Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2006

Μωρίας εγκώμιον


Κι είδα την πρώτη μου για φέτο αμυγδαλιά ανθισμένη.
Γυρνώ με τις τσέπες γεμάτες μ' άνθη που ευωδιάζουν.

Κι ο χθεσινός ΚΙΜΠΙ σ' ένα διαυγές κείμενο για την Τρυγώνα:


"Με παγώνει το σχόλιο της κόρης μου. «Ναί, αλλά κι αυτοί ήθελαν την ελευθερία τους». Πώς να εξηγήσεις σ’ ένα εξάχρονο ότι...

[...]

«Ποιος είναι ο μηχανισμός που μετατρέπει σε αδίστακτο φονιά ένα νέο άνθρωπο;» αναρωτήθηκε ο αδελφός ενός από τους δολοφονημένους αστυνομικούς, σπάζοντας την κανονικότητα της τηλεοπτικής ανοησίας. Θέλει κουράγιο να αρθείς πάνω από την προσωπική σου τραγωδία.
"

Χαλάλι του αυτή τη φορά που μακρηγόρησε κι αλοίμονο από μάς.-


6 σχόλια:

Katerina ante portas είπε...

Σας ζηλεύω, ποιός τη χάρη σας, μυγδαλιά ανθισμένη;
Όσο για την είδηση των ημερών -αν δεν είχε γίνει ο σεισμός θα μιλάγαμε ακόμα- έχει ένα μικρό περιθώριο ανάλυσης και συζήτησης, γιατί ακόμα και ο φονιάς, θέλει σπλαγχνα οικτιρμών.

το θείο τραγί είπε...

Αγαπητή μου, Κατερίνα.

(Μ' αρέσει που σάς προσφωνώ έτσι κι ας μήν σάς ξέρω διόλου).

Το σημαντικό εδώ, λοιπόν, δεν είναι ότι είδα κιόλας την πρώτη μου για φέτος μυγδαλιά: ανθισμένη. Αλλά ότι γέμισα τις τσέπες μου με άνθη που ευωδιάζουν, μόλις την είδα. Ελπίζω να καταλαβαίνετε...

Επιπλέον, η είδηση των ημερών, όπως την αναφέρετε κι εσείς, δεν είναι για μένα κάν είδηση (-συμπαθάτε τον κυνισμό μου, παρακαλώ-): το ενδιαφέρον εδώ είναι η διάφανη και πλούσια γραφή του σχολιαστή αυτής -έστω- της είδησης. (Που μάς ταλάνισε, το ξέρετε. Θυμηθείτε πως παρουσιάστηκε από τα διαβλητά ΜΜΕ).

Και ιδού το ερώτημα: Μπορούμε, λοιπόν, κι εμείς να γράψουμε κάπως έτσι; 'Η, έστω, όταν διαβάζουμε όσους γράφουν, μπορούμε να αποκτήσουμε ο καθένας για πάρτη του, εκείνο το αισθητήριο ώστε να καταλαβαίνουμε τί αξίζει εις τον αιώνα και τί είναι για πέταμα;

Προς επίρρωσιν των λεγομένων μου, δέστε πως κλείνω το post... Πολύ δηκτικό, δε νομίζετε; Κι είναι υπαινιγμός, μόνον; Δεν είναι η επιθυμία κι ελπίδα για προσωπική πρόοδο και καλλιέργεια!!!. Δική μας και των συνομιλητών μας;

'Ολα τα ενώνει ο τίτλος, βέβαια. Αρκετά καυστικός και με την πρώτη ματιά δείχνει άκαιρος. 'Ομως συνδέει τούτο ακριβώς το post και σχόλιον με την καίρια, μικρή αλλά σημαντική αναφορά στου Κουκουζέλη το αρθράκι περί βλακείας, όπως την παρουσίασα στο προηγούμενο μόλις post.

Σάς βεβαιώνω πως τίποτε δεν είναι τυχαίο εδώ. Αντιθέτως, θέση μου είναι πως μπορούμε όλοι μαζί να πάμε μπροστά. Επιτέλους, όμως, μπροστά.

QarcQ είπε...

-Κύριε, ξεσηκώνονται για να μη μείνουν στάσιμοι. Θέλουν να προχωρήσουν.

-Κάνε τους να μη νοιάζονται ο ένας για τον άλλον.
Κάνε τους να αποστρέφονται και να γυρίζουν πλάτη.
Κόλλησε τις πλάτες τους και άσ’ τους αστούς ελεύθερους να πάνε μπροστά.

Katerina ante portas είπε...

Σας ευχαριστώ πολύ για την εκτίμησή σας, ίσως φταίνε οι "γεμάτες τσέπες". Πολλές φορές αγαπούμε απο το κείμενο κάποιον, για τις έννοιες, τα συναισθήματα που μοιραζόμαστε και την "ευγένεια" -ανεξάρτητα απο το ύφος- που αποπνέει.

Συμφωνώ στο λιτό σας εμπρός.
Ίσως είναι απο τους λόγους που σερφάρω παρά τους αντίθετους άνεμους (κάποιο σχόλιο ενός,τελευταία, σε ξένο αχυρώνα, με ανακανόητη κακεντρέχεια)..

το θείο τραγί είπε...

'Οχι, όχι! Και για το ύφος!

Ελένη είπε...

"Και ιδού το ερώτημα: Μπορούμε, λοιπόν, κι εμείς να γράψουμε κάπως έτσι; 'Η, έστω, όταν διαβάζουμε όσους γράφουν, μπορούμε να αποκτήσουμε ο καθένας για πάρτη του, εκείνο το αισθητήριο ώστε να καταλαβαίνουμε τί αξίζει εις τον αιώνα και τί είναι για πέταμα;"

Το είπατε και μόνος σας. Ο καθένας για την πάρτη του.Ασχοληθείτε με τη δική σας γιατί έχω την αίσθηση ότι σκάτε για του κόσμου όλου και αισθάνομαι τύψεις. :-)