μπόλικη δρoσιά την νύχτα...

Μπόλικη δροσιά την νύχτα. Ξάστερη και με φεγγάρι γιορτινό. Ολόγιομο.

Στο πίσω ταρατσάκι από νωρίς φάνηκαν κινήσεις κοριτσιών. Ετοιμασίες. Κατά τις έντεκα βαρέσανε τα όργανα. Κάποιο παρτάκι αποχαιρετισμού να εννοήσω; Μία ακόμη χρονιά φτάνει στο τέλος της. Το καλοκαιράκι έφτασε. Στο διώροφο οι φωνές γίναν τσιρίδες που κάλυψαν τις δυνατές μουσικές. Πίσωθέ τους το βουνό. Από ψηλά το φώς του φεγγαριού ριγίζει. Τα παιδιά τα λέγανε περισσότερο -πότε θα ξανασυναντηθούμε αντάμα;- παρά συντάσσονταν στους χορευτικούς ρυθμούς. Είπαμε, από τη μιά εξαίσια μουσική, από την άλλη η βαβούρα. Πόσα αλήθεια να αποτραβήχτηκαν από τον συμφερτό; Πόσα να έγειραν σε λυγερά λαιμουδάκια;

'Eπεσα να κοιμηθώ, μα ξύπνησα και πάλι. Σκεπάστηκα, ξεσκεπάστηκα. Με πήρε, επιτέλους, ο ύπνος.

*

Μία λεπτομέρεια μόνο: Ξεχνάμε το πόσο δύσκολα και οι γιατροί, μα και οι οικείοι, μιλάνε για τα καρκινώματα στους παθούντες. Πώς να πείς και τί να πείς! Και πόσα καταλαβαίνει ο εν λόγω! Εγώ, σαν έρθει εκείνη η στιγμή θα ήθελα να ξέρω. Είναι μεγάλη δοκιμασία τα μαρμαρένια αλώνια. Κι ο αποχαιρετισμός.

*

Για κάποιον λόγο θεωρώ μαρμαρένια αλώνια τις καρκινοπάθειες και το μακρύ κρεββάτι.

Εύχομαι για εκείνη την παιδεία –ζητούμενο εις έτι- που θα μάς καταστήσει ικανούς να αντιληφθούμε την πνευματική αγωνία του επικείμενου θανάτου. Πολλώ δε μάλλον, να μπορούμε να σταθούμε απέναντι στο γιατρό και να τού μιλήσουμε στα ίσα. Ποιός την έχει σήμερα αυτήν την παιδεία; Δυσεύρετη. Επικρατεί μια επιφανειακή αντίληψη, για όλα. Αυτή και μάς καταβάλλει...

Θυμίζω την αποστροφή του ιατρού Δ. Τριχόπουλου:

είναι
από τη φύση της
εκθετική
η δύναμη
του θανάτου...

(Πώς το αντιλαμβάνεσαι αυτό;)

*

Εν κατακλείδι, αισθάνομαι πως το πρόβλημα που ανέδειξε χθές η ιστόσφαιρα, είναι πρωτίστως πνευματικό. Ο ακτιβισμός δεν σώζει παρά, μάλλον, επαναπαύει. Οι πολλές και ποικίλες ημέρες μνήμης έχουν καταρρεύσει προ πολλού. Αναλογούν σε ποσότητες και όχι ποιότητες. Κι είναι οι ποιότητες που ζυμώνουν την συνείδηση. Την συνείδηση ενός εκάστου. (Δε λέω, καλή είναι και η φωνή σου.)

Το σαράκι μέσα μας παραμένει και σιγοτρώει τα σωθικά μας. Ολωνών μας. Ο kuk μίλησε ευθαρσώς κι οι ευφυείς υποψιάστηκαν την διαφορά.

Καλήν ανάπαυση. Και σε κείνην και σε όλους εμάς. Που αγωνιούμε. Εδώ. Ακόμη. Χωρίς αντίληψη.