και πάλι στα μαρμαρένια αλώνια

Καθώς αλώνιζα στα blogs τα προηγούμενα βράδια, δροσιά γυρεύοντας, έπεσα πάνω σε μία έκφραση που αποζητούσα, κάπως, να στηριχθώ, μετά όλον εκείνο το θόρυβο και συμφερτό, γύρω από τις καρκινοπάθειες που προηγήθηκε στις αρχές του μήνα και τις καταγγελίες. Αναφέρομαι στο πώς βίωσε ο 'Αλεξ (Α.) τα μαρμαρένια αλώνια συγγενικού του προσώπου. Σε δυό, ίσως και περισσότερες, εκ μέρους του, καταθέσεις (ψυχής) αναδείχτηκαν άλλες προτεραιότητες. Για μένα.

Η καταγραφή, στην απλότητά της, μέ έφερε ξανά αντιμέτωπον με τα μαρμαρένια αλώνια του πατέρα (μου). Ξαναέφερα κατά νού και ξαναέξησα, λεπτομερώς, όλες εκείνες τις στιγμές γύρω από το κρεββάτι του, το κώμα, τον αδιάκοπο μινυρισμό, την συνομιλία του, να πώ, με κείνον τον κόσμο, που τόν ανέμενε. Ξαναζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μου η μέχρι την τελευταία στιγμή ψηλάφισή (μου) πάνω στο σώμα του. Που έσβηνε.

Δεν δίνω link. Πολλοί αναφέρθηκαν και ακόμη περισσότεροι έσπευσαν να συλλυπηθούν. Κι ο θόρυβος δεν μ' αρέσει. 'Αλλωστε, μετάνιωσα και για το σχόλιο που άφησα κειδά. Η ψυχή μου ήταν. Αυτή με έσπρωξε να το αφήσω κείνο το σχόλιο. Να γράψω μία κουβέντα κι εγώ. Πρόθεσή μου ήταν να διαβώ απαρατήρητος.