εγκαύματα 9, 1

περιπέτεια *

'Ανδρας ως πάνω
γεμάτος με θλίψη.

* η μεταβολή του σκοπού της δράσης στο αντίθετό της, η εις το εναντίον των πραττομένων μεταβολή. (Μαρκαντωνάτος, Βασικό Λεξικό Λογοτεχνικών 'Ορων).

όλα έχoυν νόημα

αν η γνώση είναι ερωτική εμπειρία

"Να ξεχωρίσουμε, σαν στοιχειωδώς έντιμοι άνθρωποι, τι ακριβώς "γιορτάζουμε" τα Χριστούγεννα. Την ηδονή της αργίας, της ανάπαυλας από το μεροδούλι; Τα ξεχωριστά εδέσματα, τα πατροπαράδοτα, και το ποτό; Την επιδερμική ευεξία που χαρίζουν τα δώρα; Την τεχνητή (και παιδαριωδώς ανακυκλούμενη) "ατμόσφαιρα" με τον διάκοσμο των δρόμων και των μαγαζιών, τα τυποποιημένα τραγούδια της δήθεν γιορτινής χαράς;

Τουλάχιστον, έστω και με το μυαλό μας μόνο, να τα ξεχωρίσουμε όλα αυτά από την πραγματική αιτία που μπορεί να γεννήσει μέσα στον άνθρωπο την έκρηξη της χαράς. Την αιτία που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να γιορτάσει – να τραγουδήσει, να χορέψει, να παίξει σαν μικρό παιδί, να πει τη χαρά του με όλες τις δυνατότητες έκφρασης που διαθέτει.

'Οχι να κάνει κέφι, αλλά να δηλώσει χαρά, εκείνο το είδος της χαράς που αλλάζει τη ζωή σε Γιορτή. Και αυτή η χαρά, στην εκκλησιαστική Γιορτή των Χριστουγέννων, γεννιέται μόνο με την ψηλάφηση εμπειρικής ελπίδας να είναι ο θάνατος κατώφλι ερωτικής συνάντησης ελεύθερης από χρόνο, χώρο και φθορά.

Με εραστή «μανικώτατον», υπαρκτικά ελεύθερον να νηπιάζει στη φάτνη, ενώ ταυτόχρονα παραμένει η ασύλληπτη Αιτιώδης Αρχή της ύπαρξης και των υπαρκτών. Πέρα από προκαθορισμούς φύσης και αναγκαιότητας «τον περί ημάς αυτού παρίστησιν έρωτα»".

Χρ. Γιάνν. (από την αποψινή Καθημερινή)

αλλήλων κλήρος λυγρός

Εδώ ας σταθώ.
Μιάς και δυσκολεύομαι να συνοδοιπορήσω με το πνεύμα των ημερών. Ούτε τις ευχές αισθάνομαι. Ούτε τις ποικίλες αγορές και τα κάλπικα δώρα. Με νοιάζει το βίωμα περισσότερο. Αυτό και με στενεύει περισσότερο.

Την ώρα που κλείνουνε τα μαγαζιά (κατά τις 18:00) και ερημώνει η πόλη, ανοίγει και σήμερα η έκθεση των δώδεκα (blind date # 12), στο παλιό εργοστάσιο της Palco, στα Πετράλωνα. 'Οπου ο Αντώνης Βολανάκης ξενοδοχείται έξι συγγραφείς, τη συνοδία και συμβολή έξι εικαστικών. Στο ένα δωμάτιο μελετάς γραφές τις Μαρίας Λαϊνά, στο άλλο του Γιώργου Συμπάρδη. Παραπέρα βρίσκεις την Αλεξάνδρα Πλαστήρα, ή τον heimkurst. Τον Θανάση Χειμωνά και τον Παναγιώτη Ιωαννίδη.

Τα κείμενα αυτών ξεδιπλώνονται μέσα από την ιδιαίτερη οπτική των έξι εικαστικών. Ανάμεσά τους η Μαρία Κόντη, η Λία Πέτρου και ο ίδιος ο Βολανάκης. Ο γραπτός λόγος των πρώτων στηλώνεται στον... τοίχο. Οι εγκαταλελειμμένοι τοίχοι και τα σφραγισμένα δωμάτια αποκτούν... φωνή, χρώμα. Με έξυπνα, ευφάνταστα installations, ξαπλωμένα ακόμη και στο δάπεδο, τα οποία καλούμαι να μεριστώ. Οι καλλιτέχνες με καλούν σε μετοχή.

Τις επαινώ τέτοιου είδους καταλήψεις. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τις καταλήψεις των σχολείων, τις οποίες δεν μπορώ καθόλου να αποδεχτώ. (Είναι χρόνια τώρα που τις δυσφημώ). Με τους ξεχασμένους βιομηχανικούς χώρους είμαι πιό εξοικειωμένος. 'Οταν κατά το παρελθόν κατέλυσα σε μιάν ξεχασμένη αποθήκη σιτηρών (σιλό) πίσω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Amsterdam, θαύμασα, τότε, τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά εκείνα αξιοποίησαν τον όλο χώρο. 'Ενα μεγάλο χάλασμα, επικίνδυνο, όπως τόνιζαν πολλές σημάνσεις στην είσοδο, που διαχειρίστηκαν όμως με αξιόλογο τρόπο και ως κατοικία. Τη δική τους αιρέσει. Τέτοιου είδους καταλήψεις, ανοικτές στην τέχνη, ευλογάω.

Εδώ, βέβαια, με την άδεια των ιδιοκτητών ξενοδοχείται το όλο παίγνιο, στο οποίο καλούμαστε και μείς, οι τρίτοι, να συμμετάσχουμε, με χαρτί και μολύβι. Την πιστότητα του εγχειρήματος βεβαιώνω. Αυτό μόνον.

Ανοικτά και αύριο 18:00 με 22:00, παραμονές και λήγει.

Εφορμήστε.

Καλή διάδραση, να ευχηθώ!

αλητoγραφία

Για το θείο τραγί και τραγάκι σου, σού είπανε διάφορα. 'Ενα θα σού πώ εγώ. Και είναι η αλήθεια. Το θείο τραγί είναι ένας αλήτης. 'Ενας βλογιοκομμένος που δεν τον κάνεις ζάφτι.

Μια ενδιαφέρουσα επιστημονική ανακοίνωση για το τραγάκι σου και τον γλυκύ αλητισμό του, εδωδά.

Μη νομίζεις, μπορεί να έρχονται Χριστούγεννα, αλλά εγώ τον είδα ψες αργά να κρέμεται από τα κάγκελα ένα γύρω, στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού μ' ένα χαμένο βλέμμα – νυχτιάτικα. Ιδού το παρελθόν του.

πυρκαϊά - η αγωνία της μορφής

"Με τον Θεοφάνη η φωτιά του θεόμορφου ματιού απλώνεται σαν πυρκαϊά στο σώμα και ο άνθρωπος ολόκληρος αρπάζει όπως η θημωνιά – στηλίτης, μοναστής ή ερημίτης. Η αίσθησι του θείου φωτός προκαλεί έντασι τόσο ανατρεπτική, ώστε το μάτι να μην βλέπη μόνο αλλά και ν’ ακούη. Μήπως η ζωγραφική και η λογοτεχνία δεν είναι σαν μουσική; Δεν μεταδίδουν μαζί με τα πλάσματά τους και τον ψίθυρο που τα τυλίγει; Εξ ου και ο ζωγράφος ή ο συγγραφεύς ζη με αυτό που κάνει, δημιουργεί τον χρόνο αντί να τον υφίσταται...

Ο Θεοφάνης εγνώριζε πως τον διψασμένο για Θεό περιμένει οπωσδήποτε ανάφλεξι και το αποτύπωσε στις μεγαλοφυείς του εικόνες, όπου η απλότης αυγάζει τα σκαμμένα πρόσωπα σαν άγιο φώς. Στην τέχνη του οι μορφές προβαίνουν από το βάθος των, χωρίς να εκπίπτουν στο ψυχολογικό περιεχόμενό τους, οπότε διχάζομε τον άνθρωπο σ’ εκείνον του αισθήματος κι εκείνον του τύπου.

Η ενότης του ανθρώπου επιτάσσει να ιδούμε στην μορφή μίαν εσχάτη δύναμι ζωής και όχι κάποιο σχήμα της".

Στέλιου Ράμφου, Η μυθολογία του βλέμματος, έκδ. Αρμός 1994, σ.60. H εικόνα από τη σ.59 του ιδίου.


Το καθαρογράφω εδώ, διότι κέντρισε την προσοχή μου ποτε και μ' έκανε να αναγνωρίσω κατιτίς όταν εστράφηκα εδωδά. Αφιερωμένο στη γέννηση (Νatalia) αυτής της ματιάς, της έστω χαραματιανής.

Σημ.: Στο link της λέξης "ζωγραφική" η μορφή της Παναγίας είναι επίσης του Θεοφάνη, του έλληνα δασκάλου του Αντρέϊ Ρουμπλιώφ. Κάνε κλικ για να την ξεμοναχιάσης από το υπόλοιπο λήμμα.

τριπάκι (-άkια)

* Μ' αρέσει τούτες τις ηλιόλουστες μέρες, με τα ζεστά τα μεσημέρια, να κατεβαίνω στο λιμάνι κάτω της πόλης. Κάνει κρύο, ναί! Αλλά ο ήλιος με ζεσταίνει κι αυτό μού αρκεί. Κλέβω λίγο χρόνο απ' τη δουλειά και με το παλιό τραινάκι βγαίνω στον Πειραιά, για μια γύρα στην Καστέλλα. Το ζητώ πάντα, τέτοια εποχή. Ν' αγναντεύω τη θάλασσα και τα καράβια που φεύγουν. Πριν δύσει ο ήλιος.

* 'Αλλοτε βγαίναμε στην αυλή, στης γιαγιάς τη γειτονιά. Μάς κατέβαζε ο πατέρας στη δική του μάνα. Και λιαζόμασταν. Εκείνη μάς έδινε γκαζόζα στο μικρό μπουκάλι ή πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό. Πέρναγε κι ο γέρος με ένα σαραβαλιασμένο τρίκυκλο και πουλούσε φρέσκα γιαουρτάκια στον κεσέ. Ο παππούς αγόραζε καμπόσα. Είχαν κρούστα τότε. Τουλάχιστον ήτανε γιαούρτια. Αγελαδινό και πρόβειο. 'Αλλη εποχή. Ωραία ήταν.

* Για τον ήλιο, μεταξύ άλλων, διαβάζω και αλλού.

