έγραφα προ τριετίας

• 'Εγραφα το θείο τραγί προ τριετίας, την 26/7/05, σε μιά από τις πρώτες τότε προσπάθειες -όταν πρωτοβγήκα στην σμικρά τότε ghetonia μας- να γνωριστούμε...

Μα ναί, την ωραιότητα την αναγνωρίζουμε όπου την βλέπουμε... 'Αλλως (αν δεν το πράξουμε αυτό, δηλαδή, τότε) μένουμε εδώ και δεν προχωράμε καθόλου.

Αγαπητέ Γεώργιε [τουπίκλην Χοιροβοσκέ],

ενώ έχεις τόσο σημαντικά πράγματα να μας πεις, διαπιστώνω κάποιο κουσούρι στην διατύπωση (περισσότερο υστερείς στην μορφή που δίνεις στα κείμενά σου, τα σημεία της στίξης, τα εισαγωγικά -όπου είναι απαραίτητα, οι παράγραφοι κλπ.) που μάς αφήνει μακριά από την δίκαιη εκδοχή:
το να καταλάβουμε δηλαδή επ' ακριβώς τα γραφόμενά σου και τις σκέψεις σου. Κι έτσι, αρχίζουν οι διευκρινήσεις επί των διευκρινήσεων... που μάς αποστραγγίζουν από την θεϊκή υγρασία που γυρεύαμε (πές το και ανδρικότητα).

Την ενασχόλισή σου και με τα εκκλησιαστικά, ή ό,τι (ό,τι) άλλο, θεωρώ: αρετή... (αφού ήδη ό,τι (-μα ό,τι-) σκάει μύτη από την ενδοχώρα της καύσιμης ύλης μας (= η ψυχή(;) μας) είναι μάλλον χαριτωμένο, ιδίως όταν... (αλλά το κόβω εδώ).

Την δέ χρήση των παντοδαπών χωρίων από τις αναγνώσεις(;) σου, άσχετα πώς τα ερμηνεύεις ή το γιατί τα παραθέτεις, αποτελούν κομμάτια που αξίζουν πολλά χρυσά (εννoώ: νομίσματα, πχ gulden). Αυτός είναι και ο λόγος που την εδώ (εννοώ: στην μπλογκόσφαιρα) παρουσία σου (κι είναι τούτο προσωπική μου εκτίμηση) θεωρώ "ακρογωνιαίον λίθον". Οικοδομής λίθον. Φρέσκο(ς) εγώ σε τούτα τα λημέρια.

Αυτά τα σημειώνω απ' αφορμή και την κατακλείδα σου στην προηγούμενή σου συζήτηση όπου (απρόσκλητος(;)) έλαβα μέρος. Και σύ δήλωνες εν πάση ευγενεία ένα ευχαριστώ για την αθρόα συμμετοχή (ακρίτως. Και καλά κάνεις).

Και ερχόμαστε στα σ'μερινά:

Θεωρώ γραφική την καταχώρηση του Κωστή και την προσπερνώ.

Λες τελικά, μετά και τον σάλαγο: «μην μπορώντας να διακρίνω στεγανά στην ψυχή κανενός, νομίζω όμως ότι πάλεψαν μέσα τους την δική τους ακηδία και ραστώνη προσπαθώντας να "μεταστρέψουν" ακόμα και όσα τους βασάνιζαν, και φυσικά το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό».
Και είναι διαμαντάκι ετούτο και το νόημα και η διατύπωση.
Τελικά προσλαμβάνεις (γιαυτό και δικαιώνεσαι στα μάτια μου) έναν "ακέραιον" κι όχι τον κουτσουρεμένο είτε διχασμένο άνθρωπο (εδώ μάλλον ο ΝετΠεν δεν σε κατάλαβε αρχικά) και αυτουνού του ανδρός είναι που ζητάς (ίσως) την ανοδική πορεία του στον Ελικώνα είτε τον Παρνασσό της χάριτος... μέχρι να φτάσει στην Οίτη είτε το Θαβώρ της αποθέωσης (ο εκάστοτε άνθρωπος, έστω και: καλλιτέχνης).

Αυτό που λέει παρακάτω ο ΝετΠεν: «αναφέρομαι στo καλλιτεχνικό τους έργο ως αποτέλεσμα όλων των επιμέρους πτυχών της προσωπικότητάς τους, μεταξύ των οποίων και του ερωτικού προσανατολισμού τους», το θεωρώ επικίνδυνο. Κι είναι του συρμού. (Μια άποψη, δηλαδή, που περνάει στις μέρες μας). Ωστόσο, η θέση του, ενώ κινείται στο δικό της όχημα φέρει σημάδια και μιάς δίκαιης εκδοχής. Μα απ' την άλλη: Δεν «είναι το δημιουργικό ανακάτωμα του όλου που παράγει»,
αλλά, ακριβώς, το θείο βάσανο είναι που καλλιτεχνεί (εδώ το ρήμα να διαβαστεί ως αμετάβατο. Δηλαδή ως ενεργητικό). Είναι «ανύπαρκτος ο σχηματικός διχασμός που υπαινίσσεσαι...» ακριβώς γιατί τέτοιον δεν υπαινίσσεσαι.

Tο κόβω. Μοναδικό μου αίτημα, η δίκαιη εκδοχή. Ειλικρινά δικό(ς) σου στις ψηλαφίσεις και τις νύξεις σου αυτές.

Υ.Γ. Ναί, ο Τσαρούχης ήταν γεμάτος ανδρισμό. 'Οπως το λές. Ασυζητητί. (Μάλλον πρέπει να συνθέσω κι εγώ ένα ποστάκι επ' αυτού, στο «άωρον».

Ισχύει και το γιανναρικό: τα ατομικά (νομοθετημένα μας) δικαιώματα δεν είναι παρά δικαιώματα στεγανής μοναξιάς μας.... Γι' αυτήν δηλαδή δουλεύουνε. Απ' αυτήν εξουσιάζονται!

Το καταχωρώ κι εδώ στο άωρον τετράδιό μου τούτο το σχόλιο για να δείξω ποιάν θεωρώ ικανή και ασφαλέστερη είσοδο στην ανωνυμία της μπλογκόσφαιρας -είσοδο γραφής, επενδυμένης με περσόνα παντοδαπή- και πώς χρωματίζεται αυτή η περσόνα που συνεχίζει επί τριετίας και βάλε να μπλογκάρει...