605a-c: [...] Είπα: Λοιπόν με το δίκιο μας πια θα πιάναμε τον ποιητή και θα τον βάζαμε δίπλα στο ζωγράφο σαν κάτι ανάλογο μ' αυτόν· διότι φαίνεται ότι τού μοιάζει και στο ότι κάνει ασήμαντα πράγματα σε σχέση με την αλήθεια και στο ότι απευθύνεται σ' ένα άλλο τέτοιο ασήμαντο σε αξία τμήμα της ψυχής και όχι στο πιο καλό τμήμα της, και έτσι τού μοιάζει.
Κι έτσι εμείς δε θα τον δεχτούμε στην πόλη που θα κυβερνηθεί σωστά, επειδή ερεθίζει και τρέφει αυτό το τμήμα της ψυχής και δυναμώνοντάς το αφανίζει το «λογιστικόν», όπως γίνεται σε μια πόλη, όταν κάποιος δυναμώνει τα κακά στοιχεία και τούς παραδίνει την πόλη, ενώ εξοντώνει τους καλύτερους.
Το ίδιο θα πούμε και για τον μιμητικό ποιητή, ότι βάζει μέσα στην ψυχή τού καθενός ένα κακό πολίτευμα κάνοντας χάρη στο ανόητο τμήμα της, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει ούτε τα μεγαλύτερα ούτε τα μικρότερα, αλλά τα ίδια πράγματα τα θεωρεί άλλοτε μεγάλα και άλλοτε μικρά, και κατασκευάζει είδωλα ειδώλων [: είδωλα ειδωλοποιούντα], που βρίσκονται πολύ μακριά από την αλήθεια [: τού δε αληθούς πόρρω πάνυ αφεστώτα].
«Βέβαια» είπε.
Πλάτων, Πολιτεία (μτφρ. Θεοδ. Μαυρόπουλος, έκδ. Ζήτρος 2006 - Τα Νέα 2021, τ. Δ΄, σσ. 1448-1449).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου