'Ο,τι κατά την Αρχαιότητα ήταν ιδιωτικό και φυσικό έγινε κατά τον Μεσαίωνα, χάρι στην Εκκλησία, πνευματικό και δημόσιο. Η Εκκλησία δεν πρέπει να πήρε το όνομά της μόνο ως σύναξι των πιστών, αλλά και ως τόπος όπου όλα αποκτούν κοινωνικό χαρακτήρα – έγινε δηλαδή φορεύς πνευματικής αντιλήψεως της κοινωνίας και γι' αυτό επεβλήθη. Ιδιώτης τώρα λογίζεται ο εκτός της πνευματικής της ενότητος φυσικός άνθρωπος. Και η πιο προσωπική πτυχή της ζωής εντάσσεται, μέσω της Εκκλησίας, στον κόσμο των ατρέπτων αξιών και υπ' αυτή την έννοια μετέχει της κοινωνίας. Η μεσαιωνική κοινότης και το ίδιο το κράτος στηρίχθηκαν στην Εκκλησία, επειδή στο σώμα της ανεγνώρισαν ένα κατ' εξοχήν φορέα μεγεθών πνευματικών, που ορίζουν εκτός του συμφέροντος την λειτουργία του κοινωνικού όλου· η σύγχρονη δυτική κοινωνία την εγκαταλείπει υπό την πίεσι των ατομοκεντρικών αξιών που η ίδια δημιουργεί.
Στέλιος Ράμφος, Ιλαρόν φώς του κόσμου (Το όραμα της αλήθειας από το πλατωνικό σπήλαιον στους ευρωπαίους φιλοσόφους των Νέων χρόνων και από εκεί αναδρομικά, στις Τριάδες υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), [έκδ. Αρμός, σ. 353].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου