καί νυν φυλάττω λαμπάδος τό σύμβολον...

της Ρηγούλας...

Για τα αδώνεια προτιμώ ν' αναβαίνω στους γύρω του άστεως λόφους και να συστενάζω με τη φύση αναμένοντας την ανάσταση. Το ίδιο έκανα και χθές την ώρα της περιφοράς του επιταφίου, το ίδιο κάνω χρόνια τώρα την εβδομάδα των παθών. Πενθώ στην άκρη της πόλης. Εκεί που πατώ και βουλιάζει λίγο η γής, υγρή συνήθως τέτοια εποχή. Μόνος, ίσως φύλακας σε υγρές σκεπές (σαν ανεβασμένος στα κεραμίδια) από τους γύρω του άστεως λόφους προσκυνώ τούτα τα Μεγάλα Μυστήρια. Και την συνάθροισή μας σε εκκλησίασμα. 'Αλλωστε η έξοδος του Επιταφίου πρώτα και έπειτα το άγγελμα της Αναστάσεως, λαμβάνουν χώρα στο ύπαιθρο... Δεν μένει σπιθαμή γης έξω από την ιεροτελεστία τούτη, την ιεροτελεστία της 'Ανοιξης. Δε υπάρχει τόπος που να μένει έξω από τούτη τη χάρι.
Ανεβαίνω στους υγρούς γύρω λόφους και ή, σαν να...

«...φυλάσσω λαμπάδος το σύμβολον...» *

Από κάθε σημείο σ' όλο το λεκανοπέδιο κροτίδες τινάσσονται, καμπάνες ηχούνε, το Χριστός Ανέστη ακούγεται. Κι είναι η ανάσταση όπως στη μέση κάποτε του γρασιδιού όταν ολάνθιστο ένα και μόνο ταραξάκο φωτίζει.

Τα λιόδεντρα ήδη φέρουν εν σμικρώ πλείονα τον φετινό καρπό. Μ' αυτό και εύχομαι:

Καλήν ανάσταση, αδελφοί.





---------------------
i. * Ο στίχος προέρχεται από προχριστιανικό κείμενο. Είναι του Αισχύλου. Απ' την Ορέστεια (αυτή τη φορά δεν θα δώσω πλήρη παραπομπή). Πάντα μ' αρέσει τη Μ.Εβδομάδα να μελετώ αρχαία τραγωδία. Κείνην τη Μ.Παρασκευή, που τον πρωταντίκρυσα, στάθηκε για μένα μεγάλη αποκάλυψη. Λειτούργησε και λειτουργεί ως σύμβολο που μιλάει μέσα μου. Μιλάει από μόνο του. Πόσο μάλλον η συνέχεια που δίνει, με τον κοφτό του λόγο, ο πρώτος τη τάξει τραγικός: «...αυγήν πυρός φέρουσαν».


ii. Για το «Γλυκύ έαρ», γράφει κι ο netKerveros. Κοίταξε εδώ. Ενώ για την παράκρουση της υποδοχής του «αγίου φωτός», από τα Ιεροσόλυμα, μελέτησε προσεκτικά ετούτο εδώ το κείμενο. Αξίζει προσοχής.


iii. Για τα αδώνεια γράφω κι αλλού. 'Ασε την αφορμή της πρώτης δημοσίευσης (δηλ. την αφιέρωση και τα σχόλια που τού αντιγυρίσαν, ή το motto), στάσου μόνον στον ίδιο τον ύμνο... [ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΚΥΠΡΙΟΝ ΑΔΩΝΙ ΚΥΠΡΙΔΟΣ, τό 1998 μ.Χ.].

Για το φαλλικό σύμβολο της συκής που βλαστάνει (κι όχι της ξηρανθείσης), φωτογραφία καταχώρησε ο Le nonce (δες εδωδά), αν και σαφώς, ελήφθη σ' ένα κάπως προχωρημένο στάδιο. Χαρά μου, πάντα, η απεικόνιση της καταβολής των ανθέων. Περισσότερα δεν θα πώ. Ας περιμένουμε να γίνουν τα σύκα.


iv. Χρόνια πολλά και στους Γιώργηδες, εξαιρέτως δε, σε κείνους που συνάπτουν τo ζήτημα της ελευθερίας με την αγάπη. [Σ' ευχαριστώ κιόλας για το mail σου. 'Εχει γραφεί για σένα: «μου μεταδίδει λίγη απ' τη γαλήνη που έχουν όσοι προσηλώνονται σε κάτι που το νομίζουν υψηλό και ίσως είναι: εν προκειμένω, την αγάπη του θεού». Δεν έχω λόγο να το αρνηθώ].

Ευχέτης καγώ, όλως διάπυρος. [Γιατί ο λόγος, είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής].