το αγκάλιασμα αυτό της γής

ο Ευαγγελιστής Ιωάννης
καθώς και ο Απόστολος Παύλος δεν δίνουν καμιά
ουσιαστικά σημασία στην οποιαδήποτε γενεαλογία του Μεσσία
(βλ. Ιωάν. 7, 41 εξ., Ρωμ. 1, 3).*

Ο Ιησούς κατά τη διάρκεια της αγωνιώδους προσευχής του, έρχεται τρείς φορές και βλέπει τους μαθητές του «καθεύδοντας» και με «οφθαλμούς βεβαρημένους», και ήταν φυσικό να εκφράσει το παράπονό του, διότι δεν «ίσχυσαν μίαν ώραν γρηγορήσαι» μαζί του. Κατανοεί κανείς τον κόπο και την αδυναμία τους· «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» (Μαρκ. 14, 37-40).

Η αγωνία όμως εδώ φτάνει στα έσχατα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και ο Ιησούς εφιδρώνει «ύδωρ» και «αίμα», ένδειξη φοβερής εσωτερικής έντασης (Λουκ. 22, 44). Τα κείμενα γράφουν, ότι ο Ιησούς προσέπεσε «επί της γής» (Μαρκ. 14, 35). Το αγκάλιασμα αυτό της γής φανερώνει, κατά κάποιο τρόπο, ότι και το δικό του σώμα είναι «γή και σποδός», όπως του καθενός ανθρώπου, και ότι αυτή η δημιουργία θα σωθεί και θα λάβει νέα ζωή μόνο με «το σώμα και το αίμα του», που προσφέρονται πάνω σ' αυτήν ως θυσία αιώνια.
Κανένας δοκητισμός δεν υπάρχει στη στάση του Ιησού έναντι της ανθρώπινης φύσεως και των φαινομένων της ζωής.

*

Το όρος των Ελαιών και ο κήπος της αγωνίας, είναι η Γεθσημανή του καθενός ανθρώπου, όπου σώζεται διά της αγωνίας και του θανάτου του Χριστού. Εκεί στην αγωνία της Γεθσημανή συνθλίβεται κανείς, αλλά εκεί βρίσκει συγχρόνως και το έλεος του Θεού.

Είναι ενδεικτικό, ότι Γεθσημανή στα εβραϊκά σημαίνει «σύνθλιψη των ελαιών» ή «ελαιοτριβείο», και από τη σύνθλιψη αυτή βγαίνει καρπός ζωής. Εκεί στη Γεθσημανή, όπου ο χώρος και ο τόπος της παναθρώπινης αγωνίας, ο Ιησούς καθαγίασε κάθε ανθρώπινη οδύνη και κάθε υπαρξιακή αγωνία.

Στον κήπο της Γεθσημανή υπάρχει σήμερα ναός αφιερωμένος στην αγωνία του Ιησού και βωμός αφιερωμένος στην παναθρώπινη αγωνία και σε κάθε ανθρώπινη θυσία.

*

Η Ορθόδοξη βιβλική θεολογία καλείται να προτείνει και να προωθήσει τη δυναμική [...] της «λειτουργικής εσχατολογίας» (functional eschatology), έναντι της στυγνής και στατικής «πραγματοποιηθείσης εσχατολογίας» (realized eschatology) της συντηρητικής Δύσης ή της «μελλοντικής εσχατολογίας» (futuristic eschatology) του άκρατου και φιλελεύθερου προτεσταντισμού.

Αυτό το «λειτουργικό» στοιχείο της Βασιλείας του Θεού αναμορφώνει τον κόσμο και την ιστορία και μεταμορφώνει τον άνθρωπο στο παρόν κάτω από το φώς και την προοπτική της ανάστασης και της αιωνιότητας. Η Εκκλησία είναι η εγγύηση όλων αυτών αλλά και ο λειτουργικός χώρος για κάθε μελλοντική πλήρωση και τελείωση προς επίτευξη του έσχατου σκοπού της θέωσης του ανθρώπου.

Οι Γραφές εκπληρώνονται «εν τω όρει τω αγίω»,
θα μάς πεί και η αποστολική παράδοση (Β΄ Πέτρ., 1, 16-19).**

Γεώργιος Πατρώνος, Η ιστορική πορεία του Ιησού από τη φάτνη ώς το κενό τάφο (έκδ. Δόμος, Αθήνα 1991, σσ. 480-481, 481-482, 542). -Το motto εκ του ιδίου (ό.π,, σ. 543). Ομοίως και η κατακλείδα (ό.π., σ. 430).