[...] 'Οσα κάνει στο πέρασμα της μέρας είναι πιο ασήμαντα ακόμη και από την αποκατάσταση της σκάλας. Ποτέ δεν αναλαμβάνει την επιδιόρθωση, σαν να ελπίζει κάθε στιγμή ότι κάποια από τις πράξεις του θα αποδειχτεί επιτέλους σημαντικότερη. Συνήθως χαϊδεύει το πέος του και νομίζει πως όταν αυτό μεγαλώνει εκείνος πετυχαίνει κάτι σημαντικότερο απ' ό,τι θα πετύχαινε αν εργαζόταν για τη σκάλα. [...]
Αριστείδης Αντονάς, Η τραγουδίστρια και η πολυθρόνα (από το πρώτο κεφάλαιο, έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2009, σσ. 15-16).
6 σχόλια:
... φερ' ειπείν: απο-διόρθωση...
Είναι ένας νέος συγγραφέας, διδάσκει στην Αρχιτεκτονική και τον παρακολουθώ καιρό τώρα. Ολιγογράφος. 'Ισως κάτι κάπου να μην μ' αρέσει. Είναι όμως γοητευτική η οπτική του. Thnks για το σχόλιο αγαπητέ π.Π.Κ..
Το πρόβλημα του θανάτου. Μου σηκώνεται... είμαι ζωντανός. Δεν μου σηκώνεται είμαι πεθαμένος.
Η φθορά της σκάλας είναι η διαδικασία, ο σταυρός που θα κουβαλήσουμε, για να περάσουμε στην αφθαρσία. Στην Ανάσταση.
Αναστάσιμο λόγισμο έχει ο Αριστείδης
Χε χε! Τί ανάλυση είναι αυτή; 'Ερρωσο. Ο ίδιος. Με χαρά.
Του πήρα πρόσφατα συνέντευξη. Ηταν πολύ καλός. θα δημοσιευθεί -μάλλον- την μεθεπόμενη Κυριακή. Νομίζω ότι πλησιάζει στο αποφατισμό μέσα από τους μεάνδρους της φιλοσοφίας. Σε φιλώ. Ο Σπύρος
Ενδιαφέρουσα είδηση. Και σχόλιο. Φχαριστώ φίλε μου Σπύρο.
Δημοσίευση σχολίου