[η ευσεβής κατεύθυνση]

ἄρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος

οὐδὲ τοῦ τρέχοντος,

ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ.*

[...] κι αυτός από την επαφή κι έχοντας φτάσει στην ακροκεραύνια ευπάθεια τινάζεται δονείται σφαδάζει σύγκορμος ριγώντας και σπαράζοντας λες κι η συνάντησή του με τα χείλη την γλώσσα και την στοματική υποδοχή να τού προσφέρει την ύστατη και υπέρτατη εκτίναξη που θα αδειάσει τον σαρκικό αυλό από την τελική του στάλα και θα χαρίσει στον τεντωμένο σαν χορδή και εκστασιασμένο άντρα εκείνον τον χαριστικό σπασμό που εγκαλλωπίζει σπάταλα τον ανδρισμό του και τον μεταμορφώνει σε ίνδαλμα λατρείας [...]

[...] Τίποτε δεν μειώνει τις κραυγές χαράς ούτε και ηδονής Ολόκληρο το δέντρο στο κέντρο της άπειρης διαστολής τόπου και χρόνου συνέχει με ακατάπαυστες δονήσεις ό,τι γεννιέται αυξάνεται φυτρώνει μεγαλώνει και καρπίζει με προεξάρχουσα μια ασυγκράτητη ισχύ που ξεκινά από όλα τα σημεία του κορμού και συντονίζει τις συνεχείς εκρήξεις τους [...]

[...] η ανοιχτοσύνη των χειλιών τους επαναφέρει ακαριαία την δόνηση στον ευπαθή φλοιό που ανταποκρίνεται αμέσως με συνεχείς σπασμωδικές παράφορες κινήσεις σείοντας ολόκληρο το φυτρωμένο κέντρο με συνεχή τραντάγματα κι αυτά καθοδηγούν τους άκρατους χυμούς μέχρι τις κορυφές των φυλλωμάτων και μέχρι τις περιπλοκές των θαλλερών ριζών Και το προσκύνημα είναι αειφόρο όλο στραμμένο στην βάλανο και στις φλεβώσεις και στα νεύρα του οργιαστικού κορμού που έχει αποκτήσει την λεπτουργία εικονίσματος και την τραχύτητα απειλητικού οργάνου Θροΐζει σαν ερωτευμένος νέος με τον εξίσου ερωτευμένο φίλο του και πνέει σαν πόθος για διείσδυση που έχει βρεί την εισδοχή και δεν υποχωρεί αλλά τραβάει όλο πιο μέσα θέλει να φτάσει στο άπατο σημείο εκεί όπου η ρίζα και το φύλλωμα αγκαλιάζονται ανάστροφα αναιρώντας τους φυσικούς κανόνες και φέρνοντας άλλους καινοφανείς όπως αυτή η οπίσθια ένωση που κάνει τον πάλλοντα φαλλό να έχει βρεί την μόνη εισδοχή που τον τρελλαίνει και φέρνει ρίγη στην πιο συντελεσμένη επέκτασή του και πυρετό στην πιο εξαντλητική εκκένωσή του [...]

Δημ. Δημητριάδης – Γιώργος Αλισάνογλου, Προς αυτή την αλόγιστη κατεύθυνση (έκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 36, 37, 37-38).

-----
 * Το motto εκ της προς Ρωμαίους (θ΄16).