'Οταν τελούμε την Ευχαριστία,
εορτάζουμε τη νίκη του σαρκωθέντος,
σταυρωθέντος και
αναστάντος Κυρίου,
επί των αθέων ή παράλογων ή δαιμονικών δυνάμεων της Ιστορίας·
ομολογούμε και προφητεύουμε
«τους καινούς ουρανούς και την καινήν γην»,
ως την ήδη πραγματοποιηθείσα επαγγελία του Θεού (Β' Πετρ. 3,13),
ως το μόνο όντως καινό γεγονός
που ποιεί καινά τα πάντα,
εντός του οποίου πολιτευόμαστε.
π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, Μετάληψις πυρός. Λειτουργία και Ευχαριστία της Εκκλησίας (έκδ. Εν πλω, Αθήνα 2009, σσ. 21-22).
15 σχόλια:
1)Χλιαρή η προσεγγιση περι της σημασιας της τελεσης της Ευχαριστιας
Περιμενα να διαβασω κατι αλλο κατι που να σχετιζεται με το οτι μας δινει την ωθηση....να προχωραμε οταν ολα γυρω μας καταρρεουν..και αλλιμονο.. το ενδεχόμενο να λυγισουμε ειναι παντα ανοιχτό
2) Περι του απο 7/5/2010-15.20 σχολιου σας.Ευχαριστω γιατην προσκληση αλλα δεν ειναι στις προθέσεις μου να "παραθέσω σχολια...εκεί που λείπουν", οπως γραφετε.Τοblog σας γραφετε οτι υπαρχει για τους μυστικούς της μελέτης και εγω δεν ειμαι κατι τετοιο.Και αν ρωτησα γιατιπαραθετε τα αποσπάσματα σας ασχολιαστα ηταν γιατι απορησα με ολη αυτη η συσωρευμενη γνωση Παρατιθεται απλως για να παρατιθεται σαν ενα λευκωμα με συλλεκτική αξια ή αποτελει καταθεση της πορειας μιας συνεχους αναζητησης?
3)Περι του απο 4/3/2010 αποσπασματος απο την"Απόγνωση της Πηνελόπης"
Μου αρεσε γιατι επιτελους βρισκεται και καποιος να ασχοληθει με το ψυχισμο της Πηνελοπης εκεινη τη στιγμη.Πονος,απογοητευση,νεκρες επιθυμιες...και μετα βιας ξεστομιζει το καλωσορισες
Ο L.Clarke στην "Επιστροφή απο την Τροία" σκιαγραφεί διαφορετικά το ψυχισμό της,Δεν αφηνει να διαφανεί ο τρομος και η απογνωση της.Στιγμαια νιωθει σοκ,οργή ,λυπη και φοβο αλλα αμεσως της βγαινει....κατανοηση και συμπονοια
"Ξέρω του ψιθυριζει.....Ηρεμησε τωρα.Συντομα θα ερθει η ωρα να μιλησουμε"(σελ619)
Ο Καρδαμάκης συνοψίζει στα απολύτως απαραίτητα. Δεν πρόκειται για ένα γεγονός που προσπαθεί "μαγικώ τω τρόπω" να καθησυχάσει συνειδήσεις ή να "κομίσει γλαύκας" ή να επιφέρει "εξίσωση του βιοτικού μας επιπέδου με το κοινοτικό κεκτημένο", για να φέρω και ένα τέτοιο παράδειγμα.
Σάς ευχαριστώ μεν για την επιλεγμένη παραπομπή στον Clarke αλλά σχόλια παρελθόντων καταχωρήσεων αποκτούν νόημα όταν τίθενται στο οικείο περιβάλλον. Και σάς προτρέπω να τα μεταφέρετε εκεί, αυτούσια. Τουλάχιστον αυτό υπονοούσα εξ αρχής.
