Mόνo διά του σώματος...

Η λέξη «φιλοκαλία», στην καθημερινή της πρακτική, σημαίνει την αγάπη προς το ωραίο και είναι αποτέλεσμα καλαισθησίας και γούστου. Η ίδια λέξη στην πατερική φιλοκαλία εκφράζει τη θεολογική διάσταση του ωραίου (την αναμόρφωση του αρχαίου κάλλους)...

Το βιβλίο (...) σημαδεύει μεθοδικά και ενωτίζεται αυτήν ακριβώς τη μυστηριακή αίσθηση του κόσμου. Η προσεχτική ανάγνωση του τίτλου, «Κάλλος το Aγιον», μας οδηγεί εξάπαντος προς τα εκεί, αφού ταυτοποιεί αδιαιρέτως το Κάλλος με την Αγιότητα...

Το εγχείρημά του πάντως είναι ρηξικέλευθο, εφόσον εγείρει σκάνδαλον αναμέσον της τυπολατρικής θεολογικής σκέψης και του συνοφρυωμένου αισθητικού δογματισμού.

Ο συγγραφέας χειροτεχνουργεί τα επί μέρους και νεουργεί τα παλαιά, προσφέροντας μιαν «ανθρωπιστική» θεολογία με τη θερμουργό ακτίνα της οικειότητας...

Το συγκεκριμένο βιβλίο μας πείθει ότι η θεολογία είναι πρώτα απ' όλα ζήτημα αισθητικής, «τέχνη δημιουργική (τέχνη της πράξης, εμπειρική, ασκητική), τέχνη ανάδειξης του κάλλους που προέρχεται εξ ουρανών»...

Η φιλόκαλη αισθητική της Ορθοδοξίας επιτρέπει στην πίστη να γίνεται «απτή», χαρίζει ευωδία στα πράγματα, χρώμα, σχήμα κι ερωτική πνοή...

'Ολο το κείμενο του ποιητή (από την Καθημερινή, 19-2-06) εδωδά στό 'χω... Μόνο διά του σώματος, τονίζει ο ποιητής, συστοιχούμενος μ' ένα του Πεντζίκη λάλημα...

Ο υπότιτλος του άρθρου ήδη ειδοποιεί:

Για μια «ορθόδοξη» αισθητική της θεολογίας ή μια θεολογία των αισθήσεων.

Είναι γνώριμος αυτός ο λόγος. Η ρύμη αυτή. Κυριάκος Χαραλαμπίδης είναι και δικές του οι λέξεις. Τους ήρεμους κυματισμούς στη γαληνιώσα θάλασσα του ποιητικού, αλλά και του δοκιμιακού του λόγου γνωρίσαμε ήδη σε κείνο το μαγευτικό σχόλιο-δοκίμιο με το οποίο συνόδευσε την έκδοση του τελευταίου ποιητικού του έργου: «Αιγιαλούσης επίσκεψις».

Εδώ προβαίνει στην παρουσίαση του ενδιαφέροντος βιβλίου του Χρ. Σταμούλη: «Κάλλος το άγιον, προλεγόμενα στη φιλόκαλη αισθητική της Ορθοδοξίας», (έκδ. Ακρίτας 2004). Κι αντιγράφω από την 311 σελίδα:

«...για να οδηγηθεί κανείς στη μεταποίηση και τον αγιασμό, με άλλα λόγια στην επέκταση, σε μιά μορφή οντολογικής ευρυχωρίας όπου είναι δυνατή η συνάντηση με τον Θεό, τους ανθρώπους και τα πράγματα, την κτίση ολάκερη, είναι, κατά τον Γέροντα Πορφύριο, αναγκαία η παρουσία του Πνεύματος του Θεού. Αυτού του Πνεύματος που ποιεί τους μετόχους του πνευματέμφορους. Ο πνευματέμφορος, δηλαδή αυτός «που έχει πνεύμα Θεού, προσέχει όπου περνάει, να είναι όλο μάτια, όλο όσφρηση. 'Ολες του οι αισθήσεις ζούνε, αλλά ζούνε με το Πνεύμα του Θεού. Είναι αλλιώτικος. 'Ολα τα βλέπει κι όλα τ’ ακούει. Βλέπει τα πουλιά, την πέτρα, την πεταλούδα... Περνάει από κάπου, αισθάνεται το καθετί, ένα άρωμα, για παράδειγμα. Ζεί μέσα σε όλα. Στις πεταλούδες, στις μέλισσες κλπ. Η χάρις τον κάνει να είναι προσεκτικός. Θέλει να είναι μαζί με όλα».