αλήθεια, τι θεωρείτε επανάσταση σήμερα;

[...]

-Αλήθεια, τι σας τρομάζει πολύ;

Η χυδαιότητα της τηλεόρασης, η δημοκρατία τους που πνίγει τη δική μας, η κακοποίηση ανθρώπων και ζώων, η προστυχιά, η βρωμιά των Πανεπιστημίων που προέρχεται από τα κόμματα, δυστυχώς, που ζητάνε με φανατισμό, την ψήφο μας. Δείτε στους τοίχους τους και στα πατώματα τα συνθήματα και θα καταλάβετε.

[...]

-Τι θεωρείτε επανάσταση σήμερα;

Την εργασία. Την οποιαδήποτε εργασία. Πάντως, όχι τις γεμάτες καφετέριες ή τα Mall.

[...]

-Ένα ποίημά σας που να είναι η εποχή;

Μόνο εγώ κι η Λόλα ξέρουμε /
πως έτρεξες να φτάσεις το δημόσιο δρόμο /
Βρήκαν, λέει, το φουστάνι σου σκισμένο, μόνο το 'να /
σκουλαρίκι στο λαιμό σου, τα τακούνια σου μες στα χωράφια. /
Κάποιο κάθαρμα, κάποιο πεσμένο σχήμα ανδρός σε ρήμαξε /
κι έτσι που ακουμπάς σα να γέρνεις στη φωτογραφία αυτή /
περασμένη σήμερα Τρίτη στις εφημερίδες /
Είσαι πεθαμένη.

(Από το βιβλίο, «Τα ποιήματα 1973-2008», Εκδόσεις Οδός Πανός, 2008). Προηγουμένως όμως στο άωρον κι άλλο ποίημα από τον ίδιο συλλογικό τόμο, το εξαίσιο: Τα μαύρα τακούνια.

Γιώργος Χρονάς, σκόρπια αποσπάσματα από εκτενέστερη συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα, δημοσιευμένη στο ηλεκτρονικό περιοδικό fractalart.gr την 28.01.2015, μέρος της οποίας δημοσιεύθηκε και σε κάποιο 'Εθνος της Κυριακής.