* Η πόλη κρύβει ομορφιές. Ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες στην έξοδο Δράκου στο ΦΙΞ (πρώτη φορά νομίζω, ναί πρώτη! απ' αυτή τη πλευρά, βγαίνοντας για Κουκάκι) ένιωσα κάτι λίγο σα στη Ναpoli, κάπου εκεί στη Vanvitelli, στο Vomero ψηλά, πίσω από το Sant' Elmo. 'Ενα παράξενο αίσθημα που σκόρπισε μόλις βγήκα επάνω.

* Τετραχηλισμένος.

* Μ' αρέσει το νέο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στην οδό Αμερικής (στο 13). Πολυτελές, άνετο, γεμάτο τόμους-τόμους τα βαρύτιμα βιβλία. Δικές τους εκδόσεις και πλήθος τα πρακτορευόμενα ιδρύματα (Ψάχνω ένα θεατρικό των εκδόσεων της Σχολής Μωραΐτη, από χρόνια εξαντλημένο. 'Αραγε να τό 'χουν;). Η κοπελιά στον πάγκο, η μελαχρινούλα, θύμιζε κορίτσι πού 'ξερα παλιά. Καλά ενημερωμένη. 'Ισως γι' αυτό. Τη χάζευα μέχρι να μού κάνει τον λογαριασμό. Και τη χαιρόμουν. Πάντα τοις μετρητοίς πληρώνω, από πιστώσεις και κάρτες δε σκαμπάζω και πολλά.

* Από καιρό μού τραβάνε την προσοχή δυό τόμοι-λευκώματα που ξανακάνουν το ταξείδι του Δυσσέα. Με μπόλικες φωτογραφίες. Νά δώρο που μού θέλω.

* Hotel Memory. Βλέπω το Πορφυρό Δωμάτιο να πυκνώνει. Η 'Ολια Λαζαρίδου γράφει τώρα. Μέρες πού 'ρχονται. Χαρείτε την. Ενοίκους δε βλέπω. 'Ενας ένας, μού φαίνεται, την κοπανάει. Ελπίζω αυτό να αλλάξει. Η ιστοσελίδα του Μισέλ δέχεται τα σχόλια των επισκεπτών της εδωδά.

* blind_date_#12 press release. 'Ενας bloggerάκος που την κοπάνησε απ' εδώ, με καλεί στην έκθεση στην οποία συμμετέχει, στον Βιομηχανικό χώρο Κειριαδών και Σφηττιών γωνία, στα Κάτω Πετράλωνα. Μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων. Θέλω να πάω. Μόλις πέσει το σκοτάδι.

εγκαύματα ων ουκ έστιν αριθμός

Κι ύστερα η γέννησις· πως
αίφνης το σπίτι γεμίζει
βλέμματα.

εγκαύματα 4, 3

μικρό δοξαστικό

- Πορφυρέ Αρκτούρε. *

__________
* σχόλιον: «τον Κιθαιρώνος τόπον / ο μεν διπλοίσι ποιμνίοις, εγώ δ' ενί /
επλησίαζον τώδε τανδρί τρείς όλους / εξ ήρος εις αρκτούρον
εκμήνους χρόνους. / χειμώνι δ' ήδη ταμά τ' εις έπαυλ' εγώ /
ήλαυνον». (Σοφοκλή, ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ, στ. 1134-9).

Θεόδωρoν

Θεόδωρος

στα βήματα ενός μοναχού του δεκάτου αιώνα στο Βυζάντιο,

κι αυτό επειδή με ρώτησες, όχι για κάποιον άλλο λόγο.


Παίξ' το λίγο. Θα σού κάνει καλό. Να το δουλέψεις καλά. Για να γνωρίσεις, να μάθεις. Πώς αλλιώς;


Περισσότερες πληροφορίες εντός.

Μιά προσφορά του Ιδρύματος Μείζoνος Ελληνισμού.

στoύς ανθoύς ξανά των μoυσμoυλιών...

Για εμάς, τους εραστές του ύφους της, είναι μεγάλη χαρά να ξανακούσουμε έστω για ένα δίωρο, αύριο το πρωΐ του Σαββάτου [25-11-06], την αγαπημένη φωνή της Μαριάννας Κορομηλά, φιλοξενούμενη τώρα από τη ραδιοσυχνότητα του ΣΚΑΙ 100,3 FM (10:00 με 12:00) σε μιάν έκτακτη εκπομπή.

Παρά όλους όσους με καθησύχαζαν το καλοκαίρι, εδώ - από διαδικτύου (και το λέω με πικρία αυτό) πως θα ξαναβρώ την αγαπητή φωνή της στη γνωστή συχνότητα, δεν τη βρήκα. Στο μήνυμα που παρέθεσε στο radiofono.gr, στις 13 Νοεμβρίου (και ανέγνωσα κι εγώ με μεγάλη λαχτάρα) ευχαριστεί όλους όσους της:

κράτησαν συντροφιά αυτό το οδυνηρότατο καλοκαίρι

και δηλώνει:

Είμαι ακόμα πολύ μουδιασμένη και ψυχικά άκρως ταλαιπωρημένη. Για να συνέλθω και να ορθοποδήσω θα χρειαστώ κάμποσο χρόνο. Και το χειρότερο είναι ότι ο εμπαιγμός συνεχίζεται.

Respect, που λένε και οι διαδικτυακοί φίλοι.
Κάπου μέσα σε αυτή την επιστολή, σε κάποιες αποστροφές, εμείς, οι εραστές του ύφους της, αναγνωρίσαμε την παλιά μας φίλη, όταν έγραφε:

Ανήκω κι εγώ σε εκείνες τις «παλιοσειρές», που δεν έχουν εξοικειωθεί με όλα αυτά τα θαυμαστά [ενν. το διαδίκτυο]. Όχι πως δεν τα γνωρίζω αλλά δεν τα κατέχω σε βάθος και δυστυχώς δεν έχω μάθει να τα χειρίζομαι-χρησιμοποιώ. Κακώς βέβαια, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Ξαναφέραμε στο νου μας κείνο το γνώριμο “παλιοσειρά” που συχνά-πυκνά χρησιμοποιούσε από ραδιοφώνου, και χαμογελάσαμε κρυφά γιατί ήταν αυτή η ίδια που απευθυνόταν ξανά σε εμάς. Αλλού θυμηθήκαμε τον αυστηρά περιγραφικό και δροσερό της λόγο και την αγάπη της μαζί για την ακρίβεια, όταν στάθηκε μέχρι και τη φωτογραφία της που είδαμε δημοσιευμένη εκειδά, να σχολιάσει:

Την φωτογραφία δεν ξέρω πού την βρήκαν. Είναι του Τάκη Διαμαντόπουλου, προ οκταετίας νομίζω. Αν και λίγο εκτός κλίματος, δεν πειράζει.

Αγαπητή μας Μαριάννα,

όπως ήδη και άλλοι έσπευσαν στο radiofono.gr να αναγράψουν (-σχόλια που ξεπέρασαν τα εκατό και επισκέψεις που κοντεύουν τη μυριάδα)

μάς λείπετε ήδη πολύ!

Αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό σας τη δασκάλα μας εκείνη, που μάς πήρε από το χεράκι και μάς έδειξε πέρα για πέρα τον ορίζοντα αυτού εδώ του τόπου με τα βράχια και τις ξερολιθιές τις ανεμοδαρμένες, σε τούτες ένα γύρω τις θάλασσες, τα βουνά και τους κάμπους. Και αυτό είναι κάτι που ακόμη διψούμε πολύ. Κάτι που δεν το χορταίνουμε. Και δεν θα το χορτάσουμε ποτέ.


με τις μουσμουλιές ν’ ανθούν ξανά τούτο το Νοέμβρη
ανυπομονούμε να σάς ακούσουμε και πάλι
έστω για ένα δίωρο - αύριο

θ. [τρ.]
ένας του ύφους σας εραστής και του τρόπου



Υ.Γ. "Κρατώ, λοιπόν, το θέμα για μελλοντική επεξεργασία. Προς το παρόν, δεσμεύομαι να στρατευτώ υπέρ του διαδικτυακού πολιτισμού (και πολύ συντόμως να φτιάξω ένα blog, για να διατηρηθεί η επαφή και να συνεχιστεί ο διάλογος)". ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΟΡΟΜΗΛΑ

εξωγή

Ι Ι Ι

…ο ών εκ της γης εστι και εκ της γης λαλεί
ΙΩΑΝΝ. 3, 31

νεοσσοί και τα λόγια της μαντείας και γεννήματα και οι όψεις και ο ποταμός αφανέρωτος και πορεύεται την σήμερον ο υιός της ερήμου έχων την τίγριν σύντροφον και έλεος αυτού και λέγει αδελφέ μου αγαπάς τον άνθρωπον και τα ζώα; και ο νιούτσικος που λέγει ποιος είναι όπως ο Θεός αποκρίνεται αγαπώ όλα τα πλάσματα του Θεού ανθρώπους και ζώα και ψάρια και πετεινά και βράχια και φωτιά και νερό και όλα τα ορατά και αόρατα. και ο ερημογιός πάλι λέγει αδελφέ μου μπορείς ν’ αγαπάς ακόμα και μια τίγρι μιαν άγρια τίγρι; και ο νιούτσικος πάλιν αποκρένεται αδελφέ μου η αγάπη μου για την άγρια τίγρι είναι πλατειά σαν τη θάλασσα. και ο γενναίος γιος της ερήμου λέγει: είναι η αγάπη σου τόση για μιαν τίγρι που να μπορής να βάλης το κεφάλι σου στο ανοιχτό της στόμα; εψές η τίγρις έκλεισε το στόμα της γύρω από το κεφάλι του ώριμου του πετρογεννημένου και δεν υπάρχει άλλος στον κόσμο με τόσο μεγάλη αγάπη για όλα τα πλάσματα του παντοδύναμου. και ο νιούτσικος που έλεγε ποιος είναι όπως ο Θεός αποκρένεται αδελφέ μου θα βάζω το κεφάλι μου στο ανοιχτό στόμα της άγριας τίγρης του καλού Θεού δώδεκα φορές την ημέρα. και πορεύονται την πάσα ημέρα επί τις κώμες ο υιός της ερήμου και η τίγρις η σύντροφος αυτού και ο νιούτσικος που λέγει ποιος είναι όπως ο Θεός σύντροφος της τίγρεως. ύστερα στρατί ελλαμπτικόν και το χοροστάσι φθάνουν πατροπόρθητον ότι ο κρουσμένος εν σαρκί διεξήλθε την έγνοια της σαρκός και αιθερώδης περίκειται της ψυχής αυτού ορχούμενος εν στόματι τίγρεως και προς άρκτον και περί τα μεσημβρινά αστρόγληνος

