Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2005

Χαμένοι στο νόημα...


ο Οξ'αποδώς

Πνιγμένοι τελικά ή, χαμένοι στο νόημα;
Πού βρίσκεται το νόημα του κόσμου;
Το νόημα του κόσμου βρίσκεται έξ' από 'δώ.


Βρίσκεται εκεί που χωρίς να το ξέρουμε -σταθερά- κοιτάζουμε. (Και σύ κοίταζες. Δεν σφάλω, έ;).

Το θέμα εδώ, σήμερα, (όπως και το προηγούμενο, παραπλήσιο), δεν είναι η φτώχεια. Διέρχομαι κι αυτήν για να εκβάλω όμως αλλού. Πού; Εκεί που το βλέμμα χάθηκε να κοιτάζει. Να κοιτάζει, ολοστρόγγυλο όμως. (Κι ας πεινώ). Πού κοιτάζω με το βλέμμα στρόγγυλο από το δέος της απορίας; Στην κοίτη του ποταμού. Εκεί που, μια στιγμή, καρφώθηκε και πάγωσε αυτόματα να... κοιτάζει... Στην κοίτη του ποταμού. Κοίτασμα βρήκα, έ; Καταλαβαίνετε...
(Πόσους γαϊδαράκους, αλήθεια, ν' αντίκρυσε στη ζωή του -που φθίνει- τούτο το βρέφος που μειλίχια απορεί;)


(Τούτα τα δυό post, γεννήθηκαν κάπου αλλού. Ομως δεν μπορείς να παραπέμπεις συνέχεια με links. Θα νομίσει κανείς πως εμπαίζω. Εγώ δεν κοροϊδεύω κανέναν. Αντιθέτως, ετόνισα εν καιρώ πόσο τον εκτιμώ, για την γραφή του φυσικά, τί άλλο; Αφού κατά κόσμον μού είναι άγνωστος, όπως όλοι εδώ. Και είμαστε τόσοι λίγοι... Παλεύω μόνον, ως όφειλα. Τα ελαττώματά μου, νομίζω, αποκαλύπτονται λίγο-λίγο από μόνα τους. Χαμένος είμαι κι εγώ, μή νομίζετε...

Και έτερόν τι: Τα σχόλια πάντα θα παραμένουν ανοικτά σ' όποιον θέλει να γράψει. Δεν πρόκειται να τα 'σφαλίσω που νόημα να βρεθεί! Σάς ευχαριστώ όλους όσους γράφετε μιάν αράδα. Πλουταίνει ο προβληματισμός. Νομίζω και σείς το χαίρεστε έτσι. Εκτιμώ κι αυτούς που διέρχονται τούτο το blog χωρίς να βγάλουν άχνα. Δεν ξέρω τί άλλο πρέπει να πώ
).


10 σχόλια:

Παπαρούνα είπε...

μάλλον χαμένοι στο νόημα για να βρούμε ένα νόημα και στη συνέχεια ένα άλλο, κι ένα άλλο και θα πηγαίνει κλαίγοντας,που λέει και η Καρυστιάνη...:)

thas είπε...

Δεν ξέρω πώς να απαντήσω. Όλοι έχουμε κάτι στο μυαλό μας. Στο αρχικό μου ποστ προσπάθησα να είμαι ειλικρινής, περιγράφοντας μια κίνηση ψυχική προς μια πληρότητα που όταν πάει να οριστεί περισσότερο (να γίνει νετ) ξαφνικά θολώνει, γλιστράει μέσα από τα δάχτυλα ( και δεν με ικανοποιεί εδώ καθόλου ο πατερικός αποφατισμός) ή σχηματοποιείται σε μια διατύπωση τόσο απλοϊκή που πλέον δεν αναγνωρίζω σαν δική μου, δεν καθρεφτίζεται πάνω της η αίσθησή μου.