Τέλος, η φράση που μού αποδίδετε (μιας και την θέτετε εντός εισαγωγικών) αντιλαμβάνεστε πως δεν είναι δική μου... Δέστε τι ακριβώς μού σημειώνετε: "παραθέσω σχολια...εκεί που λείπουν". 'Οσο πιο ακριβείς είμαστε τόσο λιγότερες παρανοήσεις και παρεξηγήσεις γίνονται. Τουλάχιστον από διαδικτύου. Ο καθένας που γράφει ένα σύνθημα στον τοίχο ας αναλάβει και την ευθύνη. Ο ίδιος. Με περισσό ενδιαφέρον.
"Τοις ερημικοίς, ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις".
Αναβαθμός του πλ. α' ήχου, από τα αντίφωνα του σημερινού όρθρου (της Κυριακής του Τυφλού).
Θέλω να σημειώσω και το κατανυκτικό στιχηρό τροπάριο του εσπερινού (εις τον στίχον):
"Κύριε, αμαρτάνων ου παύομαι· φιλανθρωπίας αξιούμενος, ου γινώσκω· νίκησόν μου την πώρωσιν, μόνε αγαθέ και ελέησόν με".
Εκ του Πεντηκοσταρίου. Ο ίδιος.
Λυπαμαι αλλα δε θα απολογηθώ.... Ειναι δικο σας θεμα αν
επιλέξατε ακριτα καιμε ανεξηγητα ειρωνικη διαθεση να μεταφρασετε την καλοπροαίρετη κριτική σε συνθηματολογία που παραπέμπει σε ανευθυνη συμπεριφορά
Και παλι ευχαριστω για τη φιλοξενια
Mαρκαδόρος στην Κοραή. 'Απαιχτο!
"Πάντες αγρυπνήσωμεν, και Χριστώ υπαντήσωμεν πιστοί, μετά πλήθους ελαίου και λαμπάδων φαεινών, όπως του νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν· ο γαρ της θύρας έξω φθανόμενος, άπρακτα τω Θεώ κέκραγεν· Ελέησόν με".
Δευτέρα σήμερα μετά την του Τυφλού και δεν μπορούσα να μην καταχωρήσω το κατανυκτικό αυτό κάθισμα που ψάλλεται μετά την α' στιχολογία του ψαλτηρίου στον σημερινό όρθρο.
Για δε την ησυχαστική παράδοση εδωδά θα βρείς υλικό.
Αλλά να και το μαρτυρικό κάθισμα στην ίδια περίσταση:
"Κύριε, το ποτήριον του πάθους σου οι Αθλοφόροι σου ζηλώσαντες, κατέλιπον την του βίου τερπνότητα, και γεγόνασι των Αγγέλων συμμέτοχοι· αυτών ταις παρακλήσεσι, παράσχου ταις ψυχαίς ημών ειρήνην, Χριστέ ο Θεός, και το μέγα έλεος".
'Α! όλα κι όλα! Σήμερα έχει κατανυκτικό τροπάριο και στους αίνους του όρθρου. Ιδού:
"Οίμοι! τί ωμοιώθην εγώ τη ακάρπω συκή, και πτοούμαι την κατάραν συν τη εκκοπή; αλλ' επουράνιε γεωργέ, Χριστέ ο Θεός, την χερσωθείσαν μου ψυχήν, καρποφόρον ανάδειξον, και ως τον 'Ασωτον υιόν δέξαι με, και ελέησόν με".
Τέλος, εις τον στίχον των αίνων, το εξής συγκρατώ προσόμοιο της εορτής (ήχος πλ. α'):
"Τύφλωσις ώφθη,
ο Τυφλός τοις τάχα βλέπουσι,
σκοτίζων και τας φρένας,
και τας ψυχάς και τον νουν,
την τούτου θεωρούσιν άωρον βλέψιν·
και φωνήσαντες ηρώτων δεινώς·
Πώς άρτι οράσαι,
ως εις των φως ορώντων,
τυφλός υπάρχων εκ γενετής,
και προκαθήμενος τρίβοις,
και προσαιτών;
'Οθεν υπέδειξε τον το φως χορηγούντα,
και πλαστουργήσαντα τα φώτα εν τω κόσμω·
εξ ων κηρύττεται,
Υιός Θεού προάναρχος,
επ' εσχάτων εκ της Παρθένου βροτός φανείς,
δι' οίκτον εκ θείου Πνεύματος".