Β.Ν. Μπόνου, «εξωγή» (1970)

[απόσπασμα, σσ. 114-115 του συγκεντρωτικού τόμου αυτόμελα, τον οποίο μπορεί κανείς να θαυμάσει
στις προθήκες του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων ΔΩΔΩΝΗ, στη Στοά του Βιβλίου]

νταμουζλούκι

Είπα: θα βγώ!
Πήρα μαζί μου την τελευταία μου φράση και έκλεισα πίσω την πόρτα.
'Οπου με βγάλει.
Τραβάει κανείς ώρες-ώρες για όπου τον βγάλει. Ο καιρός νά 'ναι καλός. Η μπόρα να έχει περάσει. Η μπόρα; Μα βγάζει αυτό πουθενά;
Με ταλάνιζε αυτή μου η φράση' την έκλωθα γύρω-γύρω με τη γλώσσα μου σαν όπως πειράζω ξεχάρβαλο δόντι. [Μία μου φράση].
Στην πρώτη βιτρίνα-καθρέφτη μ' απάντησα ανήσυχον και τα μαλλιά ανάκατα. 'Ημουν εγώ;
Αξύριστος, ασουλούπωτος, μες στην πολλή μου τη θλίψη έφερνα πάλι και πάλι κείνη τη φράση, τη φράση μου, και αναμάσαγα πώς να τη χτίσω.
Το βλέμμα σκοτεινό, γυρισμένο ασπράδι, ανασηκώνεται και βλέπει ό,τι στον ορίζοντά μου προβάλλει ανάκατα.
Τό 'κοψα από Βουρνάζου, Γέλωνος και Δεινοκράτους 'σα πέρα. Φυλλωσιές μού έκρυβαν τον ουρανό. Και από κάτω κρυβόμουνα. Την λύπη μου περιέφερα. Λύπη που γελάστηκα, που με γέλασες. Και την πολλή μου θλίψη. Κάτι πάλι μού έφταιγε. 'Ολο κάτι μού φταίει. Και μία φράση ανάμεσα. 'Οχι έτσι, πρώτα εκείνο, ή, ακόμη καλύτερα [για τη φράση...] χωρίς αντικείμενο.
Δε μπορεί. Θα έφταιγε και το άλλο.
Εκ νεότητός μου πολλ ...
Κατεβαίνω τα σκαλιά της Πινδάρου με την ίδια μου σκέψη. 'Επιασα την Αλεξάνδρου Σούτσου και βγήκα από Αμερικής στη Σταδίου. 'Α! Μάλιστα!

Νωρίτερα είπα: θα βγώ! Και είμαι μέσα ακόμη. 'Ως το λαιμό. Μέσα καλά-καλά. 'Ομως μέσα. Το δίχως άλλο, το πράμα με βάραινε. Και δεν έκανα βήμα.
Κρύο αεράκι με φλόγιζε. Σφίγγω το πέτο στο λαιμό. Να φυλάξω το στέρνο. Κρύγιο.
Μια γύρα τώρα στην Ευριπίδου. Κυριακή απόγευμα και το μπαχάρι κανέλλα ανέπαφο.
Μέ γέλασες. Γέλασες; Μπά! Δεν ακούστηκε. Ποιόν βρίζεις;
Γυρίζω αμέτοχος. Κολωνού και Αγησιλάου γωνία. Χώθηκα μέσα [για μία μου φράση...]. 'Ο,τι πιο φτηνό.

'Εστρωσα ξανά το υποκάμισο πάνω μου. Αρχινώ πάντα από τα πάνω στα κάτω. Ημίφως. Τόσο μικρά τα κουμπάκια! Δεν είναι για μένα.
'Εξω η νύχτα, υγρή, ραίνει το μέτωπο. 'Εως θανάτου περίλυπος. Είπα γυρνώ; Μπά, στα ίδια κυλάω.

[Από μιά λέξη και πρόταση μαζί του Χοιροβοσκού. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory, μαζί με ένα σκίτσο του Νίκου Αγγελίδη.]

lastnightidreamtthatsomebodylovesme

Χαίρεται
πραγματικά χαίρεται κανείς
να το διαβάζει ετούτο το παιδί. Πόση αγάπη κατόρθωσε!
Πόση αγάπη ενέθεσε στις λεξούλες του, τούτο το παιδί. Λέξεις για το μωρό του.
Κάθε του λέξη ένα κάλεσμα, εν' άγγελμα κι αγκάλιασμα μαζί. Κάθε του λέξη μια γιορτή για την δική του αγάπη. Το μωρό του. Τον λένε Αλέξανδρο. 'Ετσι υπογράφει κι είναι απ' την Αθήνα. 'Ω, μην ενοχλείτε εισβάλλοντας στο blog αυτό. Αυτό που τώρα δά επαινώ. Αν είναι να κάνετε φασαρία, αυτού μέσα, μη μπείτε καθόλου! Προς Θεού! Ας σεβαστούμε την αγάπη. Την αγάπη του.

'Ονειρα γράφει καθ' ύπαρ, τούτο το παιδί. Στην ευτυχία χαρισμένα. Την ευτυχία του. [Κι όποιος πεί πως επαναλαμβάνεται στα γιορτινά του γραφόμενα, πιπέρι στο στόμα του θα βάλω].
Για τους πολλούς σκάνδαλον, γιατρειά για μένα, ο λόγος του. Στον αντίποδα, κείνη η φτιασιδωμένη αμάχη. Κείνη η γνωστή ασθένεια: κόρες κραγμένες της χλαλοής. Τα βάζουν με τον ένα και τον άλλο. Και κρατημό δεν έχουν. Πόση θλίψη, αλήθεια…
Τουλάχιστον αυτός κατάφερε να γλιτώσει απ' την ασθένεια την πολλή, της ψυχής, που απροκάλυπτα μέρες τώρα μαυρίζει σε, ψυχή μου. [-Πως τα κατάφερες, άθλιε, να ξεζουμίσεις τη ψυχούλα σου, έτσι… Τόσο άχθος φέρεις; Τόσο βαριά ταλανίζεσαι; Και ζητάς, τί αλήθεια;] Ενώ, τούτος εδώ, ώ πόση αγάπη κατόρθωσε! Για το μωρό του!
Επέτυχε αυτό που λέγαν παλιά οι γεροντάδες. την αγάπη.
Elke dag.
Κάθε βράδυ.

εγκαύματα 21, 2

Διήγηση για έναν * που

γύρισε

πίσω

και

δε βρήκε τα πράματα

στην εντέλεια.

--------
* χνοάζων άρτι λευκανθές κάρα
(Σοφοκλής, Οιδ. Τύρανν., στ. 742)

[πως]

Μ' αυτά και μ' αυτά θα έπρεπε ωστόσο να έχει γίνει αντιληπτό πως οι λέξεις αφήνουν σημάδια στο σώμα μας. Κάτι σαν τον βιασμό κοριτσιού και μώλωπες.

['44 απόσπασμα]

Βραδάκι Κυριακής στο γραφείο μου. Στο ραδιόφωνο ακόμη δίνουν και παίρνουν τα επετειακά τραγούδια με τη Βέμπω και τον μικρό μας ήρωα, τον Γιώργο Θαλάσση. Ας μην αφήσουμε να φύγουν αυτές οι στιγμές χωρίς να στρέψουμε τη ματιά μας σε ένα επετειακό(;) κείμενο που αναρτήθηκε από άλλη αφορμή εδώ και κανά-δυό μήνες στο προσωπικό site του Μισέλ Φάϊς. Θα το βρεί ο φιλαναγνώστης τούτων των απαλών ωρών στο πολύτροπο εκείνο κι όλο υποσχόμενο πορφυρό δωμάτιο του μικρού μας φιλοξενείου, κι είναι του σπαρτιάτη συγγραφέα Δημήτρη Πετσετίδη...

*

Καλαζάρ του '44

Καλοκαίρι του ΄44, τεσσάρων ετών, κατάξανθος, στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης. Είναι κατειλημμένο από τα στρατεύματα Κατοχής και ένας Γερμανός... [η συνέχεια, όμως, εδωδά]

*

2. Φωτογραφίες από αυτή την εποχή μάς άφησε η Βούλα Παπαϊωάννου. Πρόσφατο άρθρο για αυτήν από την Παπαρούνα με αφορμή την έκθεση του έργου της στο Νέο Μουσείο Μπενάκη. Διάβασέ την. Για την ίδια φωτογράφο κι ο Old Boy, πριν κανά μήνα, εδωδά θα τό βρεις.


3. Δική της είναι και κείνη η κορασιά που ανάρτησα αρχάς Σεπτεμβρίου με τον υποβρύχιο στο Δώμα του 'Ασημου γραφέα. Την κοπιάρισα ετούτη τη δροσερά καθάρια κορασιά από το καλοκαιρινό πρόγραμμα της παράστασης της Αντιγόνης του Βογιατζή, παιγμένη στην Επίδαυρο. Χαρείτε την ξανά στα δώματά μου στο εν λόγω φιλοξενείο...

*

4. Μιλώντας για εκθέσεις και δη φωτογραφίας, ο Μισέλ Φάϊς διατρέχει και τούτη την βδομάδα στον Χώρο ΤΕΧΝΗΣ 24, στη Σπευσίππου, τις καλοκαιρινές του διαδρομές, παρέα με δυό άλλους καλλιτέχνες-ζωγράφους (Τάσος Μαντζαβίνος και Κώστας Παπανικολάου).

Τραβάτε κατά κεί. Κείνο το πρόσωπο που σε υποδέχεται - καθρέπτης (έργο φωτογραφικό), θα τού το έκλεβα. Τ' ομολογώ. Μόνο για να μού λέει καλημέρα. Τί σού λέω τώρα, αν δεν το δείς και μόνος σου... να σε κοιτά, να σού μιλά, να λέει.


----------
Δυστυχώς υπάρχει πάντα το πρόβλημα με την δυσκολία σε ακριβείς παραπομπές στην ιστοσελίδα του Μισέλ. Πρέπει κανείς να ρολάρει για να βρεί το ζητούμενο.

e*γκλημα στο EL fun

a banner made in magicasland

Μια αληθινή ιστορία στο διαδίκτυο: blogme.gr / funELfunEL

27-10-2006: Το κουβάρι ξετυλίγεται αρχικά εδώ και κατόπιν εδωδά. Παιδιά, σάς ευχαριστούμε.

