Πέμπτη 11 Μαΐου 2006

ο αναστρεφόμενος την αλήθεια


[πάροδος] iv


γέροντας πολλά ο αναστρεφόμενος την αλήθεια διαπλέει του ωκεανού τα ρεύματα επτά εννιά και δώδεκα φορές
αποκοιμάται στις αμμουδιές με τις φώκιες σεργιανάει στις στεριές μελετά των φιδιών τους έρωτες αξιώνεται εφτά χρόνια τη μαστοφορία της γυναίκας
και ύστερα τυφλός βλέπει για εφτά γενιές τα μελλούμενα
ποιός μιλάει ποιός ακούει ποιός του μύλου τις πέτρες ξεδιακρίνει και γυρίζει
ότι αλέθεται η αλήθεια
πάρεξ το άλεσμα πάλλευκον υψώνεται στα μάτια μας
όταν του αγέρα τ' αλόγατα ορμούν όταν οι ποταμοί ρέουν όταν οι φωτιές απλώνωνται
γλυκεία γυρίζομε από τον άρτον εις τον καρπόν από τον καρπόν εις το
δένδρον και από το δέντρο στις ρίζες



Μ' αυτούς τους στίχους (φίδια στο στερέωμα του ποιητικού στοχασμού) αποτελειώνουν τα άσσιστα (1996) του Β.Ν. Μπόνου (ήδη σ.160, στον συγκεντρωτικό τόμο αυτόμελα (2004) των ποιημάτων του). Μ' έναν εν προόδω τονούμενο συμβολισμό γητεύουν τον γράφοντα εδώ, ως ο λόγος του πατρός που ποτέ δεν εισακούστηκε.

Γέροντας πολλά ο αναστρεφόμενος την αλήθεια είναι ο μυθικός εκείνος δαίμονας της θάλασσας, ο αενάως μεταμορφούμενος, ο λαμβάνων διαδοχικώς ετέρα μορφή. Πρωτέας τ' όνομά του.


6 σχόλια:

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Αλλάζει η αλήθεια πρόσωπα.
Κι όμως παραμένει η ίδια.
Όπως ο Πρωτέας.
Η αλλαγή έγκειται ανάλογα με το βάθος της το οποίο μπορεί να δει κανείς.

Για εφτά γενιές τα μελλούμενα ο αναστρεφόμενός την, όπως εφτά μέρες δημιουργίας μέχρι την τελείωση. (Από το τέλειο κι όχι τελικό).

Κι ύστερα; Η πέτρα, το στέρεο, το μόνιμο, το αναλλοίωτο, η βάση, ο ακρογωνιαίος λίθος…
Όποιος ξέρει να τον χειριστεί κάνει την αλήθεια θρύψαλα, σκόνη την κατακτά μέχρι μορίου, μέχρι Αρχής της δομής της.

Και τότε, καταλήγοντας και πάλι στις ρίζες της απαρχής γνωρίζει πια.
Ότι Αρχή και Τέλος ενώνονται εις ΕΝ.



-Πυρός τροπαί πρώτον θάλασσα, θαλάσσης δε το μεν ήμισυ γη, το δε ήμισυ πρηστήρ• δυνάμει γαρ
(Ηράκλειτος)

-Η φωτιά ζει το θάνατο της γης κι ο αέρας ζει το θάνατο της φωτιάς, το νερό ζει το θάνατο του αέρα και η γη του νερού.
(Ηράκλειτος)

-Ο χώρος μας περιέχει, μα εμείς δεν μπορούμε να τον περιέχουμε γιατί μας απορροφάει.
Τότε συλλαμβάνει η σκέψη τον χρόνο και τον προωθεί στην σειρά του πρωταίτιου του γίγνεσθαι του κόσμου (Αξελός)

Διογένης Λαέρτιος περί Ηράκλειτου: Η ολότητα είναι κάτι το πεπερασμένο κι ό κόσμος ένας.

-Είχα δηλώσει παλιά σε ποστ ότι κάνω κάτι ποιητικές συγκρίσεις πάνω σε αυτό το θέμα. Θα μπορούσα να δανειστώ και αυτήν την ποιητική προσέγγιση;

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε πολύ.Ειδικά η αρχή του.

το θείο τραγί είπε...

Γιατί όχι, Κυκλοδίωκτον. Να την δανειστείς. Αρκεί αυτός ο όποιος δανεισμός να γίνεται πάντοτε με τον δέοντα σεβασμό και προσοχή μεγάλη.

Καλό και το βιβλίο του Αξελού για τον Ηράκλειτο, μόνο βρέ παιδί μου, τί την ήθελε εκείνη την αποστροφή: για την ερωτική ζωή του Ηρακλείτου δεν γνωρίζουμε τίποτε...

Regina, εμένα μ' αρέσει όλος.

πολυβιος είπε...

and I' m only here, to give you freelove

Ανώνυμος είπε...

Για ενα φιδι μιλάει και ο vita moderna στο Hotel που καταλύσατε Ετσι δεν ειναι;

το θείο τραγί είπε...

Ναί, λοστρόμε και είναι τόσον αραχνοΰφαντη η υφή των κειμένων του που τα κάνει ξεχωριστά.

Είδες πώς ήρθε στο προσκήνιο ο όφις;

Εδωδά θα τό 'βρεις ξανά.