θερινόν... ώρα για καφέ

δώσε βάση...

Ο ΑΥΤΑΡΚΗΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΤΟΥ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Ο αυτάρκης φτιάχνει τον καφέ του μόνος του.
Στον κήπο του λίγοι σπόροι καφέ
και τεύτλα για τη ζάχαρή του.
Τρίβει με υπομονή
κάτω απ' το μπρίκι
δυό ξυλαράκια για προσάναμμα
στήνει πιο κει το φλιτζανάκι του
και περιμένει.
Ανακατεύει πού και πού κατά τη συνταγή
τ' απλά υλικά
κρυφοκοιτάει το πυρωμένο αγκάλιασμα
ενώ με ρίγος ονειρεύεται το προϊόν
της θείας ζυμώσεως.
'Ομως εκεί, κατά το σύννεφο-καϊμάκι
ο πονηρός πολτός
τόν υπνωτίζει στις καυτές του ανάσες
τόν τυλίγει στον τρελό χορό των αρωμάτων
τινάζεται
σε τελευταίο σπασμό
κι εκσπερματώνει
γύρω στο μπρίκι
πάνω στο τραπέζι
και παντού-

μπροστά στα μάτια του!

Γιάννης Βαρβέρης. Η ταπεινή μυθολογία του καθημερινού, από έναν ώριμον πλάνητα ενός χώρου οικείου, του ημετέρου άστεως, λέω, με χαριτωμένο λόγο και ρυθμό.

Το απιθώνω εδώ, επειδή μού μύρισε αραβικός καφές... 13:00, ώρα θερινή και άρα δωδεκάτη, ήτοι μέσιασε η ημέρα του ηλιοστασίου. 'Ωωωπ! πηδηματάκι. Και πάμε από την άλλη!

Χά!

Συμπέρασμα: Παραμένει εις έτι ζητούμενο η πλέρια συγκατάνευση στην φύση. Οδοιπορία και συνοδοιπορία στεναγμοίς αλαλήτοις.