[...]

photo Claudio Corrivetti

Το θείο τραγί σε νέα αποκαλυπτική φωτογραφία, όπως το φωτογράφισε προσφάτως ένας Ιταλός...

----------
Κάνε ΚΛΙΚ πάνω στην φωτογραφία για να δείς όλες τις λεπτομέρειες...

MAPIANNA KOPOMHΛA, εν τω σταδίω

Στα σχόλια που παραθέτουν οι ακροατές της Μαριάννας Κορομηλά στο radiofono.gr, υπάρχει και η προσωπική μαρτυρία μιάς ακροάτριας από τον Βόλο, που μάς ανακοινώνει πως η Μ. Κορομηλά δεν έχει πλέον καμμία επαφή με την ΕΡΑ. Μιάν ΕΡΑ που έπαψε πια να βάζει τα σποτάκια εκείνα-ανακοινώσεις με τα οποία μάς γνωστοποιούσε την επιστροφή της ιστορικού-παραγωγού, δήθεν, τον Οκτώβριο στην γνωστή της συχνότητα.

Θα ταίριαζε, λοιπόν, τίτλος στο παρόν postάκι και το «εν καμίνω». Δίνουμε, ωστόσο, το «εν τω σταδίω», μιάς και πρόκειται για τον τίτλο ενός από τα τελευταία μελετήματα της Μαριάννας Κορομηλά (εκδ. Αγρα 2004, την εποχή της Ολυμπιάδας στην Αθήνα). Διαβάζω από το οπισθόφυλλο:

Η Μαριάννα Κορομηλά προσπαθεί να αποκαταστήσει ένα μέρος του χαμένου χρόνου και του λησμονημένου χώρου, από την εποχή των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου έως τον καιρό του Ιουστινιανού. ... Επισκέπτεται γυμνάσια και στάδια, παλαίστρες, αμφιθέατρα, ιπποδρόμια και λουτρά, και εισδύει στα αποδυτήρια και τους στάβλους αλλά και στα υπόγεια, όπου διέμεναν τα θηρία, πριν ανέβουν στον στίβο, για να αντιπαραθέσει το υλικό της ιστορίας στα ιστορικοφανή μυθεύματα που επικρατούν. Ασχολείται με τα θέματα της ιδεολογίας, που συνδέονται άμεσα με τον κόσμο των αθλημάτων, και θέτει μερικά καίρια ερωτήματα γύρω από κρίσιμα ζητήματα της ιστορίας.

[...]

Κύριος άξονας της αφήγησης είναι η πολιτική εκμετάλλευση των αθλητικών εκδηλώσεων, που οργανώνονταν για να δοξάσουν τον μονάρχη και την εξουσία, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στα πλήθη να ψυχαγωγηθούν, να διασκεδάσουν και να εκτονωθούν.

Στα γήπεδα σφυρηλατούνταν τα πατριωτικά αισθήματα κι αναβαπτίζονταν οι δεσμοί με το κράτος. Νικητής ήταν πάντα ο ηγεμόνας. Γι' αυτό και ο ζηλωτής Μέγας Θεοδόσιος, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά τη χρησιμότητα των αγώνων, δεν εξέδωσε ποτέ κανέναν νόμο που να απαγορεύει την τέλεσή τους, παρά τα όσα πιστεύουμε.

Η κραυγή, «εσύ νικάς, Αύγουστε» εξακολούθησε να συνοδεύει τις εμφανίσεις του αυτοκράτορα στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τη βασιλεία των τελευταίων Κομνηνών.

Στο βιβλίο αυτό, μελέτημα μοναδικό, με πλούσιο οπτικό υλικό, εικόνες, φωτογραφίες και σχεδιαγράμματα αρχαιολογικών χώρων που επισκέφθηκε η ερευνήτρια, ξεδιπλώνεται ο στοχασμός της όλος απ' αφορμή μιάν μόνο παρένθεση (μιάν φράση γραμμένη παρενθετικά από τον Προκόπιο (6ος μ.Χ. αι) στο Περί Κτισμάτων βιβλίο του). Γράφει η ίδια στη σ. 19:

Ο ξενώνας χτίστηκε κοντά στη θάλασσα, λέει ο Προκόπιος, σε έναν τόπον «που καλείται Στάδιον (ίσως, γιατί, καθώς πιστεύω, θα γίνονταν εδώ τον παλαιό καιρό κάποιου είδους αγώνες)» [I, XI 27]. Αυτή η δευτερεύουσα επεξηγηματική φράση, τοποθετημένη μάλιστα σε παρένθεση, με ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Χαλάλι της όμως. Γιατί η αποκωδικοποίησή της –η προσπάθεια να ερμηνεύσω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε ο Βυζαντινός ιστορικός ένα αχρηστευμένο στάδιο και προσπαθούσε να εντοπίσει τη λειτουργική του χρήση- με βοήθησε να ξεπεράσω εντέλει τα θέσφατα και τις ιστορικοφανείς προκαταλήψεις.

Και στη σ.69 καταλήγει:

Με όλα όσα είπα έως τώρα, προσπάθησα να ανασκευάσω την εδραιωμένη άποψη ότι οι αθλητικές δραστηριότητες και οι αγωνιστικές εκδηλώσεις, τις οποίες εμείς θεωρούμε σαν αποκλειστική έκφραση της ειδωλολατρικής θρησκείας και της πολυθεϊστικής κοινωνίας, έπαψαν να υφίστανται όταν η Χριστιανική θρησκεία υιοθετείται από το κράτος (το 381), το οποίο ορίζεται ως χριστιανικό (το 391). Πιάστηκα από μιά φράση ενός συγγραφέα του 6ου αιώνα (εννοώ τον αγαπητό μου Προκόπιο), ο οποίος αναφέρεται σε ένα εγκαταλελειμένο Στάδιο της βυζαντινής πρωτεύουσας, για να δείξω ότι ο αγωνιστικός αυτός χώρος δεν εγκαταλείφθηκε όταν απαγορεύτηκε η ειδωλολατρία –όπως είχα σπεύσει να συμπεράνω-, γιατί απλούστατα οι νόμοι των Χριστιανών αυτοκρατόρων δεν συμπεριλαμβάνουν τα αθλήματα στο θρησκευτικό περιεχόμενο του πολυθεϊσμού.

Τέτοια μοναδική στο είδος της παραγωγό απέλυσε κατά τους καλοκαιρικούς μήνες η ΕΡΑ.
Και μείς συνεχίζουμε τον αγώνα μας για την επανένταξή της στα ερτζιανά. Θέλουμε να ακούμε την φωνή της. Θέλουμε να ακούμε ό,τι έχει να μάς πεί αυτή η φωνή.

ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΞΑΝΑ

________
Kάνοντας google αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρείς και άλλες γραφές-παρουσιάσεις του έργου της Μαριάννας Κορομηλά στον ημερήσιο τύπο:

Κατημερτζή, "ελληνικότητα είναι να τα βρίσκεις με τους άλλους".

Μπακουνάκης, για την ανατολική Θράκη και τον Βιζυηνό.

Μπακουνάκης, για τους έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα.

επιφάνεια

'Επιασα να καθαρίσω τα ψάρια. Τον θυμόμουνα να γλείφει τα δάχτυλά του και να λέει: «πόσο νόστιμα τα ψένεις, εσύ!» Μού 'λεγε κι άλλα παράξενα και με άναβε, όπως: «καβλώνω, μανάρι μου, όταν μυρίζω στα ακροδάχτυλά σου κρεμμύδι και σκόρδο». Και δός του εγώ σκόρδο και κρεμμύδι και ντοματούλα από πάνω φετούλες, να μοσχομυρίσει το σπίτι. 'Οταν πρωτομαγείρεψα γι' αυτόνε, τού έφτιαξα ολόκληρο ταψί ψητά φιλετάκια με πατατούλες, εκεί στην εξορία που τον επισκεπτόμουνα. Με το που το τράβηξα από το φούρνο, τόν είδα που τού 'τρεξαν τα σάλια πάνω απ' το ταψί. Εργένης! Ποτέ δεν μαγείρεψε κάτι από μόνος του. Κι εκτίμησε την προθυμία μου. Την άλλη φορά μπροστά σε μιά ομελέτα χτυπημένη με ντοματούλα τόν πήρανε τα ζουμιά.

Μαγείρευα νόστιμα. Δεν χωράει αμφιβολία. Τού 'λεγα: «ό,τι θέλεις! οτιδήποτε θελήσεις, ζήτα το και 'γώ θα στο φτιάξω». Με είχε τραβήξει κοντά του με τα γράμματα που μού 'στελνε απ' όλο τον κόσμο. 'Ενα του σημείωμα από το 'Ααχεν, κάποτε, με είχε τρομάξει: «Οι άνθρωποι που διάλεξαν να ζήσουν μοναχικά, κι αυτό για να ικανοποιήσουν για μιάν ακόμη φορά τον εγωϊσμό που θεριεύει μέσα τους…». 'Ετσι, ακαταλαβίστικα μίλαγε. Φοβόμουνα και τη ματιά του ακόμη, όταν με κάρφωνε και με λίγωνε και δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Πού να τού κρυφτώ.

Τον είχα ή, μάλλον, με είχε κάνει να τόν αγαπήσω. Με τα καμώματά του, που κατεβαίναμε καμαρωτά την Σταδίου και ξαφνικά τον έχανα πίσω μου, να κουτσαίνει έτσι, στα καλά καθούμενα. 'Α, πώς σε ξεγέλαγε για να παίξει. 'Οταν τελειώναμε το φαγητό με έπαιρνε στα γόνατά του, για χώνεμα και χαμούρεμα μαζί. Αλλιώς δε σηκωνότανε από το τραπέζι. Μού άρεσε.

Την τελευταία φορά που πλαγιάσαμε μαζί (το έβλεπα, θα με άφηνε' η αρρώστια αυγάταινε βαρβάτη' δεν ήθελε να «φτερουγίσει» στο πλάγι μου) έσκουξα: «Μωρό μου, μ' αγαπάς;» Χωρίς να ενοχληθεί καθόλου συνέχισε να με καλαφατίζει με το απαράμιλλο: «Σκάσε και τρώγε!…». Και νά 'μαι τώρα, να τόνε βλέπω μπροστά μου και τού λέω: «σκάω και τρώω, μωρό μου!».

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory, συνοδευόμενο από την άριστη επί του προκειμένου εικαστική παρέμβαση της ζωγράφου Μαριλίτσας Βλαχάκη.]

mind the gap

απ' αφορμή το μόνο ίσως κείμενο της κ. Μυτιληναίου που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο: Οδηγίες… κρίσης

Θέλω να πιστεύω πως από το άλλο Σάββατο, πρώτο του Οκτώβρη, θα ξαναβρώ την γνώριμη φωνή της Μαριάννας Κορομηλά στη γνωστή από δεκαετίες ραδιοσυχνότητα. (Κι αν, όμως, την ξαναβρώ, πόσο θα διαρκέσει μιά νέα ενδεχομένως σύμβαση;) Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα σχόλια ακροατών που πληθαίνουν στο radiofono.gr. Ανάμεσά τους σίγουρα κάποια ξεχωρίζουν. Παρακολουθώ και τις επισκέψεις που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Ξεπέρασαν τις 4 χιλιάδες και αβγαταίνουν συνεχώς! Το θέμα έχει πια περάσει και στις εφημερίδες. Εναγωνίως περιμένουμε τις εξελίξεις.

Στο μεσοδιάστημα της (από 2 πλέον μηνών) ανοιχτής μας διαμαρτυρίας μού γνωστοποιήθηκε με mail, η μόνη ίσως γραφή που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και φέρει την υπογραφή της κ. Μυτιληναίου (:η ίδια μού είναι εξίσου συμπαθής στην παρακείμενη φωτογραφία).

Πήρα να το διαβάζω και ενώ κυλούσε άνετα η γραφή, ξάφνου στραβοκατάπια. Mind the gap, επαναλαμβάνει μια άλλη γνώριμη φωνή, στους σταθμούς του Ηλεκτρικού, π.χ. στο Μοναστηράκι κ.α... Προσοχή στο διάκενο, λοιπόν, διότι γράφει η κ. Μυτιληναίου:

"δεν έχω συμφιλιωθεί με την αίσθηση της σιωπής. Τη φοβάμαι. Και νομίζω πως δεν είμαι η μόνη.
Προσπαθήστε να μείνετε πέντε λεπτά στη σιωπή. Στην αρχή θα νιώσετε μια περίεργη αμηχανία. Μετά θα ψάξετε να βρείτε έναν τρόπο να την κουμαντάρετε• αυτή την επικίνδυνα ενοχλητική ησυχία. Αν είστε στο αυτοκίνητο, θα βάλετε το ραδιόφωνο να παίξει δυνατά. Αν είστε σπίτι, θα θυμηθείτε να τηλεφωνήσετε σε κάποιο φίλο.
Μεταξύ μας, καλά θα κάνετε να τη σπάσετε τη σιωπή! Από το να σας σπάσει αυτή, καλύτερα είναι".

'Ετσι εξηγούνται όλα, λοιπόν! Η σιωπή, η κατ' εξοχήν σύμβαση δημιουργίας, αντιμετωπίζεται από την διευθύντρια του Δευτέρου ως κάτι το οβελισταίο από την προσωπική μας ζωή! "Από το να σάς σπάσει αυτή, καλύτερα να τη σπάσετε εσείς", φέρεται να μάς συμβουλεύει. Η ίδια προτίμησε να κωφεύσει στα άπειρα mail διαμαρτυρίας που έλαβε κατά την καλοκαιρινή περίοδο αδρανείας – απολύσεως της Μαριάννας Κορομηλά, φτάνοντας δε να καταργήσει την ηλεκτρονική της διεύθυνση (τα mails γυρνούσαν πίσω ανεπίδοτα). Δηλαδή, προτίμησε να σωπάσει. Οδηγίες κρίσης... λοιπόν;

_________
Την γνώμη της θα βρείτε εδωδά. Την διοικητική της πράξη εδωνά.

ταπεινά χώματα

Η βυζαντινή τοιχογραφία κάνει να φωτίζονται τα ταπεινά γαιώδη χρώματά της, που είναι χώματα, από το φυσικό φως που τα λαμπρύνει.

Και στα μωσαϊκά ακόμη, όταν ο Βυζαντινός έχει να κάνει με τα πρόσωπα ή με τα γυμνά μέρη του σώματος, χρησιμοποιεί φυσικές πέτρες του βουνού.

Τα ζωηρά χρώματα, τα κόκκινα, τα χρυσαφιά, τα μπλέ και δυνατά έρχονται σαν καρυκεύματα βοηθητικά που τα χρησιμοποιεί με μέτρο τόσο στα ψηφιδωτά όσο και στις εικόνες.

Το φως έρχεται σαν ήρεμη ευλογία από τον ουρανό...*

Είναι ωραία η εναλλαγή των εποχών, έτσι όπως τα τελευταία χρόνια έρχονται στην ώρα τους. Οι βροχές, τα πρωτοβρόχια ετούτα, μπορεί να με ταλαιπώρησαν με τα βρογχικά μου, αλλά απ' την άλλη έκαναν την γή να μοσχομυρίσει και τα βουνά ένα γύρω να πρασινίσουν και πάλι. Κι έτσι κοίταξα ξανά πως και πως να με χορτάσει η ως άνω παράγραφος από τον ζωγράφο Τσαρούχη, με την αφοριστική της διάθεση. Επίκεντρο και πάλι το φώς και τα χώματα. Κυριακάτικο μεσημεριανό και Καλήν όρεξη... να ευχηθώ.


_________
* Γιάννης Τσαρούχης, Σκόρπιες Σκέψεις για την Τέχνη και την Ανάσταση. (Καθ' υπαγόρευσιν στην Αθηνά Σχινά, ΣΥΝΑΞΗ 2, 'Ανοιξη 1982, σσ.55-6).

ανοιχτή διαρκής διαμαρτυρία

ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ Μαριάννα Κορομηλά ΣΤΟ ραδιόφωνο ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

τo χαμόγελo τoυ Αχιλλέα

Τον Αχιλλέα ανέκαθεν θεωρούσα μεγάλο τσογλάνι. Είχα τους λόγους μου. Στο βιβλίο του για την αφήγηση και την ποιητική στα ομηρικά έπη, ο καθ. Αντώνης Ρεγκάκος, καταπιάνεται με την μοναδική στιγμή μέσα στην Ιλιάδα, όπου εμφανίζεται, ο χολωμένος ήρωας, να χαμογελά (Ψ 555-7). Γράφει (σ.30):

"ο Αχιλλέας χαμογελάει [μείδησεν - χαίρων] στον Αντίλοχο, επειδή ξέρει ότι πρόκειται μόνο για ένα παιχνίδι, ένα αγώνισμα [:πρόκειται για τα «άθλα επί Πατρόκλω»], που, όσο διαρκεί, αναστέλλει και απωθεί τη θανάσιμη σοβαρότητα και πραγματικότητα του πολέμου.

'Eτσι και ο ποιητής, τοποθετώντας σεσοφισμένα τις αναδρομές και τις προλήψεις που αφορούν τραγικές καταστάσεις σε νέα συμφραζόμενα, «χαμογελάει» για να υπαινιχθεί ότι και η δική του ενέργεια, η αφήγηση της ιστορίας, έχει τον χαρακτήρα παιχνιδιού".

Μελέτησα προσεκτικά τα κεφάλαια αυτού του βιβλίου. Μού άρεσε πολύ η συλλογιστική του Ρεγκάκου. Θεμελιώνει τα συμπεράσματά του "σε μια αυστηρή εσωτερική ανάλυση του ομηρικού κειμένου" [Gr. Nagy - Harvard]. Αναλαμβάνει, αν μπορούμε να το πούμε αυτό, να υπερασπιστεί τον ποιητή και το έργο του, έναντι των ποικίλων θεωρίων και υποθέσεων που συναποτελούν το λεγόμενο ομηρικό ζήτημα.

Ο Αντώνης Ρεγκάκος είναι καθηγητής στο Αριστοτέλειο. Θα χαρώ να δώ μεταφερμένα στην ελληνίδα φωνή και τα άλλα του μελετήματα, όπως αυτά σημειώνονται στο βιογραφικό του. 'Οσο δεν αναλαμβάνουν έγκριτοι μελετητές να παρουσιάζουν αυτά τα θέματα, το κενό θα "αναπληρώνεται" από "επικίνδυνους" καιροσκόπους.


----------
Το βιβλίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις Πατάκη τον Μάρτιο [2006] και φέρεται εισαγόμενο στην προσωπική μου βιβλιοθήκη κατά τον μήνα Μάϊο. Στο οπισθόφυλλο, κριτικό σημείωμα του Θανάση Τριαρίδη, του οποίου προσφάτως προανήγγειλε, ο Reader, την έντυπη έκδοση των ηλεκτρονικώς δημοσιευμένων μελένιων λεμονιών του.

περί λύχνων αφάς

Περί λύχνων αφάς, είναι η μαγική εκείνη ώρα που παίρνει να σκοτεινιάζει. Το φυσικό φως του ήλιου χάνεται σιγά σιγά. Είναι τότε που ανάβουμε (αφάς) τα λυχναράκια. 'Οπως, ακριβώς, συμβαίνει στα κατά τόπους μπαράκια γύρω από τον ιερό βράχο, που αναψοκοκκινισμένος πλέον, μάς συνέχει. Πρώτα, ο θεσπέσιος φωτισμός, ανάβει στα Προπύλαια και το Ερέχθειον. Τελευταία ο φροντιστής δίνει φως στα βράχια ένα γύρω παίρνοντας μας την ανάσα... Ομολογουμένως, πρόκειται για τον πιό πετυχημένο φωτισμό που δόθηκε ποτέ στην Ακρόπολη. Ο τρόπος που αναδύονται στην οπτική μας αντίληψη οι στύλοι των ιερών, οι αντιθέσεις φωτός και σκιάς... κάνουν να ζωντανεύει στη φαντασία μας το ιερό προσκύνημα.

Μ' αρέσει αυτή η στιγμή. Είναι μιά φορτισμένη στιγμή αυτή, η περί λύχνων αφάς, από αρχαιοτάτων χρόνων. Δόθηκε σ' αυτήν ο τύπος της ιεροτελεστίας. Το βιώνουμε στον εσπερινό, εκεί που λέει: "ο ήλιος εβασίλευσεν...". Είναι η λειτουργική - λατρευτική πράξη της πτώσης που βιώνουμε στον εσπερινό. 'Ερχεται η νύχτα, λοιπόν, και μαζί της ανέρχονται οι πρώτες μας σκέψεις...

