ξεστρατίσανε στην καταιγίδα

Έχω αποδεχτεί τον καταρράκτη των αναμνήσεων,
το μαύρο άγριο ποτάμι
που βαραίνει το μπράτσο του επάνω μου
εξάπτοντας τη φαντασία μου
και κολυμπώ μέσα του μέρα στη μέρα,
και γδέρνομαι στις όχθες του.*

[...] παύω να θυμάμαι γεγονότα,
παύω να διατηρώ στη μνήμη μου
δύσκολα πράγματα και μισοφωτισμένα,
να νοσταλγώ εις μάτην τα χελιδονάκια του καλοκαιριού,
εις μάτην τα χελιδονάκια του καλοκαιριού,
που ξεστρατίσανε στην καταιγίδα.

*

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΓΗΡΑΣ

Μη βασανίζεις άλλο το μυαλό
και την καρδιά μου
ψυχούλα μου, ψυχή μου,
γήρας μου,
ποτέ η σκέψη μου δεν είναι υπέρ του γήρατος.

*

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙ

Πολλοί άνθρωποι έτρωγαν μαζί τα μεσημέρια,
πολλοί άνθρωποι διασκέδαζαν ή έκλαιγαν μαζί,]
πολλοί, μια οικιγένια,
πολλοί, εισέπνεαν μαζί εκείνουθ του καιρού την ευωδία,

εκείνου του ωραίου καιρού.

Ένας-ένας έφυγαν με το καράβι
που πάει σε μάρο τόπο.

*

ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Ο τυφλός ανοίγει τα χέρια τουλάχιστον
στον πιο ξανθό μας δρόμο
να πιάσει κάτι και να οδηγηθεί

αλλά η μέρα μας
είναι σπρωγμένη στην οξύτητα
σαν πλοίο με κυβερνήτη αμφισβητούμενο

και ο τυφλός άλλα νομίζει
στον ξανθό μας δρόμο

όμως κι αυτός στα μάτια του έχει
την έκρηξη των λουλουδιών
όταν σιμώνει η οξύτητα.

Δημήτρης Κονιδάρης, Ανταύγεια χρόνων παιδικών και άλλα ποιήματα (έκδ Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2020, σσ. 15, 11, 14, 18). - To motto εκ του ιδίου, απόσπασμα απ' τα Νεότερα Αδημοσίευτα Ποιήματα, τα περιεχόμενα σε ανάτυπο του περιοδικού Ακτή / Ελληνομουσείον (σε ανθολόγηση Γ. Μύαρη & εικαστικά Σπύρου Αλαμάνου, Λευκωσία 2017, σ. 19).