Από εκείνον ακόμη τον καιρό (προτού να αρχίσει η χριστιανική εποχή) οι Κινέζοι δίδασκαν τη σπουδαιότητα της εισαγωγής, της προετοιμασίας. Από εκείνον ακόμη τον καιρό γνώριζαν πως ένα φιλί δεν είναι κάτι το άσχετο, αλλά ένα χάδι που ενεργοποιεί ολόκληρο τον οργανισμό και πως η χρήση του πρέπει να περιορίζεται στην κρεβατοκάμαρα... -αυτός, ίσως νά ‘ναι και ο λόγος που όταν βλέπω τα παιδαρέλια μας ή τα ζευγάρια μας να τρίβουν τις μουσούδες τους ή να τρώνε το ένα τα χείλια του άλλου μέσα στο καυσαέριο της πόλης, μέσα σ’ ένα βαγόνι του μετρό ή σ’ έναν σιδηροδρομικό σταθμό, αντιδρώ πάντα σαν Κινέζος: με αποστροφή. Δυστυχισμένοι άνθρωποι που δεν ξέρουν τί τούς γίνεται! Κι ύστερα ξαφνιάζονται όταν βλέπουν πως τά ‘καναν θάλασσα όχι μόνο στη δική τους σεξουαλική ζωή, αλλά και στων παρτεναίρ τους! Η σεξουαλική ζωή είναι άλλο πράγμα!.
Ετιάμπλ (καθηγητ. στη Σορβόνη), Ο έρωτας στην τέχνη – Κίνα (έκδ. Διαχρονική, σ. 23).
1 σχόλιο:
Διαφωνώ. Αν και δεν μ' αρέσουν οι δημόσιες διαχύσεις, από την άλλη σκέφτομαι ότι οι πιό ευτυχισμένες στιγμές στην ζωή μου ήταν εκείνα τα φιλιά που δίνονται χωρίς να σε νοιάζει ποιός σε βλέπει, απλά και μόνο επειδή η τρέλλα είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορείς να κρατηθείς.
Ας λέει ότι θέλει ο Κινέζος. Εξάλλου εμείς είμαστε Ελληνες και το αίμα μας βράζει.
Δημοσίευση σχολίου