Φέρνω κατά νού μιάν δυνατή παράγραφο από τον Γιανν. που ήδη έχω αναφέρει σε τούτο το blog (πέρισυ για την ακρίβεια, αν και δεν ενδιαφέρει εδώ η παραπομπή). Πρόκειται για καλογραμμένη σκέψη. Κι είναι περί θανάτου:

«...το μόνο δοκιμαστήριο αντοχής της προσωπικής τού καθενός ποιότητας,
είναι (απλά και ρεαλιστικά) ο θάνατος.
Λίγες στιγμές ή λίγες ώρες μετά τον θάνατο,
το λείψανο του ανθρώπου αποδείχνει άχρηστες όλες τις "πεποιθήσεις",
όλα τα ιδεολογήματα, τους φανατισμούς, τις πλεκτάνες της ανασφάλειας.
Το μόνο που κληροδοτεί το λείψανο
είναι η ποιότητα που αφήνει πίσω του,
όση αγάπη κατόρθωσε να αποτυπώσει στη ζωή των "περιλειπομένων".
Είναι μέτρο πολιτικής ευφυΐας η μνήμη θανάτου.
Για τη "μαγιά" που συνειδητοποιεί προτεραιότητες».

Στο τέλος της μέρας ρίχνω στο σώμα μου καυτό νερό, που γλύφει με το σαπούνι κάθε πτυχή, αποκαθαίροντας κείνες τις εμβόλιμες σκέψεις που αναιδώς με καταβαράθρωσαν. Το να γυρεύεις το φώς δε σημαίνει πως το 'χεις πτυχίο στην φούχτα σου.


-------------
Το παρόν γράφηκε για κείνους που εθλίβησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τον τελευταίο καιρό, στην σμικρά ghetonia μας. Και εννοώ τον ggLolita, για τον γνωστό λόγο, τον Πρόβατο, για άλλον λόγο ετούτον, αλλά και τον Reader's Diggest που έπληξεν όλη αυτή η ανώνυμη και δήθεν ανώνυμη μάστιγα που παρακολουθήσαμε στο blog του.

και τότε ενούμεθα... (iii)

* θεότητι γαρ καθ' υπόστασιν ήνωται,
και δύο φύσεις εν τω μεταλαμβανομένω υφ' ημών σώματι του χριστού,
ηνωμέναι καθ' υπόστασιν εισίν αδιασπάστως,
και των δύο φύσεων μετέχομεν:
του σώματoς, σωματικώς,
της θεότητος, πνευματικώς.
μάλλον δη άμφοιν κατ' άμφω.
υφιστάμεθα γαρ πρώτον, και τότε ενούμεθα.
αλλά κατά συνανάκρασιν του σώματος και αίματος.

Ιωάννης ο Δαμασκηνός, (Μedieval Sourcebook, page 102).

Ξετυλίγει, κανείς, το κουβάρι αφ' εσπέρας. Το αφήνει όλη νύχτα να μουλιάσει στις σκεπές. Μέχρι που πάει να ροδίσει και να χαράξει πίσω απ' το βουνό. Τότε μαζεύεται.

Την σχολαστική θεολογία στον τόπο μας πρώτος ανατάραξε ένας ελληνοαμερικανός, νεαρός τότε (1957), ορθόδοξος ιερέας. Ο π.Ιωάννης Ρωμανίδης. Βαθύς γνώστης της πατερικής μας γραμματείας και παράδοσης. Καθηγητής, κατόπιν, στο Αριστοτέλειο. 'Ελαβε μέρος σε συνομιλίες με ετεροδόξους και κατάφερε, επειδή ακριβώς ήταν άνθρωπος προσευχής, να διακρίνει που χωλένει η σχέση μας μαζί τους. Ορθοτομώντας, ακριβώς, την αλήθεια του βιώματος, ήτοι την ακριβή θεολογία. Στα κείμενά του παρατηρούμε, ωστόσο, κάποιες παράξενες εκφράσεις -ίσως και να προκαλούν θυμηδία- πράγμα που οφείλεται στην δυσκολία του να εκφραστεί στην καθομιλουμένη ελληνική, αφού ως πρώτη του γλώσσα έλαβε την αγγλική της αμερικής, όπου έζησε και ανδρώθηκε. Την δυσκολία του αυτή περιγράφει και ο ίδιος στην προσωπική του αλληλογραφία με ρωμηούς (εκδόθηκε από τον Γ. Μεταλληνό, πρ. Ιω. Ρωμανίδης, ο «προφήτης της Ρωμηοσύνης» προσωπογραφούμενος μέσα από άγνωστα ή λίγο γνωστά κείμενα, έκδ. Αρμός 2003) και δεν διέλαθε της προσοχής και του σχολιαστή του (ο.π. σημ.32, σσ.100-101).

Μίλησε για την Θεραπευτική Θεολογία, θεραπευτική της ψυχής, με την νηπτική προσευχή. Την προσήλωση και επιστροφή, δηλαδή, του δίκην οφθαλμού νοός στην καρδιακή ενδοχώρα, απ' όπου αναπέμπει τω Θεώ θυσίαν αινέσεως. Διέκρινε, σύμφωνα πάντα με την ορθόδοξη παράδοση, πως ο Θεός είναι φωτιά, μόνο που άλλος την βλέπει και αισθάνεται να καίγεται ενώ ο θεόφιλος δροσίζεται. Καυτηριάζοντας συγχρόνως το γελοίο της σχολαστικής-παπικής θεολογίας περί κολάσεως. Αντιλήφθηκε πρώτος την αλλοπρόσαλλη θεολογία του Αυγουστίνου, μέγα κεφάλαιο της λατινικής σκέψης, και την συνετάραξε εκ θεμελίων. Αν ο σημερινοί δεσποτάδες εκλέγονταν μεταξύ των εχόντων νηπτική σχέση με τον Θεό, όπως είχαν οι αρχαίοι, στην πρώτη εκκλησία, η εκκλησία μας θα είχε άλλη όψη σήμερα. Τα κείμενά του δεν έχουν όλα μεταφραστεί στην ελληνική. Πέθανε το 2001.

Ο λόγος του καίριος όσο δεν φαντάζεσαι γεννά από μόνος του τον σεβασμό προς τον λυόμενο. Τον γράφοντα εννοώ, και προσευχόμενο.

κυκλοτερώς ωσάν στρόβιλος (plus)

Γυμνόστηθους, πλέον, στις ταράτσες των σπιτιών μας, μάς βρίσκει η νύχτα και αλωνίζουμε με το βαρύ κομπολόγι ανά χείρας. Μόνοι, ψηλά εκεί, έξω από του κόσμου τη χλαλοή απαγγέλλομεν το τραγούδι το ανάκουστο. Και μυρικάζουμε της ημέρας τα μηχανήματα (του νοός που σκοντάφτει και πλέκεται, αν δεν φυλάττομε καθαρά καρδία) και τα κελεύσματα και το πικρό ποτήρι. Στην σαιζ-λόνγκ με το βλέμμα στραμμένο στα ουράνια, ατενίζοντες τ' άστρα, μελετώντας των σκοτεινών σωμάτων την αριθμητική, γητεύοντας και γητευόμενοι νιώθουμε την δροσιά... Σιωπηλοί, επιτέλους, σιωπηλοί, αναμένομεν μυστικές ελεύσεις, του άλλου κόσμου τα δάκρυα ωσεί δρόσος αερμών, καταβαίνουσα απά στο δασύτριχο στέρνο, το πρόσωπο και τις ανοιχτές απαλάμες. Από τα ενδότατα στης νεολιθικής κιόλας εποχής τα δώματα η σκαπάνη ανασύρει λατρευτικά ειδώλια της ευσώμου μαμμής και το γνωρίζουμε πως πιά είχαν οι ανθρώποι την ιδιωτική τους κατ' οίκον λατρεία. Ζητώντας να ενωθούν λατρευτικά με τον δεσπότη και κύριον του παντός. Προσευχόμενοι, από των πολλών δακρύων χαρίεντες, λύομεν τη ζέστα που μάς περιβάλλει τυπούμενοι τύποις εγκαύματα, από των τριών παίδων την περιπέτεια, ξεκοκκίζοντας το βαρύ κομπολόγι στα γόνατα. Και κοντά σε τούτα φρονώ και άλλα πολλά.

υποβρύχιος

Φωτό: Βούλα Παπαϊωάννου, όπως δημοσιεύθηκε στο πρόγραμμα της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ των Επιδαυρίων 2006.

i. Στο βουνό ανεβαίναμε. Στο ίδιο ακόμη πηγαίνω. 'Εστηνα μέτρα. Θρόνο είχα στην κορφή. Πίσω από τα θάμνα αντικρύζαμε πρόστυχα στρωσίδια, σκισμένα φύλλα τις τσόντες και χρησιμοποιημένες βρώμικες κιτρινισμένες καπότες. 'Ελεγα• θα μεγαλώσω κι εγώ και θα γίνω δεκαεπτά, εικοσιδυό, σαράντα χρονώ. Δυό μόλις ημερών αξύριστος θα γρατζουνίζω. Στην αγριάδα θα αγκυλώνομαι.

ii. Στούς τοίχους ζωγραφίζαμε τα απ' αιώνος μυστήρια• πούτσες, σε όλα τα σχήματα. Γυρεύαμε το μουνί. Το φανταζόμασταν στρόγγυλο, ολοστρόγγυλο με μιά τρυπούλα στη μέση• όχι σχισμή, μία στιγμή μόνο ανάμεσα στις φυλλωσιές, όπου θα χανόμασταν ποτε δίχως επιστροφή.

iii. Στην εκκλησία αυτό που με τράβηξε ήταν που καταλάβαινα, μόλις δεκαετής, τη γλώσσα των αρχαίων ευαγγελίων• παραβολών και πάντων θαυμάτων αναγνώσματα της κοινής. Επόμενο ήταν να τεθούν οι καταβολές για την λατρεία και την ενασχόλησή μου στη συνέχεια με τη γλώσσα. Γλείφω όλα τα μεγέθη. Προτιμώ τα χειλάκια εξέχοντα, να παλεύουν τα δυό τους για την μία ή την άλλη πλευρά. Κι εγώ στο ανάμεσο. Ρώτησες• -Γιατί; -'Ε, γιατί! Μα, όρθια κατουράνε τ' αγόρια...

iv. Στο χωριό του πατέρα, την ορεινή Γορτυνία, παραγγέλναμε κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο τα καλοκαίρια υποβρύχιο με γεύση βανίλια. Πιάναμε απ' τον σχισμένο βράχο νερό, κρούσταλλο, ώσπου το ποτήρι δάκρυζε. Κι εγώ τού χάϊδευα κείνην τη διάφανη αυλακιά ένα δάχτυλο από το χείλος που το έζωνε. 'Εγλειφα για να γλυκαθώ.

v. Μ' αρέσει το κολύμπι στα βαθιά. Ωστόσο κάποτε στα ρηχά κόντεψα να πνιγώ. 'Εβαλα τη μάσκα για να γνωρίσω δήθεν και τον βυθό. Μού 'πεσε μεγάλη στο πρόσωπο και έμπαζε νερά. Βιαζόμουν; Τα απαράτησα. Μ' αρέσει στον Μεγαλέξαντρο της νεωτέρας παράδοσης η παράγραφος με τα παιδιά - αγυιόπαιδες που δίνουν παλούκια. 'Οχι, βέβαια, τον Φύλακα στη σίκαλη, αλλά τον Βαρδιάνο στα σπόρκα θ' ανοίξεις. Εκεί θα με βρείς να σπένδω (:ρήμα σε αχρηστία) βουτιές στη θάλασσα των παθών μου• υποβλύχιος και νομίζοντας είναι.


