'Οσοι πολεμούν σήμερα [1948] για την ελευθερία, σε τελευταία ανάλυση αγωνίζονται για το ωραίο. Εννοείται ότι δεν υπερασπίζονται το ωραίο καθαυτό. Το ωραίο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άνθρωπο, και μόνο αν συμπαρασταθούμε στην ανθρώπινη δυστυχία θα αποδώσουμε στην εποχή μας το μεγαλείο και τη γαλήνη της. Δεν μπορούμε πια να είμαστε μοναχικοί. Αλλά και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το ωραίο, κι αυτό η εποχή μας προσποιείται ότι το αγνοεί. Τεντώνεται για να φτάσει το απόλυτο και την εξουσία, θέλει να μεταμορφώσει τον κόσμο προτού τον εξαντλήσει, να τον βάλει σε τάξη προτού τον κατανοήσει. 'Ο,τι κι αν ισχυρίζεται, λιποτακτεί απ' αυτό τον κόσμο. Στο νησί της Καλυψώς ο Οδυσσέας μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στην αθανασία και την πάτρια γη. Διαλέγει τη γη του, και μαζί το θάνατο. Μια τόσο απλή μεγαλοσύνη μοιάζει στις μέρες μας ξένη. Αλλοι θα πούν ότι μάς λείπει η ταπεινοφροσύνη.
Albertus Camus, Η εξορία της Ελένης [L’ exile d’ Helene, 1948] - (μτφρ. Χρ. Λιοντάκης, έκδ. 'Αγρα – φυλλάδια, Αθήνα Νοεμ. 1983, σσ. 8-9).
5 σχόλια:
Χθες βραδάκι, απόδειπνο στον Λουμπαρδιάρη : στη μεγάλη εικόνα, η λαμπρή του αγίου στολή και στην άλλη, τη μικρή, τα φτερά και το άγριο ρούχο του Προδρόμου : η ομορφιά έτσι κι αλλιώς. Υπερασπιστές της Χάριτος και φορείς μάς κοιτούν μέσ’απ’ τους αιώνες, τώρα, εδώ.
Υστερα στρέφω το βλέμμα μπροστά, προς το ιερό : αγόρια απ’ την ομήγυρη, σαν ακροβολισμένοι, διαβάζουν τους χαιρετισμούς. Λεπτοί, παχουλοί, κοντοί και λυγεροί, όλοι προσευχόμενοι, προσδοκούντες την Χάρι. Η ομορφιά έτσι κι αλλιώς.
Σοφία
Με συγκινείτε, Σοφία. Τί είναι αυτά που μού γράφετε, δεν ήξερα ότι κάτι παίζεται αυτού πέρα.
Για την χάρη άλλοτε κι εδωδά. Ο ίδιος, με την μεταξύ αγνώστων χαρά.
ευχαριστώ
Κι εδωδά Οδυσσέα.
Ο ίδιος με την χαρά.
"...δεν ήξερα ότι κάτι παίζεται αυτού πέρα..."
Κι όμως όσο περνούν τα χρόνια,όλο και πιο πολύ νοιώθω πως εκεί, δηλ. σε μιαν εκκλησιά μπορεί όντως κάποιοι να παί-ζουν.
Χαίρομαι πολλές απ' τις αναρτήσεις σας, μας πλουτίζετε.
Σοφία
Δημοσίευση σχολίου