* Υπάρχει κρυμμένο ένα παιδί στην σμικρά ghetonia μας που με την στάση του και αυτά που γράφει όλην την εβδομάδα στο blog του (και τα mail του) με κάνει να αναλύομαι σε δάκρυα.
Το να γνωρίσεις απόλυτα τον κόσμο και να τον αγαπήσεις σημαίνει ν’ αναδείξεις τη λάμψη του, να βρείς την πηγή του φωτός εκεί που οι άλλοι βρίσκουν μόνο τεχνάσματα και λάσπη.
(Χρ. Βακαλόπουλος, Η ονειρική υφή της πραγματικότητας, έκδ. Εστίας 2005, σ.482).
Ποιός σήμερα γυρεύει (-εκζητεί, κατά το «εδιζησάμην εμωυτόν») το πρόσωπο του μανικού (-της προσπαθείας μας να επιτύχουμε το άπιαστο-) εραστή – νυμφίου, να τ’ αλείψει με μύρο, τα πόδια του, σφογγίζοντάς τα με τα μαλλιά του; Γύρω μου βλέπω τους πάντες να είναι έτοιμοι να φιλήσουν μέχρι και αυτό το χώμα... Αντί να λατρέψουν τον Θεό τους περιμένουν τον Ιούδα να τούς "φανερώσει κρυμμένες αλήθειες" για την πίστη τους!
* Τί ευαγγελίζεται αυτό το κείμενο; Ποιό το κριτήριο για την πιστότητα της "μαρτυρίας" του; Πώς λειτουργούσεν η πρώτη εκκλησία με τις συνόδους και με ποιό κριτήριο διαπιστωνόταν – διακρινόταν η αίρεση (: αίρεσις, η προσωπική εκτίμηση – αντίληψη, συνήθως ως φιλοσοφική ενατένιση), από την καθ’ όλου εμπειρία, την δυναμένη σώσαι, ό,τι δηλαδή αφορά εμάς προσωπικά;
Διαβάζω τις ενστάσεις του γλυκύ Προβατάκου εδωδά... Χαίρομαι που στέκει κριτικά απέναντι σε "κείμενα" που προσπάθησαν άλλοτε να «μιλήσουν», να «κοινωνήσουν» την εμπειρία της εκκλησίας, αλλά απέτυχαν, αστόχησαν να διαφυλάξουν ως κόρην οφθαλμού την θεανθρώπινη υπόσταση των δύο φύσεων του νυμφίου και μανικού εραστή (ημών) γιαυτό και έμειναν εκτός, έξω από τα όρια της σωτηριολογικής φόρμας της πίστης μας. Πόσο μάλλον, άν γεννήθηκαν έξω από αυτήν, ακριβώς, λοιδορούμενα την δόξα της. Σχετικό σχόλιο της Μιραντολίνας σε γενομένη εδωδά συζήτηση είναι νομίζω αρκετό.
* Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι ακόμη κι αν καταστρέφονταν (για κάποιον λόγο) όλα τα κείμενα (όλα τα χιλιάδες αντίτυπα) του παραδεκτού κώδικα της Καινής Διαθήκης, η εκκλησία θα μπορούσε να τα ξαναδημιουργήσει και μάλιστα σε σύγχρονη γλώσσα, όχι αποκαλύπτοντας, βέβαια, κρυμμένες αλήθειες, αλλά, βεβαιώνοντας το ακριβές σωτηριολογικό της μήνυμα-ευαγγέλιο, για τον καθένα μας προσωπικά... (Και σίγουρα αυτό είναι ένα έργο που δεν θα μπορούσαν να το διεκπεραιώσουν παρά οι θεούμενοι-πνευματικοί εντός της, κι όχι ο ανερμάτιστος σ'μερινός, προ(κακώς)καθήμενος, φερ' ειπείν).
Και έπεται η συσταύρωσις.
-----------
* ο τίτλος εδώ, από τον ομώνυμο τόμο με τις συνεντεύξεις του Γιώργου Ιωάννου.
* Στην ίδια οπτική αποκαλυπτικό το πρόσφατο κείμενο, "Οίστρος", του Γεράσιμου Μπερεκέτη.
3 σχόλια:
μαζί σου κι ο μ Μπέγζος. Θα σου αρέσει δες το.
Πρόκειται όμως μόνον για ιστορική και φιλολογική ανακάλυψη που δεν παρουσιάζει περαιτέρω ενδιαφέρον θεολογικό ή ιδεολογικό. Ως απολογητικό κείμενο αναμένεται να προσκομίσει ελαφρυντικά για τον Ιούδα που δεν αναιρούν το γεγονός της προδοσίας, μολονότι το δικαιολογούν μοιρολατρικά, νομοτελειακά και αιτιοκρατικά σαν δήθεν εκπλήρωση της θείας πρόνοιας. Καθένας μπορεί να θέσει μερικά εύλογα ερωτήματα: Γιατί το υποτιθέμενο «θείο σχέδιο» χρειαζόταν οπωσδήποτε έναν προδότη; Γιατί άραγε έπρεπε ο καταδότης να είναι από τον κύκλο των Δώδεκα Μαθητών; Γιατί άραγε ο Εφιάλτης της Δωδεκάδας όφειλε να είναι ο ταμίας της, δηλαδή ένα πρόσωπο επιφανές με ιδιαίτερη αναφορά στο χρήμα; ...
Ο Ιούδας παρουσιάζεται με τρόπο υπερφίαλο σαν δήθεν κάτοχος «ανωτέρων αληθειών» απρόσιτων στον απλό λαό και τους λοιπούς Μαθητές λειτουργώντας ελιτίστικα. Επιπρόσθετα εμφανίζεται ο Ισκαριώτης ως άβουλο και ανεύθυνο εκτελεστικό όργανο στην υλοποίηση μυστηριωδών «θεϊκών σχεδιασμών». Ετσι ο Ιούδας υποβαθμίζεται θεολογικά στο «Ευαγγέλιό» του, αφού του αφαιρείται κάθε θετική πρωτοβουλία, του ανατίθεται μόνον αρνητικός ρόλος και επιφορτίζεται με μοιρολατρική και νομοτελειακά προκαθορισμένη από άλλους αποστολή την οποία ο ίδιος φέρει σε πέρας «νίπτοντας τας χείρας» του σαν άλλος Πιλάτος. Θεολογικά λοιπόν δεν αξιολογείται η απολογία του ως πειστική, αφού απουσιάζει η ελευθερία της βούλησης, λείπει η ιστορική πρωτοβουλία και παραμένει σε εκκρεμότητα κάθε αίσθηση προσωπικής ευθύνης του Ιούδα.
Ουοπς!! Συγνωμη που στα μουτζούρωσα όλα.
Φχαριστώ. Πολύ καλό. 'Οπως κι αυτό το ενημερωτικό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας (15-4-06), που φέρει την σφραγίδα του καθ. Αλ. Καριώτογλου.
Δημοσίευση σχολίου