(στον μικρό μόλις 18 μηνών υιό σου νεαρέ βιβλιοπώλη το δίνω…)

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις.]

κυκλικώς ωσάν στρόφαλoς

φλόγα δροσίζουσαν οσίους, δυσσεβείς δε καταφλέγουσαν...

Τον δεκαπενταύγουστο στις εκκλησιές ακούγεται ο περικαλλής αυτός στίχος (από τις καταβασίες: 8η ωδή του κανόνος) που μ' αρέσει πολύ για την νηπτική του αντίληψη. Εκπλήσσει με την διπλή λειτουργία της φλόγας. Τα κανάλια, ωστόσο, επιμένουν πως είχαμε καύσωνα! Ενδιαφέρουσα και τούτη εδώ η οπτική για την διατύπωση της "αρχής της αβεβαιότητας"...

εγκαύματα 4, 1

παραλογή

Φραγκοσυκιά έγειρε σε γκρεμνό

και φίλησε το
χώμα

ατίμωσις

"Τουλάχιστον να ζούσε ο Εμμανουήλ Λεβινάς ή ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ, έμπειροι και οι δυο της οδύνης να ατιμάζεται η πνευματική παράδοση του λαού τους από το κρατίδιο των φρικωδών εγκλημάτων. Μήπως και είχαν απόκριση στο ερώτημα που στη γλώσσα τους αρθρώθηκε για πρώτη φορά: «Τι ότι οδός ασεβών ευοδούται;» Δεν μπορεί να υπάρχει ευαγγέλιο πανανθρώπινης ελπίδας που να προσπερνάει με νοησιαρχικές αφέλειες το φρικτό ερώτημα για την αιτία του «κακού»".

Χρ. Γιανν. (Καθημερινή 13-8-06. 'Ολο το κείμενο εδωδά).

βaρέθηκα τiς πρόστυχες ματιές σoυ...*

απ' αφορμή τις πρόσφατες απολύσεις στην ΕΡΤ!

Διαβάζω από την επιστολή της ερευνήτριας κυρίας Μαριάννας Κορομηλά:

Έτσι όπως μεθόδευσαν την απόλυση, δεν μου έδωσαν κάν την ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους φίλους ακροατές (με ορισμένους έχουμε διανύσει τριάντα τόσα χρόνια ραδιοφωνικής πορείας, που μεταφράζεται σε περισσότερες από 2.000 εκπομπές). Αυτό με στενοχωρεί βαθύτατα.

Δεν αντέχω στην ιδέα ότι μπορεί να σκέφτονται πως τους εγκατέλειψα απροειδοποίητα για να πάω διακοπές ή για να βρω καλύτερα πληρωμένη δουλειά, χωρίς να τους χαιρετήσω και να τους ευχαριστήσω για όλα αυτά τα χρόνια που μοιράστηκα μαζί τους.

[...]

Κοντολογίς, η ώρα της αιφνιδιαστικής απόλυσης μου διά εξευτελισμού είχε φτάσει. Στις 27 Ιουνίου μου τηλεφώνησε μία υπάλληλος από το γραφείο της κ. Μαργαρίτας Μυτιληναίου για να μου πει ότι η σύμβαση μου έληγε σε τρεις ημέρες και ότι δεν μπορούν να την ανανεώσουν.

Ανάμεσα στα άλλα που ψέλλιζε το ταλαίπωρο κορίτσι, είπε και το αμίμητο "να της τηλεφωνήσω γύρω στις 20 Σεπτεμβρίου, για να δουν αν μπορούν να μου κάνουν σύμβαση για τον Οκτώβριο" (αυτό θα πει έγκαιρος προγραμματισμός).

Σχόλιο:

Μένω άναυδος στο άκουσμα αυτής της είδησης. Το να απολύσεις έναν περισσευάμενο άντε πες ότι το καταλαβαίνω. Πές, λέω, πως το καταλαβαίνω. Το να απολύεις μιάν ερευνήτρια του βεληνεκούς της Μαριάννας Κορομηλά, είναι πράξη που δεν μπορώ να την δικαιολογήσω ή να την ερμηνεύσω. Πράξη που δεν συγκρίνεται ούτε κάν με την ομόλογη π.χ. απόλυση, τα προηγούμενα χρόνια, της παρουσιάστριας της Eurovision...

Από τα χρόνια τα πολλά της συντροφιάς που βαστάει σε μένα και την οικογένειά μου με τις εκπομπές της την έχουμε ξεχωρίσει στην καρδιά μας ως τον δικό μας άνθρωπο που μας ταξιδεύει εκεί που δεν μπορούμε εμείς να ταξιδεύσουμε. Πρόκειται για ερευνήτρια μοναδική στο είδος της, με περισσά χαρίσματα στην ραδιοφωνική της εκπομπή. Γυναίκα αναντικατάστατη.

Όχι, πείτε μου, εσείς εκεί στην ΕΡΑ: ποιάν θα βάλετε τώρα να παρουσιάζει τέτοιους θησαυρούς;

Δεν την πρωτακούσαμε πέρυσι. Αλλά πριν από 31 ολόκληρα ΧΡΟΝΙΑ. Και είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ.

Λυπούμαι γιαυτούς που πρόκριναν την απομάκρυνσή της.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ. ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ.


Για την αρχόντισσα αυτήν της ερεύνης γράφω κι εδωδά, αλλά κι εδώ (χαμηλά).


__________
* σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας, Αριστοτέλους και Κορδιγκτώνος γωνία.
Θα χαρώ να δώ το σύνθημα αυτό, που έδωσα τίτλο στο αποψινό μου ποστάκι, να πολλαπλασιάζεται στο monitor της μπλογκοσφαιράς, ως ελάχιστη αντίδραση στα τελευταία γεγονότα στην ΕΡΤ.

Στρατηγέ, τους προβολείς στήσε! Άπλετο φώς στη ράμπα να πέφτει... (παραφράζοντας τον Μαγιακόβσκη).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ:
Η παρούσα είδηση (κι απογοήτευση μαζί) αναδημοσιεύεται από πολλούς bloggers και μη:

Laughing Sheep - πρόβατος

ttallou - Γερμανία

naftilos - A Nemos - Θεσ/νίκη

xoirovoskos

oistros

kukuzelis

Και:

αθήναιος - greekgastronomer

northaura

mindstripper

Mισέλ Φάϊς

rodia

ovi greek stories - Φινλανδία

phoivos - Γαλλία

κι ο Νίκος Δήμου σχολιάζει την είδηση


Και μετά το πρώτο ξέσπασμα:

kukuzelis ξανά

Πετεφρής

Δύων Ανατέλλων - Κύπρος

la carabella


Η δημοσιογραφική έρευνα δίνει σ' αυτό το σημείο κάποια επιπλέον στοιχεία:

Δύων Ανατέλλων - Κύπρος


Ετοιμάζουμε κι εμείς δεύτερο ποστ για την Μαριάννα.

[Διαβάζουμε όλα τα links, ήτοι τις πρασινισμένες λεξούλες! Πάνω τους κάνουμε ΚΛΙΚ!]

έ ϊτς Μέμορη

Columbarium ή, έστω Αντέρως, καίριον

σ' εκείνους τους/τες ενοίκους που εις έτι διψούν
τούτο το καλοκαιράκι
μα πρώτα απ' όλους για σένα

Είπες: - Ακολούθα με!

- Τραβώ γι' αλλού, είπα.

Βγήκα με τα καράβια στη θάλασσα
να γυρέψω τη δροσιά στα πέλαγα
τα γαληνιόντα. Κι έπαψαν να μάς χωρίζουν.
Μάς ενώνουν.

Γύρεψα
Να φύγω από τον τόπο μου
Να φύγω από την πετρώδη γή μου μακρυά.
Να φύγω από σένα.

'Οχι πια Οδυσσέας. 'Οχι. Δεν με περιμένουν
εκπλήξεις πιά. 'Ο,τι ήτανε να 'ρθεί, ήρθε.
'Ο,τι ήταν να γινεί, γίνηκε. Το αφήσαμε στον κλήρο.
'Ο,τι λάχει. Κορώνα - γράμματα.
Γίναμε εμπόροι κι εμπορευόμαστε τη σάρκα μας.
'Ολα πουλιούνται και αγοράζονται. 'Ολα ανα-
λώσιμα είναι, λαμπαδιάζουν, φλέγονται
Σαν τα φλεγραία πεδία.

Πήρα κι έστησα τις πέτρες
τη μιά πάνω στην άλλη.
Ετούτη πως
κάπως παράταιρα εξέχει. Την άφησα ως έχει.
Εις μνήμην.

Βάλθηκα έπειτα καταμεσής του θέρους
τις πλάκες να σηκώνω.
Τη μιά μετά την άλλη.
Κόκκαλα σαλεύουν και κρανία
ομιλούντα βλέπω.

Στέκω χωλός, κουτσός να σέρνομαι
πάνω σ' ένα πατίνι καθιστός χαμαί
με τα χέρια κωπηλατώ
στα χέρια τ' άρβυλα φορώντας.

Και στον εσπερινό
μόλις το δείλι έρθει
-πώς γνωρίζουν-
τα χελιδόνια όλα
λάμνουν
θρασύτατα
αλήτικα
σχίζουν μία πάνω
μιά κάτω τα στενά σοκάκια.
Πάνε έρχονται στριγγά.
Τις αρχαίες συνοικίες
κατοικώντας
αφυπνούν
ό τι περί λύχνων αφάς.

Τον ρυθμό της ταραντέλλας
τα λιόδεντρα συντρέχουν
με πλοκάμους πεταχτούς
γεροδεμένα οπλισμένα
καλοκλαδεμένα φοινικιές
κάνουν το βλέμμα να κοχλάζει
στα βλέφαρα έκνομο
να πλαταγίζει.

