δημιουργία δύο διακεκριμένων μεταξύ τους κοινοτήτων

[...] στην παραβολή του σπορέα, [...] παρατηρούνται καθαρότερα τα δύο αυτά επίπεδα της αρχικής τοποθέτησης και της ερμηνείας [ενν. παραβολή και ιστορική πραγματικότητα]. Η σύγχρονη εξηγητική έχει παρατηρήσει ότι στο δεύτερο μέρος της παραβολής, δηλαδή σ' εκείνο της ερμηνείας (Μαρκ. 4, 13-20), έχουμε συγκεκριμένα στοιχεία ενός «εκσυγχρονισμού» της παραβολής από τον Ευαγγελιστή Μάρκο, όταν μάλιστα τον συγκρίνουμε με τον Ευαγγελιστή Λουκά.

Στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, λοιπόν, παρατηρούνται οι εξής όροι, οι οποίοι και δεν περιλαμβάνονται στην εξήγηση του Λουκά. Οι όροι αυτοί είναι «μυστήριον», «τοις έξω», «πρόσκαιροι», «θλίψις», «διωγμός» και «απάτη».

Αυτοί οι όροι της ερμηνείας της παραβολής προϋποθέτουν την ύπαρξη δύο διαφορετικών κοινοτήτων, της χριστιανικής κοινότητας «των εντός» και της ιουδαϊκής και εθνικής κοινότητας «των εκτός», την ύπαρξη διωγμών και οπωσδήποτε γνώση του λεξιλογίου των Επιστολών του Παύλου.

Η εξήγηση που δόθηκε είναι: εδώ έχουμε στοιχεία της ερμηνείας της παραβολής από το αποστολικό κήρυγμα και όχι στοιχεία της αρχικής παράδοσης του πρώτου επιπέδου της παραβολής, εκείνου της εκφώνησης από τον Ιησού, αφού μόνο μετά τα γεγονότα του Σταυρού έχουμε τη δημιουργία δύο διακεκριμένων μεταξύ τους κοινοτήτων και περίοδο θλίψεων και διωγμών. Η ερμηνεία της παραβολής έρχεται ν' αποκαλύψει το «μυστήριον της βασιλείας του Θεού» στους «εντός», ενώ από τους «έξω» να το αποκρύψει.

*

Κάτω από το φώς της ανάστασης ο μεσσιανικός και «κοσμικός» αυτός τίτλος [ενν. το «Μεσσίας»] χάνει τα εθνικιστικά του στοιχεία, παύει να είναι πλέον όρος διφορούμενος για την Εκκλησία και γίνεται τίτλος τιμής για τον Ιησού αλλά και για τους πιστούς του που ονομάζονται κατ' επέκταση και αυτοί «Χριστιανοί», δηλαδή «κεχρισμένοι» και απεσταλμένοι από τον Θεό (Α' Κορ. 15, 12 εξ., Πράξ. 11, 26).

*

Ο Ιησούς δεν είχε καθόλου την αίσθηση ότι κάπου παρανομεί, ή ότι διδάσκει αναλήθειες, ή ακόμη ότι διαστρεβλώνει ερμηνευτικά το Νόμο και θέτει σε αμφιβολία την εγκυρότητα της παράδοσης και την ιερότητα των Γραφών.

Είχε πλήρη συνείδηση ότι είναι φορέας της αλήθειας και ως απεσταλμένος του Θεού φέρνει λύτρωση και σωτηρία στους ανθρώπους. Γι' αυτό και η διδασκαλία του συνοδευόταν σχεδόν πάντοτε από θαυμαστά γεγονότα, από θεραπείες ασθενειών, από εκδιώξεις δαιμόνων και κακών πνευμάτων, και όλα αυτά σήμαιναν τον εγκαινιασμό και την εδραίωση της Βασιλείας του Θεού στον κόσμο μας.

Ο Ιησούς υπομένει την κάθε μορφή οδύνης με θεία
συγκατάβαση. Δεν δέχεται θρηνωδίες, όπως δεν δέχτηκε αργότερα
και το αναλγητικό ποτό με το «όξος» που τού πρόσφεραν για
ν' απαλύνουν τους πόνους του και το μαρτύριο (Μάρκ. 15, 23).*

Γεώργιος Πατρώνος, Η ιστορική πορεία του Ιησού από τη φάτνη ώς το κενό τάφο (έκδ. Δόμος, Αθήνα 1991, σσ. 386, 546, 416-417). - Η κατακλείδα εκ του ιδίου (ό.π., σ. 502).