Με τραβούσε μια δυνατή επιθυμία για τα μέρη [του Σινά], που τώρα πια ΕΧΩ κατακτήσει, και πετούσε ευτυχισμένη η σκέψη μου στην απόλυτη ησυχία και τίποτε άλλο δεν μπορούσα να σκεφτώ ή να ιδώ εκτός από αυτό. Γιατί όταν ο έρωτας κυριέψει την ψυχή κάποιου, την αποσπά βίαια απ' όλα, ακόμη κι απ' τα πάρα πολύ σπουδαία, και την οδηγεί σ' αυτό που ποθεί, χωρίς να λογαριάζει ούτε τον κόπο ούτε την κούραση ούτε εξευτελισμό. Γιατί όλα τότε είναι υποταγμένα πρόθυμα στην επιθυμία και τυραννιούνται θεληματικά και ευχαριστιούνται στον ζυγό της υποταγής από μια θεληματική και αυθόρμητη ανάγκη.
Αββάς Νείλος, Διήγημα 7, Μαρτυρολόγιον του Σινά (μτφρ., σ. 266).
10 σχόλια:
Εγραψα ένα σχόλιο και χάθηκε τελικά. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφα αλλά λίγο πολύ είναι οι σκέψεις που κάνω τελευταία.
Μήπως η έρημος δεν είναι προστασία; Μήπως είναι τιμωρία;
Γιά ποιό λόγο ενσαρκωθήκαμε αν όχι γιά να ζήσουμε; Με ισορροπία.
Ποιά η ανάγκη να μετατρέπουμε το πάθος σε θείο πάθος;
Ποιά είναι πιό πολύτιμη, η αγνότητα της ψυχής ή του σώματος;
Γιατί είμαι ο πιό σκληρός κριτής του εαυτού μου;
Αυτά και άλλα πολλά, πάω να θρέψω το σώμα τώρα γιατί πείνασα.:)))
Καλή όρεξη ελληνίς. Ερωτήματα πάντοτε θα απασχολούν τον άνθρωπο. Αναπάντητα βέβαια. Κάποτε ξεδιψάει κανείς μες στην δροσιά του νου του. 'Αλλοτε πάλι όχι. Τί να πώ; Καλή όρεξη και πάλι. [Τουλάχιστον αυτό είναι χειροπιαστό]. Ο ίδιος.
Κι' ένα ακόμα ερώτημα που με απασχολεί από τότε που διάβασα το κείμενο. Ο άνθρωπος κατακτά τον τόπο ή ο τόπος τον άνθρωπο;
Αυτό το έχω ήδη απαντήσει μέσα μου. Σειρά σου.:))
ελληνίς (βαριέμαι να κάνω λογκίν)
Μ' αρέσει ελληνίς το ρώτημα. Εύχομαι να είστε καλά και σήμερα. Οι τόποι, βέβαια, ασκούν μιάν ιδιαίτερη μαγεία και τραβούν πολλές φορές από την μύτη τους ανθρώπους. Κάποιοι μάλιστα τόποι διακρίνονται και για την ιερότητά τους προτού καν ιδρυθούν επάνω τους ιερά, όπως οι Δελφοί και το Ηραίο της Λίμνης της Βουλιαγμένης της Περαχώρας (πέρα από το Λουτράκι στον ακρωτήριο με τον φάρο Μελαγκάβι). Εδώ ο ασκητής χρησιμοποιεί ερωτική ορολογία. Είναι οι εραστές που 'κατακτούν', νομίζω, ο ένας τον άλλον. 'Η κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Της κατάκτησης. Τέλος το να νιώσεις την μαγεία ενός τόπου είναι δώρημα τέλειον, άνωθεν καταβαίνον. Ο ίδιος. [Με την χαρά της απόκρισης].
Συμφωνώ πως κάποιοι τόποι εκπέμπουν τέτοιες δονήσεις που δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψεις. Η ιερότητα του κάλλους;
Μένω κοντά στο σπήλαιο του Ευριπίδη. Το επισκέφτηκα πέρισυ και έγραψα ένα κείμενο. Ενα χρόνο μετά νοιώθω ακόμα τόσο δέος που δεν έχω τολμήσει να το ανεβάσω στο μπλογκ μου. Δεν τολμώ καν να το αγγίξω.
Δώρημα τέλειον, άνωθεν καταβαίνον. Ναι, έτσι ακριβώς. Με τον δικό μου ειδωλολατρικό τρόπο αλλά νομίζω πως νοιώθω αυτό που θες να πεις.
Στο σπήλαιο του Ευριπίδη; 'Α, τότε θέλω προσωπική ξενάγηση ελληνίς. Πώς θα γίνει; Δεν έχω πάει ποτέ στην Κούλουρη κι όλο τη βλέπω από τα στενά απέναντι κι όλο το σπήλαιο του Ευριπίδη σκέφτομαι πότε πια θα το επισκεφτώ!... Ο ίδιος. Απόγιομα.
Αν δεν σ' ενοχλεί η αγέλη των σκύλων, που αποκλείεται να πάω κάπου χωρίς να μ' ακολουθήσουν, πολύ ευχαρίστως να ανέβω ξανά. Είναι εκπληκτική εμπειρία. Ασε λεπτομέρειες στα σχόλια μου (έχω μετριασμό).
Αγέλη σκύλων; Συγκρατιέμαι στην ιδέα και μόνο.
Ωστόσο είναι ελεγχόμενη η επίσκεψη του χώρου; Φυλάσσεται; έχει εισιτήριο; ή είναι ξέφραγο αμπέλι; Ρωτώ για να ξέρω.
Πάντως δεν τη βλέπω για τώρα την επίσκεψη. Μάλλον καλοκαιράκι προς φθινόπωρο. Ο ίδιος.
Τα σκυλιά μου δεν είναι επιθετική αγέλη, τα παιδάκια μου είναι, και είναι μόνο 4. Δεν τα έχω δέσει ποτέ, έτσι μ' ακολουθούν όπου πάω.
Ξέφραγος ναι, αμπέλι όχι γιατί θέλει μισή ωρίτσα μέχρι ν' ανέβεις. Ωστόσο μερικοί Νεάντερταλ έχουν βανδαλίσει τον χώρο αφήνοντας το στίγμα τους. Μπορεί να ανεβάσω το ποστ αν μου έρθει κέφι.
Στη δουλειά μου έρχομαι αντιμέτωπος με σκυλιά που δεν με αγαπούν. Κι αυτό με τρομάζει. Το ομολογώ πως δεν τα καταφέρνω μαζί τους. Χαίρομαι όμως αυτούς που τα καταφέρνουν. Κάμετε post για το σπήλαιο. Θα έχει ενδιαφέρον. Ο ίδιος. Με ενδιαφέρον.
Δημοσίευση σχολίου