώνεται η πλήρης αλληλεγγύη και αμοιβαιότητα όλων τών επί μέρους οργάνων και στοιχείων στην ενότητα τού ζώντος σώματος. [...]

Αυτό συμβαίνει γιατί η πέρα από το χρόνο αιωνιότητα ή η αιωνιότητα τής ιδέας, η οποία δρά στην ζωντανή δημιουργική δύναμη τού έρωτα, αποκτά εδώ την ανόητη επίπεδη φόρμα τού διαρκούς πολλαπλασιασμού, δηλαδή τής επανάληψης τού ενός και μόνο οργανισμού στην ομοιόμορφη εναλλαγή μεμονωμένων εφήμερων υπάρξεων.

*

[...] οι κοινωνικοί οργανισμοί παράγονται από την ίδια ζώσα δημιουργική δύναμη τού έρωτα, η οποία γεννά και τους βιολογικούς οργανισμούς. Αυτή είναι η δύναμη που δημιουργεί την οικογένεια, η δε οικογένεια είναι το συστατικό στοιχείο κάθε κοινωνίας.

Ανεξάρτητα από αυτόν τον γενετικό δεσμό, η σχέση τής ανθρώπινης ατομικότητας προς την κοινωνία είναι ουσιαστικά διαφορετική από τη σχέση τής ατομικότητας των ζώων προς το γένος· ο άνθρωπος δεν είναι εφήμερο αντίτυπο τής κοινωνίας.

Η ενότητα τού κοινωνικού οργανισμού όντως συνυπάρχει με κάθε ένα από τα μεμονωμένα μέλη του, έχει Είναι όχι μόνο σε αυτόν και μέσω αυτού, αλλά και για αυτό, βρίσκεται σε συγκεκριμένη σχέση και αλληλουχία με αυτό: η κοινωνική και η ατομική ζωή περιχωρούνται απ' όλες τις πλευρές αμοιβαία η μιά στην άλλη.

Επομένως, εδώ εμείς έχουμε μιά πολύ τελειότερη μορφή ενσάρκωσης τής ιδέας τής παν-ενότητας απ' ό,τι σε ένα φυσικό οργανισμό. Ταυτόχρονα εδώ αρχίζει εν των έσω (από την συνείδηση) η διαδικασία ολοκλήρωσης στο χρόνο (ή εναντίον τού χρόνου).

Βλαδίμηρος Σολοβιόφ, Το νόημα του έρωτα (μτφρ. Δημ. Β. Τριανταφυλλίδης, έκδ. Αρμός, Αθήνα 2018 (2008), σσ. 129-130, 139-140, 141).