Εμείς εξορίσαμε την ομορφιά, οι 'Ελληνες πολέμησαν γι' αυτήν. Πρώτη, αλλά θεμελιώδης διαφορά. Η ελληνική σκέψη κατέφευγε πάντα στην ιδέα του μέτρου. Δεν εξώθησε τίποτε ως την υπερβολή, ούτε το θείο ούτε το λόγο. Αγκάλιασε τα πάντα, εξισορροπώντας τη σκιά με το φώς. Αντίθετα η Ευρώπη μας, ριμαγμένη στην κατάκτηση των πάντων, είναι κόρη της 'Υβρεως. Αρνιέται την ομορφιά, όπως αρνιέται ό,τι δεν εξυμνεί. Και, με διαφορετικούς έστω τρόπους, ένα μόνο εξυμνεί: τη μέλλουσα κυριαρχία της λογικής. Στην τρέλα της μεταθέτει τα ακατάλυτα όρια, και αμέσως οι σκοτεινές ερινύες ορμούν και την ξεσκίζουν. Η Νέμεσις, θέα του μέτρου, όχι της εκδίκησης, αγρυπνεί. Τιμωρεί χωρίς οίκτο όσους ξεπερνούν τα όρια.
Albertus Camus, Η εξορία της Ελένης [L' exile d' Helene, 1948] - (μτφρ. Χρ. Λιοντάκης, έκδ. 'Αγρα – φυλλάδια, Αθήνα Νοεμ. 1983, σ. 2).
Επειδή σάς άρεσε η πρώτη γεύση...
4 σχόλια:
Θα πρέπει βέβαια να εισημάνουμε ότι οι Ελληνες για τους οποίους κάνει λόγο ο Camus ουδεμία σχέση έχουν με εμάς, τους σύγχρονους Νεοέλληνες. Ως προς το σχόλιό του είμαστε απολύτως Ευρωπαίοι: παιδιά της Ύβρεως. Ισως περισσότερο κι από κάθε άλλο Ευρωπαϊκό λαό. Γιατί δεν πατάμε πουθενά. Μόνο στην ακόρεστη επιθυμία μας.
Δίκιο έχεις.
Και με το δεύτερο απόσπασμα, καταλαβαίνω πως θα ήταν προτιμότερο να το έχω ολόκληρο. Φοβάμαι πως θα 'ναι εξαντλημένο, εντούτοις..
Σπύρο, αν καταφέρουμε εμείς ως πρόσωπα να ζυγιάσουμε το μέτρο, υπάρχει ελπίδα. Ο πληθυντικός Νεοέλληνες είναι παραπλανητικός και κάποτε του φορτώνουμε την αντίρρηση που χρειαζόμαστε για να προσδιορίσουμε το δικό μας όραμα για τον κόσμο.Όχι;
Ναι, το τευχίδιο είναι εξαντλημένο προ πολλού.
Δημοσίευση σχολίου