Μια ημέρα, εκεί που κοιτάζαμε την εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων [στη Θεσσαλονίκη προφανώς], ο Πεντζίκης με πήρε και μπήκαμε μέσα. 'Αναψε ένα κερί και προσευχήθηκε. Κατόπιν, σα να συνέχιζε φωναχτά τη σιωπηλή προσευχή του, μού είπε: "όλ' αυτά, αυτές οι εικόνες, αυτά τα φρέσκα, αυτός ο στρόβιλος από ζωγραφιές, είναι μια ελεγχόμενη τρέλα, σημάδια πληγές από τα χτυπήματα του ζωγράφου-καλόγερου πάνω στον αόρατο κόσμο. Αν υπάρχει τόση αυστηρότητα στη σύνθεση, μια επιτακτική οδός στην εκλογή των χρωμάτων, των αναλογιών, της διάταξης των θεμάτων απάνω στον τοίχο, αυτό γίνεται γιατί είναι υποχρεωμένος να ελέγξει, να συγκρατήσει, να καταπνίξει την πίστη που κατασπαράζει, τη γλώσσα της φωτιάς που υπαγορεύουν ανώτερες δυνάμεις. Ειδεμή δεν θα υπήρχε τέχνη αλλά χάος". Αυτή η αυστηρότητα –που πιστεύουνε πετρωμένη- αυτοί οι κανόνες –που πιστεύουν αυθαίρετους- για τον Πεντζίκη ήταν σαν την προφυλακτική μάσκα που φοράει συγκολλητής για ν' αντέξει τη φλόγα που τυφλώνει, καλούπι υπομονής και αντοχής που τού επέτρεπε να μεταγράφει τη θεϊκιά ακτινοβολία, τη φωτιά και το μήνυμα των μορφών και των σημείων.
Jacques Lacarriere, Το ελληνικό καλοκαίρι. Μια καθημερινή Ελλάδα 4000 ετών (μτφρ. Ι. Χατζηνικολή, έκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα 1980, σσ. 275-276).
6 σχόλια:
Ωραία ακούγονται αλλά προς το παρόν οργή και χάος. Προσδοκώντας την αδιαφορία του τίποτε.
Να είσαι καλά.
ελληνίς (βαριέμαι να κάνω λογκίν)
Οι δυσκολίες είναι για να προσευχόμαστε, αγαπητή ελληνίς μου. 'Ολα θα πάνε καλά. Ο ίδιος. Εύχαρις.
Και τα κάτωθι με την ευκαιρία:
Σήμερον έαρ μυρίζει... και καινή κτίσις χορεύει...
Το στιχάκι εκ των Εξαποστειλαρίων [ήχος γ΄] του όρθρου της Κυριακής του Θωμά που ξημερώνει.
Το δε Κάθισμα [ήχος α΄] μετά την ρώτη στιχολογία του ψαλτηρίου του ίδιου όρθρου καταλήγει:
...Φέρε την χείρα σου και ερεύνα, ότι αυτός εγώ ειμί, ο δια σε παθητός!
Εκ [του βιβλίου] του Πεντηκοσταρίου. Ο ίδιος.
Ωραίο κείμενο.
Η Υπαρξη έχει κανόνες, βαθύτατους και ανυπέρβλητους. Εάν δεν τους σεβαστεί ο άνθρωπος θα βρεθεί σε χάος...
Σημείο της πραγματικότητάς μας, σε έναν "πολιτισμό" όπου κυριαρχεί η διανόηση και όχι η πνευματικότητα.
την καλησπέρα μου!
Θέλω να με διορθώσω:
Το ζητούμενο δεν είναι να κυριαρχεί η πνευματικότητα, αλλά να ίσορροπεί με την διανόηση.
Αυτή την στιγμή στον "πολιτισμό" μας υπάρχει πολύ μεγάλη ανισορροπία... βλέπουμε και τις φυσικές της εκδηλώσεις.
Αγαπητά μου katsikakia, συμφωνώ μέ την καίρια τοποθέτησή σας και χρωματίζω ένα σημείο στο κείμενο για να τού δώσω έμφαση. Σας μερσώ και σάς φιλώ, ευχόμενος την καλή αλλοίωση της διανόησης με την πνευματικότητα (ό,τι ακριβώς είναι η ζητούμενη πρόοδος). Την καλησπέρα μου (με το βαρύ κομπολόγι στα γόνατα). Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου