ο φλοιός

'Οπως και νά 'χει, ο δέντρος τούτος, φουντωτός, σαλαγάει τα μυαλά πέρα στους πέρα κάμπους... της πρώτης νιότης. Ιδού! στην ώρα του. Ολόγιομος. Κι οι κλάδοι, πώς διπλώνουν! Λελούδια μαϊμουδίζουν χειλανθή... «Πού να εκβάλλουνε, άραγε, τα ωριμότερα των σωμάτων ερωτήματα;», αναλογίζεται ατός του, ο Βερθέρος, οψιφανής.

Οι κυρίες ενδεδυμένες ευπρεπώς, ως άλλες κορασίδες, παίζουνε γύρω απ' τον κορμό το «γύρω-γύρω όλοι». Κι ο Στυλίτης, σκαρφάλωσε στον πιό ψηλό τους κλώνο. Στη μέση, μές στη μέση, η Κοκκινομποτίτσα γλείχει τον ιερό φλοιό. Σ' ένα μαζό (όλο μαζό-) σχηματισμό, βυζάκι. –Τί ν' αγαπήσω;

'Αλλοτε, θυμάμαι, και αλλού, τις νύχτες μού κρατούσε συντροφιά μία γιασμίνα, μιά μικέλα, αγόρια και κορίτσια της χυμώδους ηλικίας. (Αφελώς προσφέρονται κι εδώ οι καμαριέρες). -Είναι να μην φουντώσεις στην όψι της κερκίδας;

Η Winnie έπαιζε πιο κεί με ένα τραγί, ζεμένο στο τρίτο δέντρο. Μόλις την εψές ερίζανε για τούνομα. 'Ερις που βάστηξεν ως αργά, το μένος, μέχρι που πήρε κι έδυσε ο Κριός στο σκότος. Την ώρα επακριβώς γνωρίζει ο Ξένος.

Ο Γιάννης Καλαφάτης με ένα σουγιαδάκι χάραξε στον επιφανή γδυμνό κορμό, ανεξίτηλα, το όνομα της μάνας του και του εραστή της, που τον έσφαξε στο γόνα ο πατριός του. (Τα ονόματα, καληώρα, στου Αρεταίου το υπέρθυρο). Τον ωραίο κηπουρό-πατέρα ποτέ του δεν εγνώρισε. Ούτε σφαγμένο. «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου», τού 'γνεψεν η Αλίκη. -Οποία προδοσία!

Η ορθρινή ιεροτελεστία συνετελέσθη με τον χορό που στήθηκε κύκλω στο ροζαλό χαλί, στρωτό, στο μήκος κύκλου, κύκλω στα τρία δένδρα. Από το Nαρκωμένο ντουλάπι, αντήχησε: «νά! έστησεν ο έρωτας χορό με τον σαβόν απρίλη».

«Και μόνο το να χύνεις στο ξένο σώμα», ξεκαθάρισε κάπως πικρά, ο Frigor Jaginsky, «γεννά ψιχία ενδιαφέροντος προς τον χυμένο. Ναί, γεννάται η αγάπη. Γεννάται και μόνον απ' την κατ' επανάληψιν ρέουσα, εντός του ξένου σώματος, του ζώντος, ποσότητα σε δόσεις-δόσεις χύσι, ζώντος». «Γιαυτό, γαμάτε!», έδραμε ο Γρηγόρης. «Ο έρως, άλλωστε, είν' ανώνυμος μες στην συμπαντική μας ανυπαρξία», αναθάρρησε το πνεύμα ημών, ό εστι μεθερμηνευόμενον: ΝΤRDL.

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory μαζί με μια φωτογραφία τραβηγμένη από τη Winnie.]