Τέτοια μέρα πέθανε ο πατέρας μου. Μεσάνυχτα Δευτέρας προς Λαμπροτρίτη. Τί να κάνω; Περίμενα κι εγώ. Γνωστά πάνω κάτω τα οφειλήματά μου. Εσύ τού 'δωσες άλλα φτερά. Να σού πώ. Κι ό,τι έλεγα πως πέφτει κομματάκι μεγάλο για τα εγκαύματα.
Ωστόσο, για κάποιον λόγο, το κρατάω ως έχει. Ουσιαστικά αυτό που πέταξες κάνει εντονότερη την έλλειψη. Μα απ' την άλλη, ζητώ και την τομή. Φχαριστώ για την παρέμβασή σου.
Δυστυχώς έτσι είναι, Comp. Doll. Χωρίς το θάνατο, δε θα γεννιόταν ποτέ κανείς (και δεν το βλέπω από θρησκευτική οπτική γωνία). Ίσως να έπρεπε να πω και κάτι άλλο σε ένα τέτοιο ποστ, αλλά δεν ξέρω τι.
Για τις εμμονές μου και μόνο (εννοώ: για να τις γνωρίσετε καλύτερα), μελετήστε και αυτό εδώ το κείμενο.
(Ο Thrass σαφώς το γνωρίζει). Xτίστηκε πάνω στο δίπολο - ζεύγος:
1. Θάνατος (και δη και ξαφνικός [από την πτώση του κυπριακού αεροπλάνου που μάς έπληξε το παρελθόν δεκαπενταύγουστο]), 2. Ζωή, έρωτας, γέννηση.
Το στίβει κανείς καλά-καλά μέχρι να βγάλει λιγούλι ζωή. 'Οπως ακριβώς κάνουν κι οι ρίζες την άνοιξη. Πεθαμένες, νεκρές, σάπια σπόρια θαμμένα στο χώμα και... ιδού: βλαστάνουν.
«Ο Απρίλης είν' ο σκληρότερος μήνας...»
Αποφαίνεται για τον ίδιο λόγο, ο Τ.S. Eliot, από τον πρώτο κιόλας στίχο της 'Ερημης Χώρας. Μιλώντας για την μεγάλη δοκιμασία της κοινωνίας όλης, και της διανόησης, μπροστά στον μαζικό θάνατο και τα συντρίμμια στη ψυχή - κατάλοιπα που άφησε ο Α' παγκ. πόλεμος.
Να αναφέρω ακόμη πως την καταχώρηση εδώ, την: Διάβασι, λοιπόν, εκέλευσε ο σπαραγμός αυτού εδώ του παιδιού, που μ' έκοψε (ήδη προπασχαλιαίως) στα δύο. Μού 'κοψε την ανάσα στα δύο, αυτός ο σπαραγμός και το ιδιότυπο, τόσο βαρύ, τραγούδι της ψυχής του.
Κι έτσι παλινδρομήσαμε στην γνωστή πλήρη θρησκευτικότητος ευχή (που την καταγράφει η πολύχρωμη Παπαρούνα: φιλάκι)!.
(Μα, πείτε μου: τί άρεσε εδώ περισσότερο κι είχαμε τόσα σχόλια: οι λέξεις της Διάβασης ή το γεγονός της Αναστάσεως και οι ευχές-φιλί που το συνοδεύουν;).
7 σχόλια:
Με μπέρδεψες.Κάτι λείπει ή κάτι περισεύει.
Γλυκό αεράκιτ' απρίλη
Κάτω από πέτρα μυρμήγκι
Κι ούτ' ένα χελιδόνι ακόμη.-
Έτσι μ' αρέσει:-)
Η διάβαση γίνεται και χωρίς θάνατο αλλού.
Συγνώμη για την παρέμβαση.
Τέτοια μέρα πέθανε ο πατέρας μου. Μεσάνυχτα Δευτέρας προς Λαμπροτρίτη. Τί να κάνω; Περίμενα κι εγώ. Γνωστά πάνω κάτω τα οφειλήματά μου. Εσύ τού 'δωσες άλλα φτερά. Να σού πώ. Κι ό,τι έλεγα πως πέφτει κομματάκι μεγάλο για τα εγκαύματα.
Ωστόσο, για κάποιον λόγο, το κρατάω ως έχει. Ουσιαστικά αυτό που πέταξες κάνει εντονότερη την έλλειψη. Μα απ' την άλλη, ζητώ και την τομή. Φχαριστώ για την παρέμβασή σου.
Χρόνια Πολλά...
"Θανάτω Θάνατον Πατήσας.."
Δεν είναι σκληρό να έχει θανάτους ο Απρίλης, ενώ όλα γύρω μόλις γεννιούνται?
Δυστυχώς έτσι είναι, Comp. Doll. Χωρίς το θάνατο, δε θα γεννιόταν ποτέ κανείς (και δεν το βλέπω από θρησκευτική οπτική γωνία). Ίσως να έπρεπε να πω και κάτι άλλο σε ένα τέτοιο ποστ, αλλά δεν ξέρω τι.
Για τις εμμονές μου και μόνο (εννοώ: για να τις γνωρίσετε καλύτερα), μελετήστε και αυτό εδώ το κείμενο.
(Ο Thrass σαφώς το γνωρίζει). Xτίστηκε πάνω στο δίπολο - ζεύγος:
1. Θάνατος (και δη και ξαφνικός [από την πτώση του κυπριακού αεροπλάνου που μάς έπληξε το παρελθόν δεκαπενταύγουστο]),
2. Ζωή, έρωτας, γέννηση.
Το στίβει κανείς καλά-καλά μέχρι να βγάλει λιγούλι ζωή. 'Οπως ακριβώς κάνουν κι οι ρίζες την άνοιξη. Πεθαμένες, νεκρές, σάπια σπόρια θαμμένα στο χώμα και... ιδού: βλαστάνουν.
«Ο Απρίλης είν' ο σκληρότερος μήνας...»
Αποφαίνεται για τον ίδιο λόγο, ο Τ.S. Eliot, από τον πρώτο κιόλας στίχο της 'Ερημης Χώρας. Μιλώντας για την μεγάλη δοκιμασία της κοινωνίας όλης, και της διανόησης, μπροστά στον μαζικό θάνατο και τα συντρίμμια στη ψυχή - κατάλοιπα που άφησε ο Α' παγκ. πόλεμος.
Να αναφέρω ακόμη πως την καταχώρηση εδώ, την: Διάβασι, λοιπόν, εκέλευσε ο σπαραγμός αυτού εδώ του παιδιού, που μ' έκοψε (ήδη προπασχαλιαίως) στα δύο. Μού 'κοψε την ανάσα στα δύο, αυτός ο σπαραγμός και το ιδιότυπο, τόσο βαρύ, τραγούδι της ψυχής του.
Κι έτσι παλινδρομήσαμε στην γνωστή πλήρη θρησκευτικότητος ευχή (που την καταγράφει η πολύχρωμη Παπαρούνα: φιλάκι)!.
Χριστός ανέστη! φίλοι μου. Thrass. Κι εσείς Composition Doll, καλώς ήλθατε.
(Μα, πείτε μου: τί άρεσε εδώ περισσότερο κι είχαμε τόσα σχόλια: οι λέξεις της Διάβασης ή το γεγονός της Αναστάσεως και οι ευχές-φιλί που το συνοδεύουν;).
Καλώς τον.
Δημοσίευση σχολίου