νυχτερινά

Πιάνω πάλι τον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό ν' αλληλογραφεί στα κρυφά μ' ένα παιδί.

Συμβαίνει συνήθως την ώρα που γυρνώ μεσάνυχτα πια από το βουνό, έναν εξώστη πάνω από την ξαναμμένη πόλη και την χαζεύω κάτω.

Το κόβω με ένα γρήγορο βάδην, χωρίς κέρματα στις τσέπες να κροτάνε, μοναχά ένα σκοινάκι στο χέρι και ανεβαίνω. Είναι η ώρα που στο δωμάτιο μέσα το φώς λιγοστεύει και με ωθεί έξω, στο δείλι.

Οι ουρανοί από ένα βαθύ μπλέ αρχινούν και ροδίζουν. Τα δυνατότερα αστέρια ήδη προβάλλουν στο στερέωμα. Λίγο λίγο η πόλη οργανώνεται γύρω από φώτα, φωτάκια και φωτισμούς που ορίζουν και διαγράφουν ρύμες, λεωφόρους, τετράγωνα, λόφους. Το λιμάνι πέρα. Και κάπου στο κέντρο, χθαμαλόν κι ολόφωτον, τον συμπαγή βράχο της Αθήνης βλέπω, έτσι όπως βασιλεύει στην βασιλεύουσα της πόλης νύχτα κι ας είναι ψηλότερος ο Λυκαβηττός...

Απ' αφορμή τις πρόσφατες και κρύφιές μου επαφές γράφω, για τον άσαρκο και άϋλο χορό, ένα γαϊτανάκι που γυρνά κι ολογυρνά στην σιωπηλή κι όμως βοώσα αγκάλη του διαδικτύου. Κι η πόρνη μου ψυχή να αντρειώνεται και να λιγώνει πάλι. Γύρω από λέξεις, κρίσεις, συγκρίσεις, αποκρίσεις και μηνύματα κρυφά. Τί να την κάνω;