Ce mila, mila dodeca
citonia decatria

::::::::::::::::::::

Ο θεός φιδοσέρνεται στον έρημο ναό του.
Τι η Σίβυλλα απομίλησε.
Περιστέρα τα ενδότερα
φυλάσσει. Στα ενδότερα ενοικεί.
Με περιμένει.

- Εδώ να 'ρθείς, στη Ρώμη,
τον Χριστό φαντάρο για να δείς... Re.


Κατόπιν
Διεπέτασα προς σέ
τας χείρας μου.

Κι ενώ εσύ κοιτούσες τον θείο Αντωνίνο Πίο
εγώ κοιτούσα εσένα.

'Οτι
η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι*...




____________
* το «σοί» θέλει να πεί «για σένα».

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory, συνοδευόμενο από ένα εικαστικό της Μαριλ. Ζαμπούρα.]

il pellegrino

a onofrio

- 'E, dove vai? 'E, tu, dove vai...

- Io? Io vado a Massafra e dopo a Mottola.

- A piedi?

- Si si! A piedi.

- Ma, e lontano.

- Si! e lontano, ma Io voglio vedere gli affreschi...

grecia salentina

Το θείο τραγί αυτόν τον καιρό, περινοστεύει τα ελληνόφωνα χωριουδάκια της Σαλεντινής Γραικίας και τους υπόσκαφους ναούς με τους ιστορημένους (ήδη από τον ΙΧ και τον Χ μ.Χ. αιώνα) Παντοκράτορες, διάσπαρτους στις πολλές χαράδρες της Πούλιας. Είναι τανύθριξ και φιλόθεος.

ανέρως

(ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ΒΡΑΧΥΣ)

νίκωνος του φιλοκτήτη

Την κοπάνισα. Κι ήμουν πάλι ατός μου, με το μάτι ριγμένο κολλημένο έξω απ' τον δρόμο, να κοιτώ ακριβώς στις άκριες, τις θημωνιές του αγρού στα δεξιά.
Βάδιζα σύμφωνα με το ρεύμα κυκλοφορίας. 'Οταν θα επέστρεφα, ήξερα, θα προτιμούσα πάλι την ίδια μεριά, αντίθετα, τότε, απ' το ρεύμα κυκλοφορίας. 'Εβλεπα τ' αμάξια να περνούν δίχως να σταματούν. 'Εβλεπα και τα ξεραμένα χορτάρια να περνούν, μα να μή χάνονται πίσω μου. Μόνο δύο αθάνατοι ήρθαν και έφυγαν. 'Ηταν στην εποχή τους. Επρόβαλε στητός ο ανθοφόρος τους βλαστός. Υπερμεγέθης, υπέρογκος, με την κυρτότητα στο σχήμα των φαλλών' δώδεκα πόδια ψηλός, δώδεκα ίντσες παχύς. 'Ολος σφρίγος ήτανε κι όλο ζωντάνια. Κι είχε χρώμα πράσινο το βαθύ. Σπαργή. Κάτω απ' την κορφή δεξιά κι αριστερά είχε κιόλα πετάξει τα πρώτα του άνθη. Τα ιδιόμορφα κείνα ταψάκια με τ' άνθη του:
Μικρά μπρατσάκια που απέληγαν σάμπως σε βούρτσες από σαρκώδη σώματα, όμοια κεράκια, κίτρινα πολύ, γεμάτα γύρη. Στην κορφή ο βλαστός δεν είχε ξεφλουδίσει ακόμη ενώ το όνειρο που υπέβαλλε ήταν ικανό για να μού σηκωθεί… Κι έτσι τού μίλησα. Ο όλισβος κάτι απάντησε και στην δευτερολογία του ξεστόμισε τούτο το τρομερό: - Θα καταλάβεις, όταν αναλογισθείς γιατί είναι σπουδαίο να βαράς πέναλντυ σε ωραίους τερματοφύλακες.



(Μικρή συμβολή στη λογοτεχνία του δρόμου, ήτοι σκοτεινοί, ατελέσφοροι, γελοίοι έρωτες του καλοκαιριού).

[Στο αλλόκοτο Hotel memory, εικονογραφείται επάξια από την αιθερία Μυρτώ Δεληβοριά.]

εγκαύματα 4, 2

ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

'Ελληνας ζητείται να εργασθεί
ως βοσκός, περιοχή Παιανία,
προσφέρεται μισθός, στέγη και τροφή.

Tαλiθά

στην τόση θερμότητα του προσώπου σου

Ξυπνώ - κυριακάτικο πρωϊνό
κι οσφραίνομαι των μπράτσων
έντονη μυρωδιά.

Ξάφνου
εγείρεται μέσα μου η επιθυμία
τού να σ' αγγίξω.
Επιθυμία
να φθάσω –σίσυφος εγώ-
Κι ονειρεύομαι
Απ' την λευκότητα και την απαλότητά σου
Να πιώ.

Νά 'ναι τάχα αυτή η ευτυχία μου;

Νά! Κυλιέμαι στα μάγουλά σου γύρω
Βυθίζομαι μέσα σου
Αναδύομαι από τα στήθη σου...

Ταλιθά, ταλιθά *...
Αυτήν σου την ντροπαλότητα εξυμνώ
Και σιγουρεύομαι
[...]

-----------------
* λέξις αραμαϊκή (αρχ. συριακή). σημαίνει την κόρη. νεάνιδα.

ΥΓ.1: Εντός των αγκυλών πρόστυχα λόγια του τύπου:

«Οι άντρες που δουλεύουνε
γαμάνε γυναίκες βυζαρούδες
γυναίκες με μεγάλα βυζιά».

ΥΓ.2: Δεν ευθύνομαι εγώ για τούτες τις δροσιές.

'Αστεγος έρως. Εντός πωλούνται υλικά.

σώματι αναβάλλεται ηδονικούς σπασμούς εξαπτέρυγους νήστις τις άλλες υετός και μούρα έλιωνε στα χείλη τα σαρκώδη ωσεί ρόδου βάφονται κόκκινα το εσωβράκι άπτει και άπτεται και χλευάζει την βολή ημών στρέφων το βλέμμα κάτω από τη μουριά αποβάλλει τελετουργικά κάθε περιβολής ράκος βορά στα μάτια του ανίδεου περαστικού την ώρα που το membrum virilis επιβάλλεται αγήρατον στο από καταβολής κόσμου σημάδι που αφήνει η νύχτα και λάμπεις εσύ ο γυρεύων την μάχαιρα πως σφαδάζει η σάρκα για λίγη θρησκεία ρώγος σωμάτων και δυό βαριά βυζιά λιωμένες ασπιρίνες είναι ενδοφλέβιες ζωής μυρεψός ραντιείς με [υσσώπω] ότι δέος αντίπαλον ο ίμερος δυό μέτρα μπόϊ με τον φαντάρο και άγαρμπος και φυλλωσιές θροΐζουν με το κρυμμένο φεγγάρι στο άγγελμα το γραμμένο στο μέτωπο τα μάτια και την σφραγισμένη απαλάμη .Epeidh den goustaro na koroideyo,sthn arxh na exoume mia filikh epafh.epeidh h prosopikh mou zoh kyriarxhtai akoma an kai akarpa.ego eimai protarhs kai psilokolao.thelo kati kalo pou den exo brei akoma.epeidh thn exo pathsei,tha thela mia foto sou.ego kapnizo tha to ekoba mono an mou to zhtouse o anthropos pou tha me goustarei pragmatika.den eimai gia apla gamhsia.an exeis erthei me tetoio skopo stribe.pros to paron filika.ciao. ήρα και πάλι τους οφθαλμούς εις τα όρη σαλός για λίγη γλύκα στενάζων έσχατος και τελευταίος της γής εντελώς την ημέρα σιωπών και τη νύχτα δρων κυνηγός στο ξέφωτο τυλιγμένος την κάπα καπάκι και τούμπαλιν -
εκμυστηρεύσεις υπό τον κάππαρη κηπουρός τσιτσεκτσής και φιλάνθρωπος όσο εγώ επέμενα να ιδώ ιδίοις όμμασι το ως άνω φερόμενο μήνυμα πως ο και την θαλπωρή ξένος κατέλιπεν μαζί με την τελευταία πνοή ει και ζωή επιζητών στου κηπουρού εσχάτως ήλθε o απόκληρος και έδεσε λίγη φροντίδα πριν να συμβεί το μοιραίο ξενίσει οσοδήποτε τον κόσμον με τον άστεγο ένα γύρω τον μέσα και κάτω και ύπερθεν

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory, όπου συνοδεύτηκε από ένα εικαστικό του Κων. Παπαμιχαλόπουλου.]

niemandland

χτύπησα στης κυρίας Feng O Cheng

"Αδελφή ημίν μικρά και μαστούς ουκ έχει". (τραγουδάει ο Χορός, κλείνοντας σχεδόν το 'Ασμα των Ασμάτων, τραγούδι ΣΤ' [viii,8]).

Ο Σεφέρης (μεταγραφή, στην οριστική έκδ. 'Ικαρος) δίνει:

'Εχουμε μιάν αδερφούλα,
δεν καρύδωσαν ακόμη τα βυζιά της.

'Οσο μεστό και αν είναι κείνο το καρύδωσαν, εγώ πάντοτε κόλλαγα στα βυζιά της. Πώς είναι δυνατόν κόρη μικρά και να μιλάμε ήδη για βυζιά. Θα δεχόμουν τον τύπο βυζάκια.

Ωστόσο, ήρθε ο Μιχ. Γκανάς (ελεύθερη απόδοση, έκδ. Μελάνι 2005) και με κάλυψε:

'Εχουμε αδελφή μικρή,
ο κόρφος της δεν έδεσε λεμόνια. (σ.30) !!!

Και πιό πριν διαβάζω με ανακούφιση:

Ομόρφυνες και γλύκανες πολύ
μέσα στην αγκαλιά μου.
Ψηλή μου φοινικιά,
βυζάκια σαν σταφύλια. (σ.26)

και

βυζάκια ροζακί σταφύλι (σ.27)

Οπότε εύχαρις καγώ:

Θα το νηστέψω το φιλί ώσπου να με φιλήσεις. (σ.11)

PS. 'Αχ, μπλογκοσφαιρά μπλογκοσφαιρά, παλιοπαιδεύεις. Κι αδελφός εναντίον αδελφού το μάτι βγάζει. 'Αστεγον πώς με αφήνεις;