Όσο για τα πρόσφατα γεγονότα της Νέας Ορλεάνης ας είμαστε ειλικρινείς. Παρότι κατανοώ την διάθεση με την οποία γίνεται η αντιστοίχιση με ένα «εντός» (την κάνει κι ο χοιροβοσκός στο ποστ του) και παρ’ όλες τις ευγενείς προθέσεις μας, θα δεχτείς ότι η ανθρώπινη τραγωδία, η παρουσία τόσων νεκρών, επιβάλλει μια στάση σιωπής- δεν είναι το προσφορότερο παράδειγμα για την αναζήτηση νοήματος. Η από άμβωνος διδασκαλία της Κυριακής που όλα τα εντάσσει σ’ ένα σοφό σχέδιο, ακούγεται τουλάχιστον ασεβής μετά τα σπαρακτικά «please- somebody help us» που ακούγαμε όλη την εβδομάδα. Η παρουσία του κακού στον κόσμο και η τυφλή του δράση συνεχίζει να αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο της δημιουργίας. Ο Σμέμαν είναι σαφής: άρχων του κόσμου αυτού είναι ο διάβολος, και μάλιστα ως οντολογική παρουσία, όχι ως Γιανναρική δια-βολή. Take it or leave it.
Εγώ, που επιλέγω το δεύτερο, φθάνω στον Μπερντιάγεφ κατά τον οποίο δεν είναι δυνατόν να υπάρχει περιοχή της δημιουργίας στην οποία δεν φτάνει το έλεός του- εξού και θεωρεί την ιδέα της κόλασης απαράδεκτη ως σύλληψη.
Και από εκεί, επειδή το κακό παραμένει ανερμήνευτο, επιστρέφω σ’ αυτό που καταλαβαίνω σήμερα καλύτερα: Η πιο συνεπής θεολογία του καιρού μας είναι ο κοινωνικός ακτιβισμός.

Νομίζω ότι γνωρίζουμε και οι δύο πως οι απαντήσεις δεν είναι ούτε εύκολες ούτε πρόχειρες, στο μέσα τσεπάκι. Θα δούμε.

το θείο τραγί είπε...

Αυτό ακριβώς που περιγράφεις πως ήθελες να δώσεις στο αρχικό σου ποστ, thas, αυτό ακριβώς είδα κι εγώ (όλην σου την ειλικρίνεια) και ήρθα χωρίς κανένα αποφατισμό να συμπληρώσω από αγάπη για σένα (-δέν ξέρω γιατί, μή με ρωτάς-) πως το νόημα του κόσμου βρίσκεται έξω από τον κόσμο. -Βιτγκεντστάϊν, θα μού πείς... Ολο το απρεπές και ασεβές και δυσσεβές μου πόστ για την Νέα Ορλεάνη το έγραψα από αντίδραση στο δικό σου απαντητικό σχόλιο. Εσύ με έστειλες σ’ αυτήν. Εγώ, από μόνος μου, δεν αναφέρθηκα καθόλου στην χαμένη Ορλεάνη. Σιώπησα εξ’ αρχής. Αντίδραση όμως ήταν αγαθή. Στάθηκε για μένα μόνον παράδειγμα. Σε αντίθεση με τον πολύ σεβαστό μου Γ.X. που το προχώρησε λίγο πιό πέρα. Απ’ την άλλη, όλα όσα έγραψα για την Νέα Ζουρλεάνη είναι η δική μου αλήθεια (η δική μου ειλικρίνεια). Είναι ό,τι είδα εγώ κοιτώντας. Κοιτούσα ξέρεις, όπως κι εσύ. Γι αυτό και το δεύτερο πόστ μου. Επιμένοντας στο νόημα, που είχες την ευκαιρία και απ’ αλλού να μού πείς. 'Αμβωνα δε γνωρίζω. Βλέπεις πώς χάραξα την κοίτη του ποταμού, αναζητώντας πάντα νόημα, χαμένος κι εγώ (το ξέρεις, θέλω να πώ το καταλαβαίνεις και μόνος σου πως είμαι χαμένος κι εγώ). Γιατί ο ποταμός σαφώς είναι ενδοκοσμικό σύμβολο. Από εδώ όλα τινάζονται... ‘Ολα εκτινάσσονται από εδώ. Δεν ξέρω που φτάνουν. (-Δεν ξέρω;) Ο τίτλος σε τούτο δώ το πόστ, όπως κατάλαβες, δεν είναι ο διάβολος, αλλά ο (–σύμφωνα με τον Μπερδιάεφ και τους σύρους-) έξω από εδώ Θεός. Που είναι το νόημα. Και που είναι εδώ. Ως Ων, όχι μή-Ων. Το να διαλέγουμε να κάνουμε το κακό είναι προσωπικό μας δίλημμα. Εκτιμώ την αναζήτησή σου, thas. Είναι λίγος καιρός τώρα που την έχω διακρίνει και την εκτιμώ. Aυτή ακριβώς η αναζήτησή σου είναι που με καθιστά αδελφό σου (-αν με δέχεσαι). Γι αυτό κάθομαι και σού γράφω. Δεν γράφω για να αλλαξοπιστήσω κανέναν. (Σε τί αλήθεια, αφού αργά ή γρήγορα όλοι το νόημα θα το βρούνε από μόνοι τους, τους καλεί). Γράφω για την συντροφιά... που σε είδα να κρέμεσαι σαν αγριοκάτσικο στους γκρεμούς. Ατενίζοντας. Γι’ αυτό γράφω. Καμμία απάντηση δεν είναι εύκολη. Καλό ταξείδι, thas. Καλό ταξείδι, αγαπητέ μου, thas.