Σ' αυτήν την παράδοση το θέμα του Τυφλού συνέχεια παίζει και αντιπαραβάλλεται προς το Φως, δηλαδή τον ίδιο τον Χριστό. 'Ομως στέκομαι και στην παρεισφρύσα λέξιν "άωρον", που δηλοί εμέ καυτόν. Εκ του Πεντηκοσταρίου πάλιν, ο ίδιος.
Ιδού και ένα από τα στιχηρά προσόμοια εις το Κύριε εκέκραξα, του χθεσινού εσπερινού (στον ίδιο ήχο), πάλι με θέμα τον Τυφλό και την "τυφλότητα" των φαρισαίων:
"'Υποπτος Γραμματεύσι τυφλοίς,
ομματωθείς ο πριν τυφλώττων τεθέαται,
ως τάχα μηδόλως βλέπων,
αλλά ψευδώς το οράν,
του Σωτήρος χάριν προσποιούμενος,
τυφλώττειν εθέλουσι,
σκοτασμοίς τοις του γράμματος,
εν οις εκλάμπει,
ο γλυκύς Χριστός 'Ηλιος,
σαββατούργησιν,
καινουργόν διαπράξας μοι·
ος το σκιώδες τούτου,
φωτουργών και το κάλυμμα,
αιρών το φως το εν τούτοις,
τοις πριν τυφλοίς εχορήγησε·
και νυν καθορώντες,
τον των φώτων παροχέα,
κόσμω κηρύττουσι".
Εκ του Πεντηκοσταρίου και πάλι.
Ενώ το Θεοτοκίον των καθισμάτων μετά την α' στιχολογία του σημερινού (της Τρίτης μετά την του Τυφλού) όρθρου (στον ίδιο ήχο) συμπληρώνει:
"Μήτηρ Θεού Παναγία, το τείχος των Χριστιανών, ρύσαι λαόν σου συνήθως, κραυγάζοντά σοι εκτενώς·
Αντιτάχθητι αισχροίς και αλάζονι λογισμοίς, ίνα βοώμεν σοι· Χαίρε η κεχαριτωμένη".
Αλλά σήμερα που είναι Τρίτη έχει και κατανυκτικά τροπάρια η ημέρα. Π.χ. στους αίνους του όρθρου:
"Τα πλήθη των πταισμάτων μου πάριδε Κύριε, ο εκ Παρθένου τεχθείς, και πάσας εξάλειψον τας ανομίας μου, λογισμόν μοι παρέχων επιστροφής, ως μόνος φιλάνθρωπος δέομαι, και ελέησόν με".
Στον σημερινό εσπερινό πάλι ξεχωρίζω ένα σμικρό ιδιόμελο του Τυφλού (ήχος δ') που ψάλλεται εις το Κύριε εκέκραξα και συνοψίζει τον βίο του Τυφλού με κατανυκτική και ησυχαστική διάθεση:
"'Ολον τον βίον ο Τυφλός νύκτα λογιζόμενος, εβόησε προς σε Κύριε· 'Ανοιξόν μου τας κόρας, Υιέ Δαβίδ, ο Σωτήρ ημών, ίνα μετά πάντων καγώ, υμνήσω σου την δύναμιν".
Πλούσιο το Πεντηκοστάριο τούτη την εβδομάδα. Ο ίδιος.
Δυο διορθώσεις όμως.
"παρεισφρύσασα" είναι και "αλαζόσι λογισμοίς". 'Αλλα παρεισέφρυσαν δυστυχώς. Ο ίδιος λίγο πριν το νέο post.
Δημοσίευση σχολίου