«Ω, ήταν μεγάλη ευτυχία για μένα η Σιβηρία, το κάτεργο! Λένε ότι είναι φρίκη, ντροπή, κάνουν λόγο για δικαιολογημένη αντίδραση... ένα κάρο βλακείες! Μόνο εκεί άρχισα να κάνω μια σωστή, ευτυχισμένη ζωή, εκεί κατάλαβα τον εαυτό μου... εκεί ένιωσα τον Χριστό... Τότε μού ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις, τώρα ξανάρχονται αλλά δεν είναι τόσο καθαρές! Ω, αν κατορθώνατε και σεις να σάς στείλουν στο κάτεργο!»
Φίοντορ Ντοστογιέφσκι
Λάζλο Φολντένυϊ, Ο Ντοστογιέφσκι διαβάζει Χέγκελ στην Σιβηρία και κλαίει!..., (έκδ. Αρμός, Αθήνα 2008, σσ. 44-45).
2 σχόλια:
Στις μεγαλουπόλεις της ερημίας μας, όπου το χρήμα ζητάει το χρήμα, η βία τη βία και η απελπισία τον θάνατο, μπορούμε άραγε να νιώσουμε τον Χριστό;
Ανάλογα με τις ευαισθησίες του καθενός, ναι. Και υπάρχουν και δίπλα μας κι άλλοι χώροι, π.χ. εγκλεισμός στο Δρομοκαΐτειο, ή στον 'Αγιο Σάββα. Η περιπέτεια με τον καρκίνο που χτυπάει ξαφνικά και σύντομα καταλήγει ο άνθρωπος αφήνοντας ενεούς τους περιλειπομένους κλπ.
Δημοσίευση σχολίου