Σα γίνεις εραστής αγαπάς το δρόμο / λάθος δεν κάνει ο εραστής. Asic ile gidilir…

το θείο τραγί είπε...

Μ' αρέσουν τ' ανορθόγραφα. Δεν χωράνε όμως εδώ: ask, λοιπόν... Kαι θέλει και κείνο το axon που υπογράφεται στο s... Γι αυτό και το έδωσα ως -si-. Καληνύχτα τώρα.

thas είπε...

Thanx για το "καλό ταξίδι" και τις τρυφερές προσφωνήσεις...on the road again, my friend.

Όλα καλά. Τα περισσότερα, όμως, απ'όσα σκέφτομαι περί του θέματος θέλουν πολλή προσοχή στις διατυπώσεις τους γιατί αποτελούνται από αδιαμόρφωτες εντυπώσεις ή αισθήσεις και δεν θέλω να τις καταστρέφω με τις αγχωμένες λεξούλες μου που προσπαθούν να κάνουν τις σπουδαίες.

Εσύ προχώρα. Εγώ θα μείνω λιγάκι ακόμα στη σκιά, να καθαρίσω κανα αχλάδι, να πιω λίγο νερό. Με κούρασε η ανηφόρα.

Depsorama είπε...

Μην πεις τίποτα άλλο. Απλά, συνέχισε.

το θείο τραγί είπε...

Εσύ προχώρα. Εγώ θα μείνω λιγάκι ακόμα στη σκιά…

- Μόνος; Με τίποτα. Βήμα δεν κάνω.

Καταλαβαίνω πως χρησιμοποίησα απαγορευμένες λέξεις. Και δεν αναφέρομαι στις ειλικρινείς μου προσφωνήσεις... Αλλωστε για την γλώσσα μου κάτι έχω ήδη πεί.
...'Οτι, η ψυχή μου ποδήλατος.

Ανώνυμος είπε...

Axou to! Axou to! pali ta akatalavistika arxise. Ti podilata kai de simazeute einai auta moro mou? Alo boy Come sta? Ti tha kano go me senane? Pes mou manari mou, ti fournizis ti frantzola Ela sti manoula giabri mou na se kani kala
Ela giati tha to xo tipsis meta

Ανώνυμος είπε...

σύρους;

το θείο τραγί είπε...

Α! ΠΑ' του Ισαάκ. Εκεί που λέει: Και τί εστί καρδία ελεήμων; Καύσις καρδίας υπέρ όλης της κτίσεως και τα λοιπά...